เหมันต์หวนคืนดั่งฝันตื่นหนึ่ง เล่ม3

เซียวอวี้ได้แต่ยืนมองหม่าเจ๋อเชียนอุ้มหลีจิ้งหรูขึ้นไปส่งบนรถม้า ครู่หนึ่งก็เห็นหม่าเจ๋อเชียนเดินลงมา

หม่าเจ๋อเชียนหันมาค้อมศีรษะให้เซียวอวี้แล้วจึงขี่ม้านำหน้ารถม้าจากไป โดยปล่อยให้คนของตนไปตรวจค้นที่เกิดเหตุและนำโจรป่าที่รอดชีวิตกลับไปสอบสวน ส่วนเขามีหน้าที่ต้องกลับไปส่งหลีจิ้งหรูที่จวนสกุลหลี

เซียวอวี้มองดูรถม้าถูกลากไปช้า ๆ อย่างเงียบงัน

กระทั่งคำถามไถ่จากเฉินหลินก็ยังไม่ถูกส่งไปถึงโสตประสาทของเขา

เฉินหลินมองตามสายตาของผู้เป็นนายอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยปากเรียกซ้ำอีก

"นายน้อย"

เซียวอวี้ได้สติคืนกลับมาหันไปถามบ่าวคนสนิท

"เจ้าว่าอันใด"

"ท่านบาดเจ็บมากหรือไม่ สีหน้าท่านดูไม่ดีเลย"

"ไม่หนักหนา เราไปกันเถอะยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ" เซียวอวี้เอ่ยทั้งที่ดวงตายังคงจับจ้องรถม้าที่เคลื่อนห่างออกไปท่ามกลางฝุ่นดินที่ฟุ้งกระจาย รอจนรถม้าลับหายจากครรลองสายตาแล้วเขาจึงหันหลังเดินจากมา

สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดโชยเอื่อย ๆ

ทั้งที่ริมฝีปากของเซียวอวี้แต้มรอยยิ้มไว้

ทว่าภายในใจของเขากลับรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก


หลีจิ้งหรูนั่งอยู่ในรถม้าเพียงลำพัง นางรู้สึกเหนื่อยล้าและไม่มีอารมณ์จะเอื้อนเอ่ยสิ่งใด จึงหลุบเปลือกตาลงไม่ปรารถนารับรู้ความเป็นไปอันใดอีก

ก่อนที่หม่าเจ๋อเชียนจะส่งหลีจิ้งหรูขึ้นรถม้า เขาได้ชักชวนเซียวอวี้กลับเข้าเมืองพร้อมกันแล้ว แต่เซียวอวี้บอกว่ายังมีธุระที่ต้องสะสางจัดการ

แต่หลีจิ้งหรูรู้ดี...

เขาคงเกรงกลัวว่าจะพัวพันข่าวลือกับนางไม่เลิกรากระมัง