หญิงบ้า ณ ทุ่งแดง (เล่ม 1) ตอน ภรรยาข้าเป็นสตรีประหลาด

จู่ๆ หลี่เอ้อร์กัวก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับสตรีที่ทุกคนในหมู่บ้านทุ่งแดงต่างรู้ว่านางเป็น หญิงบ้า แม้เขาจะมีคนรักอยู่แล้ว แต่เขายากจนเกินกว่าจะมีปากเสียง อีกทั้งสตรีสติฟั่นเฟืองนั่นยังบอกว่าอยากแต่งงานกับเขาอีก เขาจึงได้แต่จำใจแต่งงานกับหญิงบ้าผู้นั้น แต่หลังจากอยู่กันไป เขากลับพบว่าภรรยาประหลาดของเขาฉลาดมาก ทุกสิ่งที่นางทำล้วนเก่งกาจเกินกว่าเขาจะเข้าใจได้ ราวกับนางเป็นผู้ที่มาจากอนาคตอันไกลพ้น



***********

"เจ้าจะทำอะไร"

นางไม่ตอบคำถาม แต่กลับกดตัวเขาลงนั่งบนแผ่นหินข้างโอ่งดินใส่น้ำ ที่ซึ่งนางใช้สำหรับอาบน้ำทุกวัน เขาขัดขืนเล็กน้อย แต่นางกลับตีแขนของเขา ท่าทางมุ่งมั่นของนางทำให้เอ้อร์กัวต้องยอมนั่งลงแต่โดยดี แม้จะหงุดหงิดเพียงใดก็ตาม

เจี่ยนหรงดึงผ้ามัดผมของเขาออกอย่างรวดเร็ว ผ้ามัดผมนั้นทั้งเก่าและเปื้อนจนแทบดูไม่ออกว่าเคยมีสีอะไร นางมองมันด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะโยนทิ้งและตักน้ำในกระบวยไม้ราดลงบนศีรษะของเขาอย่างไม่ลังเล

"นี่! เจ้า!" เขาอุทานเสียงหลงตกใจ แต่นางกลับไม่สนใจ

เจี่ยนหรงหยิบกระบอกไม้ไผ่ใบเล็กที่วางอยู่ใกล้แผ่นหินขึ้นมา เทน้ำยาสีคล้ำลงบนเส้นผมของเขา ของเหลวนั้นกลิ่นเหม็นเขียวคละคลุ้งจนเขาต้องเบือนหน้าหนี แต่สองมือเล็กของนางกลับเกาผมให้เขาอย่างแรง ราวกับกำลังพยายามขุดรากถอนโคนอะไรบางอย่าง

"หยุดนะ เจ้าจะทำสิ่งใด เจ้าสติไม่ดีไปแล้วหรือ!" เขาบ่นแต่ไม่กล้าผลักมือนางออกไป ไม่กล้าลุกขึ้นหนีอย่างรุนแรง เพียงขัดขืนเล็กน้อยเพื่อแสดงออกว่าเขาไม่ยินยอม

"โตจนป่านนี้ยังปล่อยให้มีเหาอีก เสียดายสมองฉลาดๆ" นางตำหนิเสียงแข็ง พลางเกาผมของเขาด้วยท่าทีขะมักเขม้น ไม่ยอมปล่อยให้เขาลุกขึ้นหนี

หัวใจของเอ้อร์กัวกระตุกวูบ ใบหน้าแดงก่ำ คำพูดของนางทำให้เขาทั้งอับอายและแตกตื่น ยังดีที่แสงอาทิตย์สีชาดของบ้านทุ่งแดงช่วยกลบให้ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีเหา!

"ข้าไม่มีเหา เจ้าพูดเรื่องอะไร.." เขาพยายามโต้เถียงด้วยเสียงที่เบา อับอายและเจือไปด้วยความไม่แน่ใจ

"เจ้ามีเหา" นางตอบห้วนๆ ขณะที่มือยังคงทำงานต่อไป

"ข้าไม่..ไม่มี.."

"ดูผมเจ้าเสียก่อน สกปรกจนไม่น่าเข้าใกล้! ข้านอนกับเจ้าหลายคืนจนข้าติดเหาไปด้วย ยังดีที่ข้าสระหัวทุกวัน ข้าจึงไม่มีเหาแล้ว แต่หากเจ้ายังมีเหาต่อไป ข้าก็ไม่หายขาดสักที วันนี้ข้าจึงทำน้ำยาฆ่าเหาให้เจ้าโดยเฉพาะ"

เขานั่งนิ่งด้วยความกระดากอาย ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกทั้งขุ่นเคืองและอับอายเกินกว่าจะยอมรับความจริง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่กล้าผลักไสมือของภรรยาที่ทำงานบนศีรษะของเขาอย่างขันแข็ง แม้นางจะไม่อ่อนโยนเลยสักนิดเดียว