เพื่อนสนิทรักไม่เปลี่ยน [เล่ม 1]

ผ่านไปสามสิบนาที
คนที่บอกว่าจะไม่ดื่มก็ดื่มหมดไปแล้วหนึ่งขวด

"ว่านมึงเมามากแล้วนะเว้ย"
วิญาดาเห็นเพื่อนกำลังรินเบียร์ขวดที่สองใส่แก้ว เพราะตอนนี้ยัยว่านมันเมาจนหน้าแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศสีแดงสุก

"กูม้ายได้เมาสักหน่อย"
บอกเพื่อนน้ำเสียงอ้อแอ้

"ไม่ได้เมายังไงเสียงมึงมันเปลี่ยนแล้วเนี่ย"

"ม้ายได้เมา"
ว่านรักบอกเพื่อนน้ำเสียงยานคาง พร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด

ฟุ่บ
ว่านรักหลับคาหน้าเตาหมูกระทะ

"มึงดูเพื่อนมึงสิ เมาแล้วไม่ยอมรับ"
วิญาดาหันมาบอกเพื่อนชายทุกคน

"เอาเถอะน่า ให้มันดื่มไปเถอะ เรามาฉลองกันนะ เมานิดเมาหน่อยไม่เป็นไรหรอก"

"มึงนั้นแหละที่บอกมันว่ากินหมูกระทะกับเบียร์มันอร่อย มันเลยเชื่อมึง ดื่มจนติดใจ แล้วก็เมาแบบนี้ มึงต้องอุ้มว่านกลับคอนโด"
วิญาดาว่าให้เพื่อนด้วยความหงุดหงิดที่ทำให้ว่านรักเมาจนหลับคาโต๊ะแบบนี้

"ว่านดื่มเองมึงจะไปว่าให้ไอ้เสือทำไม มันไม่ได้ผิดสักหน่อย"
วิญาดาหันขวับไปมองหน้าดลวัฒน์ด้วยสายตาจิกกัด อย่างไม่พอใจในคำพูดของเพื่อน
ดลวัฒน์เห็นอย่างนั้นก็สงบปากสงบคำไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ไม่ใช่เพราะกลัวยัยวิ แต่เพราะไม่อยากจะมีเรื่องกับมันต่างหาก

"มึงจะบ้าเหรอ ตัวมันหนักอย่างกับช้าง จะให้กูอุ้มมันขึ้นรถได้ไง หลังกูได้หักกันพอดี"
แค่คิดภาพทศวรรษ ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

"ไม่บ้าหรอกก็มึงทำมันเมา มึงต้องรับผิดชอบ"
วิญาดาบอกเพื่อนเสียงแข็ง ไหนยัยว่านบอกเธอว่าไม่ดื่มไง ทำไมมันถึงได้เมามากขนาดนี้ วิญาดาคิดในใจ

"ก็ได้"
ทศวรรษตอบให้มันจบ ๆ ไป ส่วนเรื่องที่เขาจะอุ้ม หรือไม่อุ้มเพื่อนสาวขึ้นรถนั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง

"ฮือ ๆ ฮือ ๆ"
ว่านรักก้มหน้าร้องไห้ออกมาเสียงดัง สักพัก
ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาเป็นสาย พอว่านรักเมา ความรู้สึกที่มีก็แสดงออกมา

ทุกคนที่นั่งอยู่หันมามองว่านรักด้วยความตกใจ ที่อยู่ ๆ คนที่เมาหลับไปแล้วก็ร้องไห้ออกมา

"เฮ้ย! ว่านมึงเป็นไรวะ"
ทศวรรษที่นั่งใกล้กับว่านรักเอ่ยถามเพื่อนสาวขึ้นด้วยความตกใจ

"กู อยากให้มึงรู้ไว้ ว่ากูเจ็บปวดแค่ไหน ฮือ ๆ"
ว่านรักพูดขึ้น แล้วก็เอามือเช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ

"มันพูดกับใครวะ"
ดลวัฒน์พูดขึ้นด้วยความสงสัย

"กูไม่รู้"
วรวิทย์ตอบ

"เจ็บทุกครั้งที่เห็นมึงไปกับน้องเขา กูเจ็บทุกครั้งที่มึงโทรหาเขา มึงรู้ไหมกูต้องแกล้งทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไร แต่ในใจกูเสียใจมาก มากเสียจนกูอยากตัดใจจากมึง แต่กูทำไม่ได้ เพราะกูรักมึง กูรู้ว่ามึงมีแฟนแล้ว แต่หัวใจกูก็หยุดรักมึงไม่ได้เลย กูต้องเก็บไว้คนเดียวไม่กล้าบอกใคร กูอยากบอกให้มึงรู้ไว้ ว่ากูรักมึงนะวิทย์"

"ยัยว่าน!"
วิญาดาร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าว่านรักจะพูดความในใจให้วรวิทย์ได้รู้แบบนี้ ที่สำคัญมันเป็นวันฉลองเรียนจบด้วย ไม่รู้ว่าไอ้วิทย์มันคิดยังไง ที่ยัยว่าน
สภาพรักออกมาแบบนี้ ดูหน้ามันแล้วคงตกใจไม่น้อย กับสิ่งที่ได้ยิน มันคงช็อคมาก

เพราะความเมาทำให้ว่านรักกล้าที่จะพูดความในใจออกไปโดยไม่ได้คิดให้ดีก่อน
พูดจบว่านรักก็สลบไปเหมือนเดิม
ทิ้งให้ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา โดยเฉพาะวรวิทย์นั้นตกใจมากกว่าใครเพื่อน เขาไม่เคยคิดเลยว่าว่านจะแอบชอบเขา และเขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าเธอคิดเกินเพื่อนกับเขา เธอชอบเขาตอนไหน ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ และว่านชอบเขาตรงไหน
วรวิทย์มีคำถามมากมายที่อยากจะถามอยู่ในหัว แต่ตอนนี้เธอเมาหลับไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ที่ผ่านเธอไม่เห็นแสดงออกว่ารักเขามากมาย หรือเขาไม่เคยสนใจเธออย่างที่ไอ้เสือมันพูด เขาก็เลยไม่รู้เรื่องอะไร

"ไอ้วิทย์เห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่าว่าน รักมึง"
ทศวรรษพูดออกมาเสียงดัง เมื่อตัวเองทายถูกว่าว่านรักนั้นแอบชอบวรวิทย์อยู่

"ไอ้เสือจะพูดทำไมมึงดูหน้ามันก่อน"
วิญาดาว่าให้เพื่อนไม่จริงจังหนัก เมื่อเห็นหน้าวรวิทย์คิดหนัก

"จริงเหรอวะ"
ดลวัฒน์ถามขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่ายัยว่านจะแอบชอบไอ้วิทย์ มันจะเป็นไปได้ไง เขาไม่เคยเห็นมันมีท่าทางหึงหวงวรวิทย์เลย แต่จะว่าไปเขาเคยเห็นอยู่นะครั้งหนึ่งตอนที่ยัยวิมันท้วงของฝากจากเขา วันนั้นวรวิทย์ไปหาแฟนสาว พอมันเดินออกไปแล้ว วิญาดาเรียกชื่อยัยว่านเบา ๆ เขาเห็นเธอทำหน้าเศร้าตอนที่วิญาดาเรียกชื่อ สักพักว่านรักก็ทำหน้าปกติ ไม่รู้ว่าตอนนั้นพวกมันคุยอะไรกัน เพราะเสียงมันเบามากจนแทบไม่ได้ยิน

"ก็ใช่ไง มันพูดออกมาซะขนาดนั้น"
วิญาดาบอกเพื่อนด้วยความมั่นใจ เหมือนมันเป็นเรื่องปกติ

"มึงรู้ได้ไงว่าว่านแอบชอบมันอยู่"
ดลวัฒน์เอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้

"กูสังเกตมันเอา มันชอบแอบมองไอ้วิทย์แล้วยิ้มอยู่คนเดียว"

"แค่เนี่ยมึงก็รู้แล้วเหรอวะ"

"ใช่ เพราะกูรู้จักมันดีไง กูก็เลยรู้ ใช่ไหมวิ"

"ใช่กูก็รู้เหมือนกันว่ามันชอบไอ้วิทย์อยู่ แต่มันไม่ให้กูบอกใคร"
มาถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็ควรจะบอกเพื่อนไป

"ว่านมันบอกมึงเหรอว่ามันแอบชอบไอ้วิทย์"
ดลวัฒน์เอ่ยถามขึ้น

"เปล่า กูรู้เอง กูไม่แน่ใจก็เลยไปถามมัน มันก็เลยบอกกู"

"ออ อย่างนี้มันก็เสียใจแย่อะดิ ที่ไอ้วิทย์มีแฟนแล้ว"

"ใช่มันเสียใจมาก แต่จะทำไงได้ก็ต้องทำใจนั้นแหละ"
วรวิทย์นั่งฟังเพื่อนคุยกันด้วยอาการเหม่อลอย
ดลวัฒน์มองหน้าเพื่อนด้วยความเป็นห่วงมันคงจะตกใจมาก ที่ไม่คิดว่าว่านรักจะแอบรักตัวเอง

"วิทย์มึงโอเคไหมเนี่ย วิทย์ ไอ้วิทย์!"

"ห๊ะ! อะไร?"
วรวิทย์ได้ยินเสียงเพื่อนเรียกก็หันมามองหน้าเพื่อน เหมือนเพิ่งตื่นจากความคิด

"มึงโอเคไหมเนี่ย จะกลับเลยไหม"

"อืม"

"น้องเช็คบิล วันนี้กูเลี้ยง"
ดลวัฒน์เอ่ยเรียกพนักงานที่เดินผ่านมาพอดี ให้เช็คบิล ประโยคหลังบอกเพื่อนที่นั่งอยู่

"ทั้งหมดห้าร้อยสิบบาทค่ะ"
ดลวัฒน์ล้วงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้พนักงานสาวไป

"ไม่ต้องทอน"

"ขอบคุณค่ะ"
พนักสาวยกมือไหว้ขอบคุณดลวัฒน์ด้วยรอยยิ้ม ที่ลูกค้าให้ทิปเธอตั้งห้าสิบบาท

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งลุก"
ทั้งสามคนได้ยินก็ทำหน้าสงสัย ว่าไอ้วิมันมีอะไร

"กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน"
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ

"มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก"
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก

"กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ"
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ

"กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู"
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อนจริง ๆ

"ว่านชอบกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ชอบกูตรงไหน"
ในเมื่อเขาถามคนที่เมาหลับไม่รู้เรื่องไม่ได้ ก็ถามวิญาดาไปเลย ยัยวิคงรู้ว่าว่านชอบเขาได้ยังไงเพราะเธออยู่กับว่านรักตลอดและรู้เกี่ยวกับว่านรักเป็นอย่างดี

"ก็ชอบมึง ตั้งแต่มึงยังไม่ได้เป็นแฟนกับน้องเดือนนั้นแหละ แต่ชอบมึงตรงไหนนั้น อันนี้กูไม่รู้ มึงต้องไปถามยัยว่านเอาเอง"
วรวิทย์คิดตามที่วิญาดาบอก แสดงว่าว่านรักแอบชอบเขาตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกัน หรือไม่ก็ ตอนที่ว่านรักชวนเขาไปที่ห้องสมุด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันก็แค่คิดไปเฉย ๆ

วิญาดากับทศวรรษเป็นคนหิ้วปีกว่านรัก
คนละข้างพาเดินออกมาจากร้าน โดยมีวรวิทย์กับดลวัฒน์เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว