อย่าหาทำนะซัมเมอร์

เรียนพี่สงกรานต์ผู้ให้ทุนการศึกษาที่น่ารักเหมือนกระต่ายเกรี้ยวกราดครับ น้องซัมเมอร์อยากดูแลพี่ทุกวัน เย็นนี้อยากกินอะไรครับ ตำปูปลาร้า ต้มแซ่บหม้อไฟ อะไรที่พี่กินไม่ได้น้องซัมจะทำให้ทุกอย่างเลยคร้าบบบบ นวดให้ด้วยดีไหมครับ ลุงสงแก่แล้วกระดูกกระเดี้ยวคงไม่เข้าที่ แล้วนี่นั่งพัดพั่บๆ เป็นอะไรครับ ร้อนเหรอ วัยทองแล้วป่าว เอาพัดมั้ยครับ อ๊ะ! ไม่ได้สิ ไม่มีพัดเพราะพี่ไม่มีแฟนนนนนนนี่ครับ (ยิ้มเย้ย)

ซัมเมอร์ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาสงกรานต์ ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
["ว่ายังไงครับน้องซัมเมอร์"]
"สวัสดีครับพี่สง ผมขอรบกวนเวลาสักเรื่องได้ไหมครับ"
["ได้เสมอเพื่อน้องซัมเมอร์"]
"พอดีที่คณะต้องมีผู้ปกครองเซ็นรับรองการเข้าศึกษาครับ ไม่ทราบพี่สงสะดวกแวะมาเซ็นสักนิดไหมครับ"
["แค่ลายเซ็นจะรีบอะไรหนักหนา เซ็นก่อนเรียนจบไม่ได้รึไง จะเซ็นวันนี้หรืออีก 4 ปีข้างหน้าก่อนรับปริญญาลายเซ็นมันก็ไปอยู่บนกระดาษไม่ได้ใช้การอะไรเหมือนกันนั่นแหละ"]
ซัมเมอร์ทำหน้าเซ็ง ทีแรกนึกว่าจะคุยได้ง่ายๆ ที่ไหนได้รอจังหวะกวนตีนนี่หว่า
"ถ้าที่ทำงานพี่อยู่ไม่ไกลแล้วสามารถสะดวกมาเซ็นตอนเที่ยงได้ ผมเลี้ยงข้าวเที่ยงเองครับ"
["มีปัญญาเลี้ยงพี่เหรอครับ"]
"มีสิครับ มีลุงคนนึงให้เงินใช้จ่ายไว้ตั้งเดือนละหมื่น อยากกินสเต๊กยังเลี้ยงได้เลย"
["เดี๋ยวนะ พี่รู้จักลุงคนที่ว่าหรือเปล่า"]
"ไม่รู้จักครับ เขาตายไปแล้ว"
ณ อีกฟากหนึ่งของสาย สงกรานต์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ที่โต๊ะทำงานที่บ้าน ตายแล้วบ้านเอ็งสิเด็กเวร! กวนตีนไม่เลิก เจ้าเด็กซั่มนี่มันน่านัก! คุยด้วยทีไรหงุดหงิดทุกที! หัดรู้บุญคุณคนให้ทุนบ้างสิโว้ย!