พันธะรักสามีต้องห้าม

"คุณนับหายไปไหน! คุณนับอยู่ไหน?"

หัวหน้าแม่บ้านเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะขยับเข้าไปให้เจ้านายหนุ่มและกระซิบให้เขาได้ยินเพียงคนเดียว

"ในตู้เสื้อผ้าค่ะ"

"อะไรนะ!"

หัวหน้าแม่บ้านเหลียวมองไปทางตู้เสื้อผ้าก่อนจะกระซิบพูดอีกครั้ง

"เรื่องจริงค่ะ เวลาเธอไม่สบายเธอจะเข้าไปนอนในนั้น"

เขตต์เดินกลับเข้าห้องนอนอีกครั้งและปิดประตูห้องนอนลงเบาๆ สองเท้าที่ก้าวเดินคล้ายกับมีความหนักอึ้งบางอย่าง ทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่านับดาวจะมีอาการแบบนี้ซ่อนอยู่ภายใต้ความนิ่งสงบของใบหน้าสวยหวาน

ร่างใหญ่หย่อนตัวลงนั่งหน้าตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่สีขาวสะอาดตาวางเข่าข้างหนึ่งไว้บนพื้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่ประตูตู้ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูตู้ออกช้าๆ

ภาพตรงหน้าของเขาคือหญิงสาวผมเผ้ายุ่งเหยิงสภาพอิดโรยนั่งชันเข่าเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ เพื่อกลั้นไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกไปภาพของเธอช่างดูน่าเวทนา ดวงตาแดงก่ำช้ำหนักเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตามองกลับมาที่เขาอย่างหวาดกลัว ตัวของเธอสั่นเทิ้มไปทั้งร่างราวกับคนกำลังเจอปีศาจร้าย ความเจ็บทางร่างกายว่าหนักแล้วแต่ทางจิตใจกับหนักหนากว่านักสำหรับนับดาว

แม้จะตกใจกับภาพตรงหน้าแต่เขตต์ก็พยายามคลี่ยิ้มบางๆ ทั้งๆ ที่แทบจะไม่เคยทำ แต่รอยยิ้มของเขากลับทำให้หญิงสาวตัวสั่นเป็นลูกนกหนักกว่าเดิม เขายื่นมือออกไปจะแตะตัวเธอเบาๆ แต่ร่างเล็กกลับผวาเฮือกกระถดหนีไปมุมตู้แม้จะไม่มีที่ให้หนีแล้วก็ตาม สภาพของเธอดูน่าสงสารจนเขตต์อยากจะเบือนหน้าหนีด้วยความละอายใจแต่ก็ทำไม่ได้เพราะคนที่ให้เธอเป็นแบบนี้ก็คือเขา

"นับออกมาเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว"

"ฮือๆๆๆๆๆ ออกไป"

เจ้าของเสียงสะอื้นแผ่วเบาส่ายหน้าไปมาจนผมกระจายพันกัน

เขตต์มองดูร่างกายบอบบางเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงที่เขาทิ้งเอาไว้ เรื่องเมื่อคืนคงสาหัสสำหรับเธอจริงๆ ต่อให้เขาดูเหมือนเป็นพวกโรคจิตมากแค่ไหน แต่พอเห็นท่าทางหวาดกลัวจากร่างบอบบางตรงหน้าก็ทำให้เขาอดหวาดหวั่นตัวเองไม่ได้

"นับ ผมแค่อยากให้คุณออกมาทานข้าว คุณแจ่มบอกว่าวันนี้นับยังไม่ได้ทานข้าวเลย ถ้าทานอิ่มแล้วอยากจะกลับเข้ามาอยู่ในนี้ต่อก็ไม่เป็นไรผมตามใจคุณ"

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองเธออย่างใจดีก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ให้อีกครั้ง

"ผมขอแค่ให้คุณออกมาทานข้าว หลังจากนั้นผมก็จะไม่รบกวนคุณอีก "

นับดาวเริ่มสงบลงบ้างเล็กน้อย พอพูดถึงข้าวร่างกายเธอก็ตอบสนองทันที เสียงท้องดังครืดคราดจนเขตต์แอบยิ้ม ดวงตากลมโตมองข้ามไหล่เขาไปยังถุงรางวัลสีส้มพวกนั้น เขตต์พอจะมองออกว่าเธอไม่ชอบใจพวกมันเท่าไรนัก

เขาจึงรีบโทรสั่งหัวหน้าแม่บ้านทันที

"คุณแจ่ม มาเอาของออกจากเตียงคุณนับหน่อยแล้วเอาไปไว้ที่อื่น เตรียมข้าวต้มขึ้นมาสองที่กับน้ำผลไม้ ผมจะทานข้าวกับคุณนับ"

เขายื่นมือออกไปวางนิ่งตรงหน้านับดาวรอให้เธอสัมผัสกับมือของเขาเอง นับดาวมองอยู่นานอย่างช่างใจแต่ดวงตาของเธอยังซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้อยู่ข้างใน

"ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นแล้ว ผมอาจจะดูไม่น่าเชื่อใจสำหรับคุณ แต่ได้โปรดเชื่อใจตัวเองสักครั้ง ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่"

ใช่เธอกำลังลังเลและดูเหมือนเขตต์จะอ่านใจเธอออกทุกอย่าง มือเล็กๆ ค่อยเอื้อมออกไปจับมือของเขาไว้ก่อนที่เธอจะสะดุ้งเบาๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน มือเล็กชักกลับทันที

"คุณถอยไปก่อน นับออกไปเองได้"