คฤหาสน์แสงเทียน (The Candle Castle)

โปรย
เขาต้องซ่อนตัวอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางหุบเขาและท้องทุ่งอันแสนจะแห้งแล้ง ใช้ชีวิตแบบตื่นกลางคืน นอนกลางวัน เห็นแสงอาทิตย์ยามเช้าล่าสุดก็เมื่อสามปีที่แล้ว

เธอถูกส่งให้ไปช่วยงานที่นั่น

*********
ตัวอย่าง

"เข้ามาสิถึงแล้ว นี้แหละคฤหาสน์แสงเทียน" ปิ่นมณีหันไปบอกญาติผู้น้อง

"เออ ... พี่ปิ่น นี่เหรอคะที่อยู่ใหม่ของอัญ?" อัญญาณีถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

คนพี่พยักหน้ายืนยัน

"ไหนพี่ปิ่นบอกว่าจะพาอัญมาอยู่คฤหาสน์ นี่มัน ..." อัญญาณีกวาดสายตามองรอบๆอาณาบริเวณอีกหน บรรยากาศช่างดูวังเวงชอบกล ชวนให้อกสั่นขวัญแขวน

"ไม่เหมือนคฤหาสน์ตรงไหน?"

"ถ้าบอกว่าปราสาทมืดน่าจะเหมาะกว่านะคะ" อัญญาณีพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เบื้องหน้าที่เธอเห็นตอนนี้คือคฤหาสน์สไตล์โคโลเนียลหลังโทรม ดูรกร้างเหมือนไม่มีคนอาศัยอยู่ ตั้งตระหง่านโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางท้องทุ่งอันแสนจะแห้งแล้ง แวดล้อมไว้ด้วยทิวเขา แถมด้านหลังคฤหาสน์ยังเป็นแนวป่าทึบ บรรยากาศยังกับฉากในหนังสยองขวัญ

ปิ่นมณีได้แต่ส่ายหน้า "ทวนกฎให้พี่ฟังหน่อย..." ระหว่างเดินทางมาที่นี่เธอได้แจกแจงกฎเหล็กให้น้องสาวฟังแล้ว

"ห้ามขึ้นไปวุ่นวายบนชั้นสองเด็ดขาด ห้ามบอกใครๆว่าพักอยู่ที่คฤหาสน์แสงเทียน ความในอย่านำออก ความนอกอย่านำเข้า และห้ามถามหรือพูดถึงคุณจ้าวพยัคฆ์..." อัญญาณีบอก

"ต้องทำตามกฎทุกข้ออย่างเคร่งครัดด้วยนะ"

"ยังเปลี่ยนใจทันไหมคะคืออัญช่วยงานคุณสิงตามเดิม เพียงแค่ขอพักที่อื่น อัญไม่ต้องเข้าบริษัทอยู่แล้วนิ น่าจะทำงานจากที่ไหนก็ได้"

"เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ ปิ่นมณีหมุนตัวเดินผ่านประตูรั้วเข้าไปข้างใน

อัญญาณีมองรอบๆ ด้วยท่าทางหวาดผวา ก่อนจะรีบวิ่งตามพี่สาวเข้าไป "อัญกลัวผี รอด้วยค่า!!!" เธอตะโกนดังลั่น เพราะอีกคนเดินห่างออกไปไกลแล้ว และตอนนี้เป็นช่วงเวลาพลบค่ำพอดิบพอดี

อีกคนไม่ได้ชะลอความเร็วลงเลย

"เอี๊ยดอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด"

"ว๊าย!!! ลูกช้างไม่ได้จะลบหลู่นะคะ ท่านๆทั้งหลาย อย่าทำอะไรลูกช้างเลยนะ...พี่ปิ่นช่วยอัญด้วย!!!"

"เป็นอะไร!?" ปิ่นมณีรีบเดินกลับมาหาคนหน้าตื่น

"พี่ปิ่นไม่เห็นหรือไงคะ ... เมื่อกี้ประตูรั้วปิดเอง" บอกด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว

"เฮ๊ย... พี่เหนื่อยใจกับแกจริงๆเลย" คนพี่ล้วงหยิบรีโมตสีดำเล็กๆออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง ชูให้น้องสาวดู

"ประตูรั้วเปิดปิดด้วยระบบรีโมตคอนโทรล" ทั้งรั้วและประตูเป็นเหล็กสีดำสูงตระหง่านหลายเมตร

"ก็ไม่บอกอัญตั้งแต่แรก เกือบได้ตายตามแม่ไปแล้วไหมเนี่ย อกสั่นขวัญแขวนหมดค่ะ" มือเล็กยกขึ้นมาทาบอก

"ตอนเปิดรั้วเข้ามา พี่ก็กดรีโมตนะ แกไม่เห็นหรือไง ทำเป็นโวยวายไปได้"

"ใครจะไปทันสังเกต ก็อัญมัวแต่ดื่มด่ำกับบรรยากาศยามเย็นของทุ่งหญ้าสะวันนาอยู่เผื่อมีหมาป่าฝูงใหญ่โผล่ออกมา จะได้ถ่ายคอนเทนต์ทัน"

"กฎข้อที่สองคือ ..." ปิ่นมณีไม่สนใจฟังสิ่งที่คนน้องพล่าม

"อัญแค่ประชด ไม่ได้จะถ่ายคอนเทนต์จริงๆสักหน่อย" เธอรู้ดี อีกหนึ่งกฎเหล็กคือห้ามบอกใครๆว่าอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แสงเทียน

ปิ่นมณีส่ายหน้าอีกหน ...

"บอกให้เราแพ็คเสื้อกันหนาวซะดิบดี นึกว่าจะพาไปทัวร์อลาสก้า ที่ไหนได้พามาเที่ยวทุ่งหญ้าสะวันนาซะงั้น" อัญญาณีอ้าปากประชด

"ยังอีก" ปิ่นมณีมองค้อนน้องสาวยิ้มๆ

"ตัวปราสาทโทรมๆ แต่ประตูรั้วเป็นระบบเปิดปิดอัตโนมัติ น่าจะติดไฟส่องสว่างหน้าบ้านเพิ่มด้วยนะคะ" อัญญาณีเห็นว่าที่หน้าบ้านไม่มีไฟสักดวง

"มีกฎอีกข้อ พี่ลืมบอกแก ห้ามส่งเสียงดังกรี๊ดกร๊าดโวยวายเหมือนเมื่อกี้อีกเด็ดขาด คุณจ้าวพยัคฆ์ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบเสียงดัง"

"คุณจ้าวพยัคฆ์อะไรเนี่ย กฎเยอะจริงๆนะคะ ดูจากสภาพปราสาทแล้ว คุณคนนี้คงเป็นสายวินเทจ ใช่ไหมคะ...วินเทจแบบเกินงาม ไม่อัปเดตตัวเองซะด้วย"

"หยุดพูดได้แล้ว...จะเข้าข้างในไหม?"

"พี่ปิ่นคุณจ้าวพยัคฆ์อายุเท่าไหร่คะ?"

คนพี่เงียบ...

"สี่สิบ...ห้าสิบ ...หรือหกสิบ?"

"เราจะต้องทวนกฎกันอีกกี่ร้อยรอบ?" ปิ่นมณีว่าแล้วเดินนำหน้า อัญญาณีเดินตามหลังเธอไป

ร่างสูงก้าวขาออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่ สายตายังคงมองตามหลังผู้อาศัยคนใหม่

-----------------------------------------------------

*โหลดตัวอย่างฟรีได้เลยนะคะ