หลงโขลง

"แม่ศีตลาเมียรัก เจ็บแค้นเคืองโกรธอันใดกันหนอ ถึงหักใจทิ้งพี่ ทิ้งโขลง ทิ้งลูกน้อยทั้งสองของเจ้าได้ลงคอ"

"เมื่อตัวข้านิลกาฬมิอาจปล่อยวางจากภรรยาอันเป็นที่รักได้ ข้าก็จะขอตั้งจิตอธิษฐานต่อเทพยดาฟ้าดิน ขอนำพาลูกน้อยพร้อมทั้งโขลงบริวาร ละทิ้งอายุขัยคชสารมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองบังบด ทำหน้าที่ปกปักรักษาผืนพนากว้างใหญ่แห่งนี้ ในฐานะราชาแห่งช้างทั้งปวง"

"มนุษย์ทั้งหลายเอ๋ย นับแต่นี้ต่อไปจงเรียกขานภูเขาลูกนี้ว่าศีตลา ตามนามแม่พังศีตลาเมียรักของข้าเถิด เผื่อวันใดนางหวนคืนโลกาอีกครา จะได้รู้ว่าตัวข้านิลกาฬยังเฝ้ารอ"


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วารณ: "พ่อเฒ่าจ้ำครับ นี่พี่ไอยราลูกพี่ผม แกเพิ่งย้ายมาอยู่นี่ แต่ตั้งแต่แกมาอยู่นี่มีแต่แนวซวยตลอด เดี๋ยวกะรถชน เดี๋ยวกะจมน้ำ ล่าสุดกะโดนกระทิงป่าขวิดเกือบตาย"

ไอยรา: "ไอ้วา เบา ๆ หน่อยมึง กูแค่บาดเจ็บนิดหน่อย ไม่ได้เกือบตาย"

พ่อเฒ่าจ้ำ: "ไอ้นายเอ้ย ลูกผัวมึงเขาพากันรอมึง พากันตามหามึงมานานแล้ว เสียดาย ถ้าเขาหามึงเจอก่อนกะคือจิดี แต่มึงมันดวงไม่ดีเท่าไร คนที่ตามหามึงเจอก่อนลูกผัว กลับเป็นเจ้ากรรมนายเวรมึง เฮ้อ แต่นี่มันเป็นเรื่องครอบครัวผัวเมียสู กูคงช่วยอะไรไม่ได้"

วารณ: "ห๊ะ พี่ไอยรามีลูกผัว?"

ไอยรา: "..."

พ่อเฒ่าจ้ำ: "กะเรื่องจริงนิแหล่ว พวกสูจิพากันเชื่อกูรึไม่เชื่อกะช่าง แต่กูขอเตือนมึงด้วยความหวังดีเด้อไอ้นาย ช่วงนี้ให้รู้จักรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี ทางที่ดีกลางคืนมึงอย่าหาไปเข้าป่า เพราะนั่นมันถิ่นของเขา"

ไอยรา: "เห็นทีจะไม่ได้ล่ะครับพ่อเฒ่า เข้าป่าคืองานของผม ผมเป็นเจ้าหน้าที่บนอุทยานศีตลาน่ะครับ"

พ่อเฒ่าจ้ำ: "เอ้า! ซวยแล้วลูกเขาอิฉิบหาย!!"

ไอยรา: "อ้าวพ่อเฒ่า ด่าแม่ผมทำไมล่ะครับ"

พ่อเฒ่าจ้ำ: "กูไม่ได้ด่าแม่มึงดอกไอ้นาย กูต๊กกะใจ"

ไอยรา: "..."