ร้างร่าง

[นวนิยายเรื่องนี้ แนะนำให้อ่านไฟล์ pdf เนื่องจากมีภาพประกอบที่สอดคล้องกับเนื้อเรื่อง จะทำให้ได้อรรถรสและจินตนาการเห็นภาพได้ดีกว่า แต่ทั้งนี้สามารถอ่านไฟล์ epub ได้โดยไม่กระทบกับเนื้อเรื่องใด ๆ]

ร่องรอยรางเลือนแห่งเรื่องเล่า

ผมไม่นิยมชมชอบอาชีพนักเขียน แต่ผมหลงรักการเขียน ปรารถนาเล่าเรื่องราวด้วยตัวอักษร
สาเหตุที่กล่าวเช่นนั้นก็เพราะอาชีพนักเขียนไม่ได้ทำให้ผมเลี้ยงชีพได้ แต่เป็นการงานแห่งความรัก เขียนเรื่องเล่าเพื่อสร้างโลกให้ตัวเองได้ท่องไปในจินตนาการ มีโลกส่วนตัวอันแสนวิเศษที่คนอื่นไม่มี
แต่ต่อให้การเขียนเป็นการงานแห่งความรัก หลงรักมากสักเพียงไหน เมื่องานอาชีพหลักถาโถมเข้ามา ก็ย่อมต้องเลือกงานที่สามารถเลี้ยงชีพได้ก่อน ฉะนั้นงานเขียนจึงถูกทำเป็นลำดับท้าย ๆ ของเวลาที่ใช้เหลือ เป็นเศษเดนเวลาที่หากไม่ใช้ ทิ้งขว้างไปก็ไม่เสียหายอะไร
เศษเดนเวลานั่นแหละ ที่ผมนำมาทำงานเขียนเก็บสะสมไว้หลายปีต่อเนื่อง แล้ววันหนึ่งก็พบว่า สิ่งที่เขียนไว้จำนวนหนึ่งผูกโยงกันเป็นกลุ่มเป็นก้อน และมักเอื้อมไปแตะประวัติศาสตร์พอให้ได้กลิ่นอายอยู่บ้าง
กว่าจะรู้ตัวว่า งานเขียนจำนวนมากผูกโยงอยู่กับหมู่บ้านริมเขื่อนก็ผ่านเวลาหลายปี และเมื่อรู้ตัวแล้ว หากผมนิ่งเฉยไม่ทำอะไรสักอย่าง เท่ากับผมปล่อยให้ประวัติศาสตร์การก่อตั้งหมู่บ้านเล็ก ๆ ค่อย ๆ เลือนหาย แต่เรื่องเล่านี้จะสำคัญกับใครหรือสิ่งใด
ในเมื่อเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ความเล็กนั้นไม่ยิ่งใหญ่พอจะทำให้สะท้านสะเทือนกับสายธารประวัติศาสตร์ที่ไหลสู่มหาสมุทรที่ชื่อว่าประเทศ ไม่มีแรงกระเพื่อมมากพอจะเปลี่ยนทิศทางสายธารนั้น แต่ช่างมันเถอะ เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมปรารถนา
นอกจากเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านนี้ก็เป็นเพียงประเด็นเล็ก ๆ เช่นกัน ผมได้แต่หวังว่าเมื่อหลายเรื่องมารวมอยู่ด้วยกัน มันจะสอดประสานเหมือนเน็ตเวิร์ก เป็นเครือข่ายคอมพิวเตอร์ที่แชร์ข้อมูลถึงกันอย่างมีประสิทธิภาพ มากกว่าการแยกกันอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ทั้งหมดทั้งมวลที่เล่ามานั้น ผมขอสรุปด้วยประโยคสั้น ๆ ว่า ผมไม่นิยมชมชอบการเขียนเรื่องประวัติศาสตร์ แต่ผมชื่นชอบกลิ่นอายของประวัติศาสตร์ในเรื่องเล่า หลงรักระบบเน็ตเวิร์กของเรื่องเล่าและประวัติศาสตร์ที่เชื่อมโยงถึงกันด้วยบางสิ่ง บางฉาก หรือบางตัวละคร.

ศิริ มะลิแย้ม
19 พฤศจิกายน 2567
บางแม่นาง นนทบุรี