เพื่อนสนิทรักไม่เปลี่ยน [เล่ม 2]

ว่านรักนั่งรอเพื่อนในบ้านนานหลายชั่วโมงตั้งแต่เธอกินข้าวเสร็จเมื่อตอนบ่ายจนปานนี้มันจะค่ำแล้ว มันยังมาไม่ถึงบ้านเลย จะเป็นอะไรไหมนะ ว่านรักเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมา โทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน เธอโทรหาเพื่อนอีกครั้ง มันก็ไม่รับสาย หรือว่ามันจะอยู่กรุงเทพอยู่ สงสัยคงเคลียร์กับพี่นับยังไม่เสร็จละมั้ง ว่านรักคิด เธอเดินออกไปดูหาบ้านเพื่อว่ายัยวิมันจะขับรถมา เธอหันซ้ายหันขวามองไปที่ถนนก็ไม่เห็นรถของยัยวิขับมาแถวนี้เลย เห็นแต่รถเข็นขายน้ำเต้าหู้ กับ หมูปิ้ง
เธออยากกินก็เลยจะเดินไปซื้อ ระหว่างที่เธอเดินผ่านร้านซ่อมรถเธอหันหน้าไปมองร้านซ่อมรถ เห็นผู้ชายสองคนกำลังซ่อมรถอยู่ส่วนผู้ชายอีกสามคนนั่งเล่นโทรศัพท์กันอยู่ที่เตียงหน้าร้าน เธอเดินผ่านร้านซ่อมรถไปก็ถึงตรงที่เขาขายหมูปิ้งกับน้ำเต้าหู้แล้ว

"ป้าค่ะ หนูเอาน้ำหนึ่ง กับอันนี้สิบบาทค่ะ"
ว่านรักบอกป้าขายน้ำเต้าหู้

"สิบห้าบาท"
ว่านรักยื่นเงินให้ป้าไป ซื้อเสร็จเธอก็เดินไปร้านหมูปิ้งต่อ ร้านหมูปิ้งกับร้านน้ำเต้าหู้อยู่ใกล้กัน เดินไปห้าหกเก้าก็ถึงร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งแล้ว
เธอซื้อหมูปิ้งเสร็จก็เดินกลับบ้าน

"จะไปไหนจ๊ะให้พี่ไปส่งไหม"
ว่านรักได้ยินเสียงคนแซว เธอก็หันหน้าไปมอง คนที่แซวเธอทันที เธอเห็นผู้ชายหน้าตี๋ ผิวขาว หน้าเด็กยิ้มให้เธออยู่ ส่วนคนอื่น ๆ ที่ล้อมวงกินข้าวอยู่ที่เตียง ก็หันหน้ามามองเธอเช่นกัน เธอไม่ได้ยิ้มตอบหนุ่มตาตี๋ แต่เธอเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ

"หยิ่งวะ"
หนุ่มหล่อหน้าตี๋ที่แซวว่านรักพูดขึ้น

"เขาไม่ได้หยิ่ง เขากลัวมึงมากกว่าไอ้ตี๋"

"มึงแซวใครวะ เสียงดังไปถึงข้างบน"
ว่านรักที่เดินเลยร้านซ่อมรถมาแล้ว ได้ยินเสียงเขา เธอก็หยุดเดิน และยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงมาก เธอจำเสียงของวรวิทย์ได้ ต้องใช้วิทย์แน่ ๆ ว่านรักคิดแล้วหันหลังเดินกลับไปแอบดูเขาอยู่ข้างหน้าร้าน ตรงกับกำแพงบ้านป้าสิ
ที่กั้นร้านซ่อมรถเอาไว้อยู่ เธอเอาหน้าออกไปมองดูเขา ด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกว่าใช่เขาหรือไม่ ใช่วรวิทย์จริง ๆ ด้วย ว่านรักดีใจจนอย่างจะกรี๊ดออกมาเสียงดัง เธอได้แต่กำมือแรง ๆแทนการร้องออกมา อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้ เธอนึกว่าจะไม่ได้เจอเขาแล้ว
เธอเห็นแค่ข้างใบหน้าของเขา
วรวิทย์เปลี่ยนไปมาก ตาก็คม จมูกก็โด่ง ผิวเนี่ยโครตขาว กล้ามแขนก็ใหญ่ล้ำบึก
หุ่นนี่โครตแซ่บเลย หุ่นของวรวิทย์หนากว่าตอนเรียนมหาลัยอีก
ร้านซ่อมรถของเขาติดกับบ้านของเธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว เธอดีใจที่จะได้เจอเขาทุกวัน ออกไปหาเขาดีไหมนะ ว่านรักคิดด้วยความตื่นเต้น ไม่ดีกว่าเธอไม่กล้าไปหาเขา ลูกน้องของวรวิทย์ก็อยู่ตั้งหลายคน เธอไม่กล้าไปหรอกถ้าไม่มียัยวิไปด้วย เธออยากเล่าเรื่ิงนี้ให้วิญาดาฟังไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่มันจะมาวะ
เธอคิด แล้วเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเธอจะเจอเขาที่นี่ ถ้าวิทย์เห็นเธอแล้ววจะจำเธอได้ไหมนะ เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้

"ไอ้ตี๋มันแซวสาวครับพี่วิทย์ เขาไม่สนใจก็ว่าเขาหยิ่ง ผมว่าเขากลัวมันมากกว่า"
อนัน หรือนัทหนุ่มผิวเข้มฉบับหนุ่มอีสานบอกลูกผู้พี่เสียงดัง

"สวยเหรอวะถึงทำให้ไอ้ตี๋แซวสาวได้"
ปกติตี๋ หรือติลากร หนุ่มผิวขาวตาตี๋ สูงร้อยแปดสิบ ที่จริงมัน ชื่ออัฐ ไม่ได้ชื่อตี๋ พวกเพื่อน ๆ เห็นมันตาตี๋ก็เลยชอบเรียกมันแบบนั้น มันไม่เคยแซวสาวเลยสักครั้ง มีแต่เขินอายเวลาที่เห็นสาวสวยเดินผ่านร้าน แต่แบบนี้มันผิดปกติ เขาคิด

"โครตสวยเลยครับลูกพี่ ผิวขาวตาโต แถมยังสูงอีก หุ่นก็สวยเหมือนนางแบบเลยครับ"
ธนากรเล่าให้ลูกพี่ฟัง
ธนากร หรือ ทัน หนุ่มผิวขาว หน้าตาคมเข้ม ผมดกดำ หุ่นล้ำบึก

"เหรอวะ"

"ครับ ถ้าลูกพี่ได้เห็น ลูกพี่จะตกหลุมรักเธอเลย ขนาดไอ้ตี๋มันยังแซว ปกติแซวสาวที่ไหน"
อมรเทพพูดขึ้น
ผู้หญิงคนนั้นสวยจริง ๆ ขนาดไม่ใช่สเปคของเขา เขายังคิดว่าเธอสวยจนน่าจีบเลย
อมรเทพ หรือเทพ เป็นผู้ชายอบอุ่น หุ่นหมี ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อน