นิยามรักฉบับคุณโอม

เป็นตอนพิเศษของเรื่อง ภารกิจของหัวใจ
นิยามรักฉบับคุณโอมเปิดให้โหลดฟรีเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ ขอบคุณที่อุดหนุนกันมาตลอด
อาจช้าหน่อย แต่ยังเขียนอยู่ เรื่องที่ค้างอยู่รอก่อนนะคะ มาแน่นอนค่ะ

ตัวอย่าง...
ปีย์วราหันกลับมาพร้อมกับจานผลไม้ที่ล้างและจัดเรียงอย่างสวยงามในมือ สีหน้าเธอตื่นตะลึงดีว่าจานในมือไม่หล่นไปอยู่บนพื้น
"ท่านรอง...มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงคะ"
"เดินมา ได้ยินเสียงดังไปถึงหน้าบ้าน"
ผมบอกแล้วขยับยืนตรงเดินเข้าไปในห้องครัว สาวใช้ถอยกรูทันที เหมือนผมเป็นยิ่งกว่ายักษ์
"ผมหิว ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
"คุณโอมรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวอ้อยทำให้ค่ะ คุณโอมอยากรับประทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ"
ผมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าอ้อยพูดอะไร มือคว้าต้นแขนของปีย์วราเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งหนีออกจากห้อง
"ทำอาหารเป็นไหม"
"ไม่...เป็น ค่ะ"
"ตกลงทำเป็นหรือทำไม่เป็น...แต่ก็อย่างว่าแหละ เข้าใจได้" เหมือนจะได้ผล ปีย์วราเงยหน้ามองผมสายตาวาวทันที
"เข้าใจได้ว่าอะไรคะ ท่านรองคิดว่าคนอย่างฉันทำอาหารไม่เป็นอย่างนั้นหรือ คุณอยากกินอะไร ไหนลองบอกอิฉันมาซิเจ้าคะ" น้ำเสียงและสีหน้าประชดประชันเหลือหลาย แต่ผมไม่สน
"คุณทำอะไรได้บ้างล่ะ"
"ใกล้สองทุ่มแล้ว กินอะไรง่ายๆ ข้าวต้มกุ้งแล้วกันค่ะ ย่อยง่ายดี"
"ผมไม่ชอบกินข้าวต้ม"
"ข้าวไข่เจียวหมูสับไหมคะ"
ผมกอดอกมองหน้าเธอ ทำให้ปีย์วราเหมือนรู้ตัวว่าล้ำเส้นมากเกินไป
"สเต็กปลาแซลมอนไหมคะ เพิ่งซื้อมาสดๆ"
"ไม่ชอบกิน"
ผมชอบสีหน้าจะโกรธก็ไม่ใช่ระอาก็ไม่เชิงของเธอที่สุด ชอบให้เธอรู้สึกว้าวุ่นสับสนว่าผมต้องการอะไร
"ท่านรอง...จะกินอะไรดีคะ รบกวนขอเมนูด้วยค่ะ ถ้ายังเดาอยู่แบบนี้ ทั้งคืนคงไม่ได้กิน" น้ำเสียงเธอเหมือนหงุดหงิดขึ้นอีกหนึ่งระดับ
"สปาเกตตีผัดขี้เมา"
เธออึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มมุมปากราวจะเยาะเย้ย ผมเดินเข้าไปด้านในแล้วนั่งลงที่เก้าอี้มองแม่ครัวจำเป็นหันกลับไปทำอาหาร พร้อมกับได้ยินเสียงบ่นพึมพำ
"นึกว่าจะอยากกินพระกระโดดกำแพง แค่นี้กระจอกมาก"
ผมกระแอมเล็กน้อย เธอยักไหล่แล้วก็เริ่มหาวัตถุดิบ ไม่นานสปาเกตตีผัดขี้เมาก็วางอยู่ตรงหน้า
"อุ๊ย! ตายแล้ว ฉันลืมถามไปว่าท่านรองกินเผ็ดมากหรือเปล่า ปกติฉันชอบกินเผ็ดก็เลยทำตามความเคยชิน"