เชลยรักของพ่อเลี้ยงบ้านไร่

เธอเข้ามาในไร่ธาราลักษณ์ด้วยฐานะเลขา...ไม่ใช่ฐานะเมีย!! น้องชายของเขาต้องตาย เธอไปเกี่ยวอะไรด้วย
พ่อเลี้ยงใจร้ายจับเธอเป็นเชลยในความผิดที่เธอไม่ได้ก่อ เธอต้องชดใช้ด้วยร่างกายและหัวใจอย่างสาสม...
.
.
. "แค่ก แค่ก ฉันหายใจ มะ...ไม่ออก"
"ตายไปซะ ผู้หญิงตอแหลอย่างเธอ ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ให้เปลืองทรัพยากรอาหารและน้ำ แม้แต่อากาศที่เธอพ่นออกมา ยังน่ารังเกียจน่าขยะแขยง"
ไม่ไหว...ม่านมุกเริ่มแข้งขาอ่อนแรง มือไม้ที่พยายามผลักดันหน้าอกกว้างเริ่มอ่อนกำลัง จากกำปั้นเล็กของเธอที่ทุบอกเขาแรง ๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นเกาะเกี่ยวขยุ้มเสื้อหนังแขนยาวตัวนอกของอีกฝ่ายแทน
ดวงตาที่หรี่ลง เธออาจจะต้องตายไปด้วยน้ำมือของเขาจริง ๆ หากแต่ว่าเธอยังมีห่วง ห่วงคุณพ่อและคุณแม่ ปานนี้ท่านทั้งสองจะรับรู้หรือไม่ว่าลูกสาวคนเดียวของท่านกำลังจะตายด้วยน้ำมือผู้ชายที่ท่านไว้วางใจ
แรงขัดขืนค่อย ๆ หมดลง ม่านมุกรับรู้เพียงว่าแรงบีบที่ต้นคอของเธอยังไม่ลดละ จวบจนที่เธอจะปิดเปลือกตาเมื่อนั่นริมฝากปากร้อนก็เลื่อนมาทาบเรียวปากนุ่ม พร้อมกับแรงกดจูบเต็มแรง
มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ชายหญิงที่พึ่งเจอหน้ากันครั้งแรกในวันเดียว เขาทำราวกับรู้จักเธอมาแสนเนินนาน คิดอยากจะล่วงเกินร่างกายส่วนใดก็ทำ อยากจะฉุดกระชากลากถูตัวเธอไปทิศทางไหนก็ทำ
เขาต้องบ้าไปแล้ว เธอเองไม่อาจขัดขืนแม้เรี่ยวแรงจะไม่มีให้ได้ช่วยเหลือตัวเองอีกแล้ว ฝ่ามือหนาประคองดวงหน้าสวยระดุมจูบไม่ยั้ง ปากและจมูกของเธอแทบกลืนหายไปกับริมฝีปากของเขา
หัวใจเต้นระส่ำรัว ราวกับมีกลองใบใหญ่สุ่มอยู่ในทรวง ใจจะขาดแล้ว...