สถานะตัดรัก (Omegaverse)

ผมไม่เคยเชื่อเรื่องอาถรรพ์รัก 7 ปี แต่ผมรู้ดีว่าถ้าคนไม่มีใจ กี่ปีก็ไม่มีความหมาย หรือว่าปีใหม่นี้จะได้เวลาทิ้งสิ่งเก่าๆแล้วเริ่มต้นใหม่เสียที




แนวเรื่องรัก7ปีที่จืดจาง

( แฟนโบ้แต่ไม่บอกว่าเป็นพระเอกไหมให้ลุ้นกันค่ะ)


สาริน Part


มีใครหลายคนเคยบอกกับผมตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนว่าให้ระวังอาถรรพ์รักเจ็ดปี ในตอนแรกที่ได้ยินผมคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกและเป็นความเชื่อที่ออกจะงมงายไร้สาระ ดังนั้นทุกครั้งที่ได้ยินใครพูดเรื่องนี้ผมก็มักจะตอบกลับทีเล่นทีจริงแต่ก็แสดงจุดยืนว่าผมไม่เคยเชื่อถือเรื่องดังกล่าว

ยิ่งถ้าใครไปถามถึงเรื่องนี้กับพี่ฐากูรนักธุรกิจดังซึ่งเป็นคนรักของผมด้วยแล้ว เขาจะหัวเราะเยาะใส่หน้าทันทีแล้วบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลไม่ควรค่าแก่การเก็บเอามาใส่ใจให้เสียเวลาซึ่งในตอนนั้นผมเองก็ออกจะเห็นด้วยและหัวเราะไปกับเขาเสียทุกครั้ง

ในเมื่อความรักของเราทั้งสองช่างหวานชื่น

ราวกับโลกเป็นสีชมพูแล้วจะไปสนใจเรื่องแบบนั้นไปทำไม?

ในเวลานั้นชีวิตของผมเหมือนกับโรยด้วยกลีบกุหลาบประสบความสำเร็จทั้งชีวิตการงานที่ถือได้ว่ายืนอยู่แถวหน้าของวงการบันเทิงด้วยเหตุว่าผมเป็นนักแสดงดาวรุ่งซึ่งกำลังเป็นที่นิยมอย่างล้นหลามและชีวิตส่วนตัวที่ได้พบรักกับไฮโซหนุ่มผู้ร่ำรวยติดอันดับต้นๆของประเทศ

ใครเลยจะคิดว่าเมื่อปีที่เจ็ดของเราทั้งคู่มาถึงเข้าจริงๆ คำถามเดิมที่ผมเคยฟังแล้วคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดีนั้นกลับทำให้ผมตอบมันด้วยความรู้สึกแตกต่างออกไปจากเดิมเหลือเกิน

"น้องรินเห็นข่าวดาราอักษรย่อร.รักจางตามอาถรรพ์เจ็ดปีของเพจซุบซิบใต้เตียงดาราแล้วหรือยังคะ?"

นักข่าวสาวคนหนึ่งยื่นไมค์เข้ามาถามทันทีที่ผมไปยืนอยู่หน้าแบล็กดรอปเพื่อให้สัมภาษณ์แทนที่จะถามเกี่ยวกับครีมโรเซ่ รีนิวสินค้าที่ผมเป็นพรีเซนเตอร์แต่กลับเริ่มถามถึงเรื่องส่วนตัวเสียอย่างนั้น

อยู่ในวงการบันเทิงก็ต้องทำใจหน่อย นักข่าวบางคนก็ลืมพกมารยาทมาจากที่บ้าน



**************************************

"สิงหาตอบสินายว่าฉันน่ารักไหม?"

สิงหานิ่งเงียบไม่ตอบผมจึงปล่อยใบหน้าเขาออกแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกด้านอย่างงอแง

"ใช่สิ! ฉันมันไม่สวยไม่น่ารักคนเขาถึงได้เบื่อ"

ผมพูดด้วยอาการของคนเมาแต่อยู่ๆ สิงหาก็ดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหัวเบาๆจากนั้นก็ออกปากห้ามเสียงนุ่ม

"ไม่เอารินไม่พูดถึงตัวเองแบบนี้"

ในขณะที่ผมกำลังมึนงงจนแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่นั่นเองเสียงเสียงหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามา

"นั่นทำอะไรกันน่ะ!"

เท่านั้นเองเราทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน ผมหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินทันที

"อ้าวพี่ฐา! นี่ฉันเมาจนตาฝาดไปแล้วเหรอสิง ตลกจังเนอะเขาจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ป่านนี้ไปเดทกับยายไฮโซนั่นแล้วมั้ง"

"ทำไมรินถึงเมาขนาดนี้?"

คนที่ผมเห็นว่าเป็นพี่ฐาหันไปถามสิงหาเสียงแข็งซึ่งอัลฟ่ากลิ่นเอสเพรสโซ่ก็ย้อนถามกลับด้วยน้ำเสียงแข็งไม่แพ้กัน

"คุณก็ถามตัวเองสิว่าทำอะไรลงไป ไหนคุณเคยบอกกับผมว่าไม่เคยเห็นเขาเป็นของเล่นยังไงล่ะ ทำไมคุณถึงทำให้รินเสียใจถึงขนาดนี้?"

"ฉันทำอะไรก็แค่ลืมวันครบรอบไม่ได้นอกใจหรือทำผิดใหญ่โตเสียหน่อย รินคิดมากไปเอง?"

คนที่หน้าเหมือนพี่ฐาพูดแก้ตัวออกมาด้วยคำตอบที่เหมือนเอามีดมากรีดลงบนหัวใจผม

นี่เขาไม่รู้สึกสินะว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

มันบั่นทอนหัวใจกันขนาดไหน?

"ก็แค่ลืมวันครบรอบหรือครับ ผมคิดมากไปเองเหรอ?"

ผมทวนคำที่ใครคนนั้นพูดแล้วมองหน้าเขาเขม็งซึ่งนั่นทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีและเสียงอ่อนลงในประโยคถัดมา

"อย่าโกรธพี่เลยนะครับรินพี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ดูนี่สิพี่ซื้อของขวัญวันครบรอบมาให้รินด้วยนะครับ"

อัลฟ่าคนนั้นพูดแล้วชูกล่องของขวัญยื่นตรงมาให้ผม

"ใครบอกคุณว่าผมอยากได้ของขวัญ?"

ความเมาทำให้ผมกล้าเผยความในใจที่อดทนมานานออกไป

"คุณรู้ไหมผมไม่เคยอยากได้ข้าวของอะไรจากพี่ฐาเลย สิ่งที่ผมอยากได้จากเขาก็คือความใส่ใจและความจริงใจต่างหากล่ะ ถ้าแค่นั้นเขาให้ผมไม่ได้ ผมก็จะไม่เอาอะไรทั้งนั้น"