เผลอใจรักคุณภรรยา My Wife

เขายอมแต่งงานกับเธอเพื่อทดแทนบุญคุณ ส่วนเธอยอมแต่งงานกับเขาเพื่อมรดก

การแต่งงานที่เกิดขึ้นภายใต้ข้อตกลงบางอย่างของเขาและเธอ จะนำพาหัวใจรักของทั้งคู่ให้รักกันได้อย่างไร

ส่วนหนึ่งจากตอน จูบของยักษ์
"ขอเวลาผมบิวด์อารมณ์ห้านาที"

แก้วตารีบปฏิเสธเพราะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

"ฉันไม่ได้จะ"

"ไม่ได้จะอะไร แต่งงานมีผัวแล้วก็ต้องมีเรื่องอย่างว่าเป็นธรรมดา"

แล้วเขาผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ

แก้วตานิ่วหน้าคนบ้าชอบพูดอะไรไม่เข้าหู เธอยิ่งใจคอไม่ดีอยู่ด้วยกลัวเขาเสียจนขนลุกเกรียว

เมื่อทำอะไรไม่ได้เธอก็ได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง กระจกใสเห็นท้องฟ้าเริ่มมืดลงพระอาทิตย์ซ่อนตัวลงไปในหุบเขา นกหลายตัวต่างบินกลับรัง พยายามทำใจว่าที่นี่คือบ้านของเธอไม่ใช่คอนโดในเมืองหลวง

วันนี้ที่เธอเข้าไร่ไปพร้อมกันกับเขา เธอยอมรับว่าคงต้องมองผู้ชายตัวใหญ่เสียใหม่ เพราะเขาไม่ใช่เด็กขี้ก้างที่เธอเคยกดขี่เมื่อตอนเด็กอีกแล้ว

เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำเธอก็เอาหมอนข้างมากันไว้ "คุณนอนฝั่งนี้ ฉันจะนอนริมหน้าต่าง"

นิรุจน์ไม่ได้มองตามที่เธอบอก ถามว่า "ทำไมต้องแบ่งเขตด้วยก็นอนด้วยกันก็จบ"

"ฉันไม่ชิน"

"นอนๆกันไปก็ชินเองแหละ แล้วจะแต่งงานทำไมถ้าอยากนอนคนเดียว"

"งั้นฉันไปนอนกับคุณป้า"

นิรุจน์คว้าข้อมือคนดื้อเอาไว้ พอแก้วตาหันมามองแล้วนิ่วหน้าเพราะเธอเจ็บ

"ปล่อย ฉันเจ็บ"

"เข้าหอคืนแรกก็จะหนีผัวไปแล้ว ออกไปสิ คุณแม่ดวงแก้วจะได้ใช้ไม้เรียวตีก้นวิ่งกลับมาแทบไม่ทัน"

"โตมาขนาดนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราว ทำตัวเป็นเด็กไปได้"

หัวใจของแก้วตาสั่นไหว เธอสะบัดข้อมือจนหลุดแล้วมองเขาอย่างเอาเรื่อง

"ฉันยังไม่พร้อม ขอเวลาหน่อย"

นิรุจน์จับหญิงสาวเข้ามาใกล้จนหน้าชิดกันแล้วพูดว่า

"ผู้หญิงมีประจำเดือนก็มีผัวได้แล้ว นี่คุณโตจนหมาเลียปากไม่ถึงก็แสดงว่ามีผัวได้"

"ไอ้บ้า ไอ้บ้ายักษ์ น่าเกลียด" แก้วตาด่าพร้อมกับกางเล็บข่วนเขาไปด้วย

ข่วนแล้วเธอก็ผลักคนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเขาแทบตกเตียง กำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดพอดีโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

สายเรียกเข้าจาก พสุ

แก้วตากำลังจะคว้าแต่ช้ากว่าคนแขนยาวที่หยิบได้ก่อนเธอ นิรุจน์หรี่ตามองที่หน้าจอว่าใครโทรเข้ามา เขาสบตาเธอก่อนจะกดรับ

พสุ : (มิเกลพี่พสุเอง หายโกรธหรือยัง)

นิรุจน์: (เกลไหน โทรผิดแล้ว)

พสุ: (คุณเป็นใครมารับโทรศัพท์ของมิเกล มิเกลอยู่ไหน)

นิรุจน์: (ผมเป็นผัว ถ้าโทรมาอีกมึงเจอลูกปืนกูแน่)

แก้วตาได้ยินที่นิรุจน์พูดกับพสุถึงกับควันออกหู

พูดจบเขากดวางสาย สบตากับหญิงสาวที่ข่วนเขาจนแสบหลังไปหมด นิรุจน์สาแก่ใจแล้วจึงวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงตามเดิมแล้วปรายตามองไปที่หญิงสาวที่เอาแต่เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง ค้อนเขาตาคว่ำตาหงาย

"อย่าได้คิดจะสวมเขาให้ผมเด็ดขาด ไม่งั้นผมเอาตาย"

เธอไม่ได้จะอยากคุยกับพี่พสุเสียหน่อย แค่จะกดตัดสายแล้วปิดโทรศัพท์ซะให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว ดีกว่าปล่อยให้เขามารับสายแล้วพูดบ้าบออะไร

เขาพูดแบบนี้เธอเสียหายหลายแสน กลับไปจะมองหน้าใครติด

เธออยากจะทุบเขาให้หลังหัก

"ไอ้ยักษ์บ้า ไอ้คนไม่มีมารยาท โทรศัพท์ของฉันนะคนอื่นไม่มีสิทธิ์มันเป็นของใช้ส่วนตัวนายควรรักษามารยาทบ้างนะ" ขณะที่ปากก็ว่าเขามือเธอก็ทำหน้าที่ทุบ เธอจะทุบให้หลังหักเลยคอยดู

นิรุจน์คว้าเอาท่อนแขนที่ทำร้ายเขาไว้ได้ มองแม่เสือสาวด้วยสายตาเย้ยหยัน แล้วจับเธอกดไว้กับที่นอนโดยที่มีเขาคร่อมตัวอยู่ด้านบนจับทั้งสองมือไพล่ไว้เหนือศรีษะ เธอจะได้ไม่มีมือมาทุบเขาได้อีก

"โกรธมากหรือไง ไอ้พสุมันเป็นใครถึงกล้าโทรมาหาเมียชาวบ้าน"

"ด่าเก่ง พูดเก่ง ผมอยากรู้นักว่าคุณจะเก่งได้ซักกี่น้ำ"

แก้วตายังไม่ทันได้โต้ตอบนิรุจน์ก็ลงโทษเธอด้วยการใช้ริมฝีปากครอบครองปากอิ่ม แม้ว่าเธอจะเบี่ยงหน้าหนีก็ไม่รอดเขาไปได้ ปากหยักได้รูปขบเม้มให้เธอขนลุกไร้แรงต่อต้านและรุกล้ำเข้าไปภายใน เกี่ยวกระหวัดรัดหาความหวานปานน้ำค้างยามเช้า

จูบจาบจ้วงบดขยี้หยาบคายไร้ความปราณีแต่ดูดดื่ม เขาบดจูบจนริมฝีปากเธอสั่นระริก

นิรุจน์พอใจเมื่อรู้ว่าโพรงปากนี้ยังไม่เคยมีใครได้ลิ้มลองมาก่อนนอกจากเขา เขาจูบจนคนใต้ร่างอ่อนระทวยนอนนิ่งไร้แรงต่อต้านจึงปล่อยมือเธอที่กดไว้ให้เป็นอิสระ แล้วสอดแขนของเขากอดแก้วตาไว้ในอ้อมกอด

ตอนแรกแค่อยากลงโทษคนถือดี อวดเก่ง ปากเก่ง แต่ความหวานที่ได้สัมผัสทำเอาใจเขาสั่น สองแขนจึงโอบรัดเธอไว้แน่นขึ้นอีก อารมณ์ที่เหมือนจะตายด้านและไม่คิดจะหาห่วงผูกคอ ตอนนี้มันพรึ่บพรั่บเด้งดีดเหมือนหนุ่มเลือดร้อนที่เจอเข้ากับดอกไม้งาม หญิงสาวที่สวยสะพรั่งน่าดึงดูด

หัวใจเขาพองโต เธอหวานเสียจนเขาต้องจูบซ้ำหลายๆครั้ง ลูบไล้ร่างบางที่นุ่มนิ่มลื่นมือสัมผัสกับความอวบอิ่มของวัยสาวที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอคือของหวานที่น่าลิ้มลอง

เขาติดใจริมฝีปากหวานๆของเธอ...

นิรุจน์เฝ้าจูบจนเต็มอิ่ม ไม่นานก็ถอนริมฝีปากออกทั้งที่ยังเสียดายไม่หาย

แก้วตากัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ทั้งที่ใจเต้นโครมครามเพราะรสจูบ

เขามันคนป่าเถื่อน...