พระพายของปั้นสิบ

"ผมไม่ชอบเลยเวลาพี่พูด 'กู-มึง' ใส่ผม"...."กูก็ไม่ชอบเหมือนกันเวลาที่มึงบังคับให้กูทำสิ่งที่ไม่อยากทำ มึงเป็นใคร เราสนิทกันหรือก็เปล่า!

ปั้นสิบอายุ 24 ปี

ป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับความกลัวทำให้ไม่สามารถออกไปใช้ชีวิตข้างนอกได้ ต้องอยู่แต่ในบ้านและรักษากับหมอมานานนับสิบปี แต่ก็ยังรักษาไม่หาย

ปั้นสิบ กลัวการใส่รองเท้า จึงไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ

พระพายอายุ 21 ปี

เป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน คอยตามแม่มารักษาอาการป่วยของปั้นสิบ เป็นคนกวนๆ ไม่ยอมคน มุ่งมั่น ลึก ๆ แล้วเป็นผู้ชายอบอุ่น

ในวันที่แม่จากไปโดยไม่ทันตั้งตัว พระพายถูกแม่ขอร้องเป็นครั้งสุดท้ายให้เป็นคนช่วยเหลือปั้นสิบเพื่อช่วยรักษาให้เขาหายจากอาการหวาดกลัวการใส่รองเท้า
"เดี๋ยวก่อนครับ พี่ปั้นสิบ"

"อะไร?"

"พี่ไม่อยากรู้เหรอครับ ว่าผมคุยอะไรกับแม่ก่อนที่แม่จะเสีย"

"มันก็เรื่องของคุณสองคน ผมจะอยากรู้ไปทำไม"

"ไม่ครับเพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับพี่ด้วย" พระพายค่อย ๆ คลายมือจากแขนของปั้นสิบ เขายืนนิ่ง รอฟังอย่างตั้งใจว่ามันเป็นเรื่องอะไรที่สำคัญจนหมอกานดาต้องฝากฝังในวินาทีสุดท้ายของชีวิต

"แม่บอกให้ผมช่วยพี่ให้ได้แม่ขอให้ผมดูแลจนกว่าพี่จะหายป่วย"

"ผมไม่ตลกนะ พระพาย"

"พี่คิดว่าตอนนี้ผมยังมีอารมณ์จะตลกอีกเหรอ?" พระพายย้อนถาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

"ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงห่วงพี่นักหนาก่อนที่แม่จะหลับตาลง นอกจากบอกว่ารักผม แต่ทุกอย่างที่แม่ฝากฝังไว้กลับเป็นเรื่องของพี่ทั้งหมด"

"แล้วคุณจะมาบอกผมทำไม"

"เพราะผมจะทำตามที่แม่ขอผมจะทำให้พี่หาย ผมจะช่วยพี่ให้กลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติอีกครั้ง"

"ไม่จำเป็นหรอก อีกอย่าง หมอยังรักษาผมไม่ได้ แล้วคุณเป็นแค่ลูกชายของหมอ ผมไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ คำพูดพวกนั้นอาจเป็นแค่ความเพ้อของหมอก็ได้ คุณไม่ต้องเก็บมาคิดมากหรอก"

"ผมไม่ได้มาบังคับพี่ แต่ผมมาเพื่อขอร้องผมอยากดูแลพี่จนกว่าพี่จะหาย ผมอยากมีสักเรื่องที่ทำให้แม่ภูมิใจ"

***แนะนำซื้อผ่าน Web / Android ถูกกว่า iOS***

หากชื่นชอบ อย่าลืมกดรีวิวห้าด้าว เพื่อเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ