ทะลุมิติมาเลือกคู่ให้เจ้าของร่าง เล่ม 1

ซิ่วอิงหันไปมองที่ประตูทางเข้าเรือนก็เจอเข้ากับกงลี่จินและสาวใช้คนสนิทของนาง
"น้องหญิงกำลังตากน้ำค้างชมพระจันทร์อยู่หรือ" ซิ่วอิงหันไปมองคุณหนูใหญ่ตระกูลกงด้วยท่าทางที่หวาดระแวง หากลี่จิ่นมาเยือนเรือนของนางในช่วงเวลาดึกขนาดนี้คงต้องมาทำเรื่องสำคัญเป็นแน่ เรื่องที่เกิดขึ้นในโถงใหญ่นั้นนางยังไม่พอใจอีกหรือ
"เหตุใดน้องหญิงจึงมองข้าเยี่ยงนั้นเล่า ข้าก็แค่เป็นห่วงน้องหญิงกับแม่ของเจ้าจึงเอายาสมุนไพรทาแผลมาให้แม่ของน้องหญิง" ซิ่วอิงมองดูมือเรียวที่ถือขวดยายื่นให้นางตรงหน้าแล้วหันกลับไปมองผู้ที่อยู่เบื้องหลังซึ่งบัดนี้เขาได้หายไปแล้ว
"ท่านน่ะหรือเป็นห่วงข้ากับแม่ของข้า"
"ใช่น่ะสิน้องหญิงรับไปสิ" ลี่จินยื่นขวดยาให้ซิ่วอิงด้วยใบหน้าที่ยิ้มเย็นจนผู้ที่ยื่นมือมารับนั้นรู้ในแผนการร้ายทันที ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างคนเดิมนั้นจะรู้ทันผู้เป็นพี่หรือไม่แต่สำหรับนาง นางรู้ทันทีว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลกงที่หอบร่างสวยระหงมาจนถึงเรือนนอนของนางที่อยู่ห่างไกลจากเรือนใหญ่ในช่วงเวลาดึกขนาดนี้คงไม่ได้จะเห็นอกเห็นใจเช่นนั้นหรอก นางคงจะตามมาดูผลงานของตัวเองมากกว่าที่ได้ล่วงรู้ความลับของซิ่วอิงที่หนีออกจากจวนแล้วเอาไปฟ้องผู้เป็นบิดา แต่ที่นางนั้นคาดไม่ถึงว่ามารดาตัวดีของนางจะทำเรื่องฉาวโฉ่เอาไว้ถึงได้ครองตำแหน่งฮูหยินใหญ่กง
"ขอบคุณมากน้องข้า" คำพูดของซิ่วอิงนั้นทำให้ลี่จินรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"เจ้าเรียกผู้ใดว่าน้อง"
"เจ้าไง" ซิ่วอิงจ้องหน้าของกงลี่จินอย่างท้าทาย บัดนี้คุณหนูใหญ่ตระกูลกงดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธจนไม่อาจปกปิดไว้ได้อีกแล้ว
"หรือไม่ใช่หากว่าเจ้าเกิดหลังข้า เยี่ยงนั้นเจ้าก็ต้องเป็นน้องของข้าจริงหรือไม่เล่า" น้ำเสียงเยือกเย็นถูกเปล่งออกไปและดวงตาคู่สวยนั้นดูแข็งกระด้างขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ลี่จินนั้นเห็นใบหน้าและท่าทางของกงซิ่วอิงจนทำให้นางรู้สึกกลัวขึ้นมา ชั่วอึดใจใบหน้าสวยของลี่จินก็เปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม
"ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงแม้ว่าข้านั้นจะเกิดหลังเจ้า แต่บิดาของข้าก็เลือกที่จะยกแม่ของข้าเป็นภรรยาเอกและให้ข้าเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลกงเพื่อไม่ให้ข้ากับแม่ข้านั้นขายหน้าผู้ใด แต่สำหรับเจ้าไม่ว่าเจ้าจะเกิดก่อนแม่เจ้าจะมาก่อนแต่กลับได้เป็นเพียงอนุและบุตรของอนุชั้นต่ำที่อาศัยเรือนทาสอยู่เช่นนี้" ลี่จินมองไปรอบๆเรือนไม้หลังเก่าที่ผุพังและแทบจะไม่สามารถบังลมฝนได้สักเท่าไหร่ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้มารดาของซิ่วอิงนั้นป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายปีและไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น นางหันมายิ้มเยาะอีกครั้งพลางยกมือป้องปากด้วยท่าทางติดตลก จนซิ่วอิงนั้นกำมือแน่นและขว้างขวดยาลงกับพื้นสุดแรง
"เพล้ง" ขวดยาที่เพิ่งได้รับมาจากคุณหนูใหญ่ตระกูลกงนั้นถูกขว้างลงกับพื้นจนแตกกระจาย
ลี่จินรู้สึกไม่พอใจใบหน้าของนางดูโกรธขึ้นมาทันที ซิ่วอิงจึงก้มลงไปหยิบเศษขวดแก้วนั้นขึ้นมาและยื่นไปเบื้องหน้าของลี่จินที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากนาง จนเจ้าตัวต้องถอยหลังไปครึ่งก้าว
"ก็แค่ขวดยาที่แตกเหตุใดเจ้าจึงกลัวเล่าหรือว่าในขวดนี้มียาพิษ มียาสลายเส้นเอ็น หรือมียากัดกร่อนผิวหนังกันเล่า" นางหันไปถามผู้ที่เรียกตัวเองว่าพี่ ที่บัดนี้ดูท่าทางหวาดกลัวไม่น้อยจนคนรับใช้ของนางต้องรีบเข้ามาพยุงคุณหนูใหญ่ตระกูลกงที่เดินถอยหลังแทบจะล้ม
"หรือว่าข้าจะลองเอาเศษแก้วที่ติดยาเพียงเล็กน้อยกรีดเข้าที่ใบหน้าสวยๆของท่านดูซิว่ามันเป็นยาชนิดใด เมื่อมันออกฤทธิ์แล้วท่านจะทุกข์ทรมานเพียงใดจะมีชายใดกล้าที่จะแต่งงานกับท่านหรือไม่" คำพูดของซิ่วอิงนั้นดูน่าขนลุกทำให้ผู้ที่ได้ยินกลัวจนถอยลนลานไปด้วยกันทั้งสองนายบ่าวนั้นล้มลงกับพื้นจนแทบทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นท่าทางของซิ่วอิงที่เปลี่ยนไปจากเดิมดูไม่เหมือนซิ่วอิงที่นางเคยเจอมาก่อน จนรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"เจ้าจะทำร้ายข้ารึ" ลี่จินที่ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆและหันไปจ้องหน้าของซิ่วอิง จนซิ่วอิงนั้นหัวเราะร่วนออกมา
ทั้งสองนายบ่าวมองหน้ากันไปมาและรู้สึกไม่เข้าใจในท่าทางของซิ่วอิงเพราะปกติแล้วแม้แต่สายตาของสาวใช้ ซิ่วอิงก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองและกล้าสบตากับผู้ใด
นางเอาแต่เก็บตัวอยู่เรือนข้างหลังจวนไม่ค่อยจะออกไปไหนสักเท่าไหร่หากบิดาของนางไม่เรียกหา แต่วันนี้ซิ่วอิงทำให้พวกนางประหลาดใจถึงสองคราทั้งตอนอยู่ในห้องโถงและตอนนี้
"ข้าน่ะเหรอจะทำร้ายท่านพี่ ท่านต่างหากที่คิดจะทำร้ายข้าและแม่ของข้า หากว่าดาบนี้สนองคืนก็สาสมอยู่นี่ ที่ท่านจะต้องรับกับสิ่งที่ท่านกำลังกระทำกับผู้อื่น" ว่าแล้วซิ่วอิงก็เดินขยับเข้าไปใกล้ๆกงลี่จิน จนนางหวาดกลัวและลุกขึ้นรีบหันหลังวิ่งออกไปจากเรือนของนางทันที
"ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วยท่านแม่" เสียงกรีดร้องของกงลี่จินนั้นดังไปตามทางเดินตรงไปยังเรือนใหญ่ไม่นานเสียงนั้นก็เงียบหายไป
ซิ่วอิงรีบไปหยิบไม้กวาดมาเก็บเศษแก้วนั้นออกไปให้พ้นทางเดินกลัวผู้เป็นมารดาจะมาเหยียบเข้าและเกิดอันตราย ไม่นึกว่าความร้ายกาจของคุณหนูใหญ่ตระกูลกงนั้นมีไม่น้อย นี่ถึงขนาดตามมาทำร้ายต่อไม่ปล่อยให้ผู้อื่นได้หลับได้นอนกันเลย
ไม่รู้ว่าที่ผ่านมากงซิ่วอิงนั้นเจออะไรมาบ้าง แม้แต่ความจำเพียงเศษเสี้ยวก็ไม่ผุดขึ้นในสมองของนางเลยจนนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของร่างบางถึงทำให้นางเข้ามาสวมรอยอยู่ในร่างของกงซิ่วอิงได้ในเวลานี้