จันทร์เจ้าขา

คำ โ ป ร ย . . .

ในปีพ.ศ. 2523 จันทร์ หรือ จันทร์เจ้า หญิงสาววัย 31 ปีที่มีชีวิตเรียบง่ายและโดดเดี่ยว ได้รับอุปการะ นิ่ม ญาติห่างๆ ที่ถูกส่งมาจากใต้ ด้วยความแตกต่างในอายุและชีวิต ทั้งสองเริ่มต้นจากความไม่เข้าใจกัน แต่กาลเวลากลับก่อสายใยแห่งความรักที่ลึกซึ้งโดยไม่รู้ตัว
ระหว่างความใกล้ชิด จันทร์ต้องเผชิญอดีตอันขมขื่นที่ทำให้เธอเกลียดชังผู้ชาย ในขณะที่นิ่มถูกบีบให้เผชิญปัญหาจากครอบครัวและสังคม จนเกิดความแตกหักและความเจ็บปวด
เรื่องราวของพวกเธอเต็มไปด้วยการเสียสละ การเยียวยา และการเรียนรู้ที่จะรักกันในแบบที่โลกในยุคนั้นไม่ยอมรับง่ายๆ
แต่สุดท้าย ความรักที่แท้จริงของจันทร์และนิ่มพิสูจน์ให้เห็นว่าความรู้สึกของหัวใจนั้นสวยงามเกินกว่าขอบเขตใดจะจำกัด

"ความรักของพวกเธอไม่ใช่แค่เรื่องของหัวใจ แต่คือการก้าวผ่านทุกพันธนาการเพื่ออยู่เคียงข้างกัน"

ซินยอริต้า
ตัวอย่างเนื้อหาเพิ่มเติมภายในเล่ม


“ตอนนี้เรากักตัวนิ่มไว้ ไม่ให้ออกไปไหน เพราะกลัวว่าเธอจะหนี”
จันทร์ฟังแล้วรู้สึกทั้งโกรธและเจ็บปวด เธอไม่อยากเชื่อว่าผู้เป็นพ่อแม่จะทำกับลูกสาวตัวเองแบบนี้
“แล้วทำไมถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากฉันตั้งแต่แรก?” จันทร์ถาม
“ฉันกับพี่เลิศคาดหวังแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยัยนิ่มมันไม่ยอม มันบอกว่า จะไม่ทำให้คุณลำบากใจมากกว่านี้อีก”
ได้ฟังเช่นนี้ หญิงสาวก็รำพึงในใจ
‘โธ่ เอ๊ย เด็กดีของพี่’
พ่อของนิ่มเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสายตาแข็งกร้าว
“คุณจันทร์ ถ้าคุณอยากให้นิ่มเป็นอิสระ คุณก็ต้องจ่ายเงินหนึ่งแสน เพื่อเป็นค่าไถ่ตัวของนิ่ม”
จันทร์อึ้งกับคำพูดตรงไปตรงมาของพ่อ เธอหันมองแม่ของนิ่มที่หลบสายตา ความผิดหวังและความโกรธแค้นพลุ่งพล่านในใจของเธอ
“พวกคุณเห็นนิ่มเป็นเพียงแค่สิ่งของงั้นเหรอ?” ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
นายเลิศ พ่อของนิ่มไม่ตอบ แต่สายตาของเขายืนยันทุกอย่าง
ผู้มาจากเมืองกรุงนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาราวจะทำใจได้แล้ว เพื่อนิ่ม เธอไม่อาจเสียดายของนอกกายเช่นเงินได้หรอก
“ได้ ฉันจะให้เงินคุณ แต่คุณต้องปล่อยนิ่มไป และอย่ามายุ่งกับเธออีก”
เมื่อจันทร์เดินเข้าไปในห้องที่นิ่มถูกกักตัว เธอเห็นนิ่มนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอดูหมองหม่นและดวงตาบวมแดง
“นิ่ม ! เป็นอย่างไรบ้าง ?”
แทบจะถลาไปหาเลยทีเดียว
ฝ่ายคนตัวเล็ก ที่กำลังเศร้า เงยหน้าเห็นจันทร์ ก็ร้องออกมา น้ำตาพังอีกรอบ
“พี่จันทร์...”
นิ่มพูดด้วยเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหลมากขึ้นเรื่อยๆ
จันทร์เดินเข้าไปใกล้และนั่งลงข้างๆ เธอ
“พี่มารับเธอแล้ว ไปกับพี่เถอะ”
“พี่จันทร์ หนูขอโทษ หนูทำให้พี่ลำบาก...”
พูดพร้อมสะอื้นไม่หยุด
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนิ่ม พี่จะไม่ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่อีกแล้วนะ”