เจ้าเมืองคนนี้เป็นของข้า (จบ)

คำโปรย

“อืม” เซียวจิงหยวนขานรับด้วยเสียงทุ้มในลำคอ สายตาของเขาจับจ้องไปที่มือของลู่หลินที่วางอยู่บนหน้าอกของเขาอย่างเงียบงัน จนเวลาผ่านไปสักพัก เขาก็เอ่ยถามเสียงทุ้มขึ้นมา “เป็นอะไรหรือ?”

มือของลู่หลินที่ยังวางอยู่บนหน้าอกของเขารู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่เร็วขึ้น จึงถามออกไปด้วยความแปลกใจ “ท่าน…ทำไมหัวใจถึงเต้นเร็วแบบนี้?” น้ำเสียงของนางยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย

เซียวจิงหยวนช้อนตาขึ้นสบตากับนาง ก่อนที่จะยกมือขึ้นรวบเอวของลู่หลิน ดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว ทำให้ลู่หลินยังไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากของเขาก็แนบลงบนริมฝีปากของนาง ปิดทุกเสียงที่หลุดออกจากปากของนางทันที

นางตกตะลึงกับการจู่โจมกระทันหันของเขา จนลืมขยับตัวและดิ้นรน แม้แต่การหายใจก็ลืมไปชั่วขณะ นางตกอยู่ในความเงียบและความรู้สึกที่ปั่นป่วนรุนแรงเกินกว่าจะเข้าใจในชั่วขณะ

เมื่อเซียวจิงหยวนถอนริมฝีปากออก เขากระซิบบอกเสียงแหบพร่า “หายใจ…” และเมื่อเห็นว่านางเริ่มหายใจได้ปกติแล้ว เขาก็กลับเข้ามาแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของนางอีกครั้ง คราวนี้จูบเขาค่อนข้างอ่อนโยนกว่าครั้งแรก แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความดื่มด่ำและความหลงใหล

ในขณะที่เขาจูบ เขาเว้นช่วงให้นางได้หายใจบ้าง ก่อนที่เขาจะพลิกตัวแล้วโอบกอดร่างของนางให้ล้มลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนโยน เขายังคงจูบริมฝีปากนางไม่ยอมปล่อยและตักตวงความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด จนร่างของนางแทบจะหมดเรี่ยวแรงจากความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา

ลู่หลินหลับตาพริ้มรับจูบอันหอมหวานจากเซียวจิงหยวนอย่างหลงใหล ร่างกายของนางตอบสนองอย่างไม่มีสติ มือที่เคยจับเข็มเล่มเล็กนั้นถูกเขาดึงไปเก็บไว้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อีกทั้งในตอนนี้ นางยังใช้แขนโอบรอบคอของเขาอย่างเหนียวแน่น ราวกับไม่อยากให้เขาหลุดจากไปไหน

ทันใดนั้น เสียงของจิ่วซ่งหลิงดังขึ้นจากด้านนอกห้องที่ปิดสนิท “คุณชายน้ำร้อนพร้อมแล้วขอรับ”

ลู่หลินลืมตาขึ้นฉับพลัน รีบสะบัดมือออกจากเขาแล้วดันไหล่ของเซียวจิงหยวนออกห่าง พร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความเขินอาย แต่ท่ามกลางความกระวนกระวายนี้ กลับมีชายหนุ่มที่อารมณ์คุกรุ่นและไม่พอใจชัดเจน