เมื่อตัวร้ายผู้นั้นจ้องจะครอบครองข้า เล่ม 2 (จบ)

คำโปรย
ทั้งคู่ไม่น่าจะลงเอยกันได้ เขาเป็นตัวร้าย นางเป็นตัวร้าย แล้วเหตุไฉนตัวร้ายที่ควรทำตัวห่างเหินและเย็นชาจึงกลายเป็นคนคลั่งรัก หนำซ้ำยังตามกีดกันนางจากบุรุษอื่นดั่งสุนัขหวงเจ้าของ แล้วนางจะรับมืออย่างไร?

**********
คัทซีน!!!
"คนงาม แค่หาข้าไม่เจอก็เกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้เชียวหรือ"

"กงเสวี่ยหาน! ท่านมันปีศาจร้ายในคราบมนุษย์ หายไปตั้งสามวันโดยไม่บอกกล่าว ไม่ให้เหตุผล ไม่อธิบายตื้นลึกหนาบาง ปล่อยให้ข้าเฝ้าห่วงใยท่านอยู่ฝ่ายเดียว ทำข้ากินไม่ได้ กลืนไม่ลงอยู่หลายวัน ยามนี้ท่านยังมีหน้ามาล้อเล่นกับข้าอีกงั้นหรือ"

"คนงาม เจ้าไม่ต้องรีบร้อนที่จะบอกรักข้าถึงเพียงนั้นก็ได้ เพราะอย่างไรคืนนี้ทั้งคืน ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้เจ้าห่างกายข้าไปไหนได้แม้แต่ก้าวเดียว"

ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของกงเสวี่ยหาน ซึ่งมันฟังดูสองแง่สองง่ามยังไงชอบกล จู่ ๆ ฝ่ามือหยาบใหญ่ของชายหนุ่มก็รุกล้ำผ่านม่านลูกไม้ เข้ามาประคองหลังต้นคอของนางดั่งมีตาทิพย์ เขาออกแรงเพียงน้อยนิด หัวทั้งหัวของนางก็หลุดโผล่ออกมาจากกรอบหน้าต่างได้อย่างง่ายดาย จากนั้นกงเสวี่ยหานก็จัดสรรรสจูบที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและเว้าวอน มอบให้แก่นางโดยไม่ถามหาความสมัครใจ ยิ่งไม่สนว่าภายในรถม้าจะมีลั่วหลินนั่งอยู่ด้วย

"คะคะคุณหนู ละลั่วหลินขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พวกท่าน เอ่อ...เชิญตามสบายได้เลยเจ้าค่ะ"

สาวน้อยผู้ไม่ประสาในเรื่องอย่างว่าของชายหญิง ได้แต่นาบฝ่ามือปิดตาตัวเองฉับพลัน ประหนึ่งกลัวว่าตนจะตาพร่าตาบอดเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น *....*'