เมลกับเมลล์ ..แล้วจะบอกรักกันกี่โมง

"ถ้าเมลล์ไม่ใช่เด็ก ..ก็จะไม่อยู่ในสายตาของเมลใช่ไหม"

"ทำไมคิดแบบนั้นละ เมลล์อยู่ในสายตาของเมลตลอดเวลา ..ไม่อย่างนั้น เมลไม่บอกชอบหรอกนะ" เป็นอีกครั้งที่สารภาพออกไป ตอนนี้เหมือนบรรยากาศเป็นใจ ความเงียบสงบและความอบอุ่นทำให้อารมณ์อ่อนไหว "นี่.. เมลล์มีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่า คนที่เห็นแล้วใจเต้น คนที่อยากอยู่ด้วยตลอดเวลาน่ะ ถ้าเมลล์เจอคนแบบนั้นแล้ว ช่วยบอกหน่อยได้ไหม"

ใบหน้าหวานครุ่นคิดก่อนที่แก้มทั้งสองข้างจะแดงขึ้นเรื่อยๆ

"จะ เจอแล้ว/// คนที่อยากอยู่ด้วยตลอดเวลา คนที่ทำให้ใจเต้น ..และก็ คนที่ชอบแอบมองด้วยน่ะ" ดวงตากลมหลบหน้าหนีไม่ยอมสบตาพูดคุย ซุกตัวในผ้าห่มเหมือนกับหนอนห่อใบไม้หลีกหนีความเป็นจริง "เมล"

"เมลล์ต้องการอะไรคะ น้ำเปล่าเหรอ?"

"เมล"

"หนาวเหรอ? เอาผ้าห่มเพิ่มไหมคะ"

"เมล"

"..หรือว่าปวดหัว?"

"เมล"

"..เอ่อ" ดวงตากลมมองด้วยความว่างเปล่าไร้ความคิด "เมลล์อยากได้อะไร ..ก็บอกมาสิคะ"

"เมล"

คนป่วยเอาแต่เรียกชื่อของเธอ ..ที่ไม่รู้ว่าเป็นชื่อของคนตรงหน้าหรือเรียกแทนตัวเอง 

"หมายถึงตัวเมลล์ ..หรือเมลคะ" นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเอง สอบถามเพื่อความแน่ใจ "เอาแต่พูดว่าเมลล์ เมลคนนี้ไม่รู้เรื่องด้วยหรอกนะ"


ป.ล. ตัวเอกของเราชื่อเหมือนกันนะคะ เมลกับเมลล์