ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของคุณชายอัปลักษณ์

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” มือหนายังคงลูบหลังให้เรื่อยๆ เขาไม่เคยต้องคอยดูแลสตรีเมามาก่อน
“ข้าปวดหัวมากเลยทำไมมันหมุนขนาดนี้” สองมือเรียวเล็กยกขึ้นกุมศีรษะทำให้ร่างของเธอเอนไปมาจนเกือบจะล้มโชคดีที่ฟางหรงประคองเอาไว้ได้ทัน
“เจ้าทนอีกหน่อยนะเดี๋ยวข้าจะรีบพาเจ้ากลับ” พอดีกับฮ่าวอู๋บังคับรถม้ามาถึงยังจุดที่ทั้งสองอยู่ฟางหรงจึงประคองให้เธอขึ้นไปนั่งด้านในรถม้าจากนั้นเข้าจึงหันมาสั่งให้ออกรถม้าทันที เมื่อกลับถึงกระท่อมเขาอุ้มร่างที่อ่อนปวกเปียกของนางตรงเข้าไปยังห้องนอนทันทีและสั่งให้ฮ่าวอู๋ไปต้มน้ำขิงมาให้เธอได้ดื่ม
“เจ้าดื่มน้ำขิงนี่ก่อนจะได้รู้สึกดี” ฟางหรงประคองให้เธอลุกนั่งพร้อมกับป้อนน้ำขิงให้ไฉ่หงได้ดื่มเพื่อลดอาการเวียนศีรษะ
“หือ น้ำอะไรทำไมรสชาติมันออกเผ็ดเหมือนพริกเช่นนี้” เพียงแค่จิบเข้าไปใบหน้าหวานก็เหยเกด้วยรสชาติของน้ำขิงแต่กระนั้นก็ถูกบังคับและฝืนดื่มเข้าไปจนหมด
“เจ้านอนพักเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็ดีขึ้น” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่มผ้าให้ก่อนจะลุกเดินออกไป
“ท่านจะไปไหน” ร่างเล็กลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะคว้ามือเขาเข้ามากอดเอาไว้แน่น
“ข้าก็จะไปนอนตรงที่ของข้าอย่างไร” ตั้งแต่วันนั้นเขาและนางก็ไม่เคยนอนร่วมเตียงกันเลยเพราะเขารู้สึกว่านางยังไม่พร้อม
“ท่านจะปล่อยให้ข้าอยู่เพียงลำพังอย่างนั้นหรือ” มือเล็กยังคงกุมมือหนาเอาไว้แน่นก่อนจะเลื่อนเข้ามาแนบที่แก้มเนียน
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” ท่าทางงอแงของนางในตอนนี้ทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะยิ่งได้สัมผัสแก้มเนียนของนางก็ยิ่งทำให้หัวใจแกร่งเต้นรัวเร็วเป็นเท่าตัวท่าทางของนางในตอนนี้ชวนให้เขายิ่งหลงใหล
“แล้วเป็นอย่างไรเล่า” น้ำเสียงนั้นยังคงเอาแต่ใจ
“เอาเป็นว่าข้าจะนั่งอยู่ข้างๆ เจ้าจนกว่าเจ้าหลับดีหรือไม่” เขาจำต้องยอมก่อนจะเอ่ยปลอบออกไปแล้วจึงค่อยๆ ขยับนั่งลงข้างๆ เพื่อให้นางเห็นว่าเขาไม่ได้ไปไหนจนกว่านางจะหลับสนิท แต่ด้วยฤทธิ์ของสุราและอาการเวียนศีรษะที่มีอยู่มากทำให้ไฉ่หงไม่อาจข่มตาหลับลงได้ในทันทีจึงได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาจนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ร่างบางจึงได้สงบลงหากแต่มือเล็กนั้นยังคงกุมมือเขาเอาไว้แน่นฟางหรงจึงไม่กล้าที่จะแกะมือนั้นออกจึงได้นั่งนิ่งและเผลอหลับอยู่ข้างๆ
แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องก่อนที่ฟางหรงจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่พาดทับอยู่บนตัวเขา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงซึ่งมีไฉ่หงนอนอยู่ข้างแขนเรียวกำลังกอดเขาเอาไว้และมือเล็กนั้นยังคงกุมมือเขาไว้แน่นเช่นกัน อึดใจเดียวร่างเล็กก็ขยับรู้สึกตัวก่อนจะต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าฟางหรงนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอจากนั้นภาพเรื่องราวต่างที่เกิดขึ้นก็ปรากฏในความทรงจำอีกครั้ง
“เจ้าตื่นแล้วอย่างนั้นหรือ” เขาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อไฉ่หงลืมตาตื่นขึ้นมาตรงหน้าก็พบว่าใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อย
“นี่ท่านนอนบนเตียงกับข้าตรงนี้ทั้งคืนเลยอย่างนั้นหรือ” เธอคงไม่ได้นอนกอดเขาทั้งคืนหรอกนะ ก่อนจะมองดูมือที่ยังถูกกุมไว้แน่นยิ่งทำให้เธอแทบอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินเสียเดี๋ยวนั้น
“......” เขายิ้มละมุนไม่ตอบอะไรก่อนจะขยับลุกขึ้นนั่งแล้วเดินออกไปทันทีทิ้งให้ไฉ่หงมองตามด้วยความสงสัย ฟางหรงแอบเผยรอยยิ้มอย่างพอใจเมื่อเดินผ่านพ้นประตูออกมาแล้ว