ดวงใจในเมืองหนาว

"อ้าวนัทมาแล้วเหรอลูก" ทั้งสี่คนหันกลับไปมองผู้มาใหม่ที่เดินมาเพชรพราวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะนิ่งไป รอยยิ้มที่เคยประดับบนหน้าของทั้งสองคนค่อยๆหายไปเหลือไว้เพียงดวงตาที่มองกันด้วยความรู้สึกหลากหลายประสมปนเปกันไปหมด
"สวัสดีครับคุณน้า" ลักยิ้มที่แก้มสองข้างปรากฏขึ้นเมื่อชายหนุ่มยิ้มเต็มแก้มทำให้ผู้พบเห็นต่างอดยิ้มตามไม่ได้
"สวัสดีลูก นัทโตเป็นหนุ่มแล้วหล่อเชียว"
"คุณน้าชมเกินไปนะครับเนี่ย"
"ฮ่าๆๆ"
"นี่ยี่หวากับพราวนัทจำน้องได้ไหม" นุชจิราเอ่ยแนะนำเด็กสาวสองคนที่นั่งอยู่
"น้องเหรอครับ?"
"ใช่..แสดงว่าจำไม่ได้" ชายหนุ่มส่ายหน้ายกมุมปากนิดแสดงความอยากรู้
"ก็รูปนั้นไง ตอนงานแต่งน้าบุตรที่ลูกทั้งสามคนถ่ายรูปด้วยกันไง" เธอชี้ไปที่รูปที่ถูกวางอยู่บนชั้นรูปเด็กสามคนที่ยืนข้างกันเด็กผู้หญิงในชุดเดรสสองคนกับเด็กชายหนึ่งคนยืนส่งยิ้มให้กล้องอย่างน่ารัก พราวกุมมือตัวเองไว้แน่นมันสั่นเกินที่เธอจะควบคุมดวงตาที่เริ่มแสบจนเริ่มที่น้ำใสเอ่อคลอ
"ถ้าแม่อยากให้ผมแต่งนักก็ได้"
"แต่เจ้าสาวต้องเป็นผู้หญิงคนนั้น"
เพชรพราวยืนงงกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินณัฐวีร์เดินตรงเข้ามาหาเธอก่อนจะกระชากแขนให้เดินตามไปทันที
"ปล่อยฉัน...ปล่อย!เป็นบ้าอะไรของคุณ!" พราวสะบัดแขนออกจากการกอบกุมมือสวยลูบแขนที่ขึ้นสีเพราะแรงบีบจากอีกคน
"แผนการเธอใช่ไหม"
"พูดอะไร!"
"ไหนบอกเกลียดคนอย่างฉันไง...สุดท้ายก็กลับมาจับคนรวยๆ"
เพี๊ยะ!
"อย่ามาดูถูกฉันนะ...คุณน้าอยากให้คุณแต่งกับยี่หวาไม่ใช่ฉันคุณไม่มีสิทธิมาดูถูกฉันแบบนี้" น้ำใสไหลอาบแก้มจากความอึดอัดที่ถูดอัดแน่นในใจ
"ดูถูกหรือผิดก็คอยดูแล้วกันเธอต้องแต่งกับฉันคนที่เธอบอกว่าเกลียดนี่แหละเพชรพราว"