งามขำฮักอ้ายบ่

ดวงตะเว็นคล้อย
อีเกิ้งลอยเหนือปลายไผ่
ลมหัวปีพัดกราย
ปุยดอกฝ้ายฟุ้งเต็มฟ้า
หลับตาลงยามใด๋
อ้ายคิดเห็นแต่นวลหน้า
กอดเข่านั่งคอยท่า
จอบแนมทางเจ้าต่าวคืน...
........................
ระหว่างความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยทั้งที่ควรจะลงรอยของเขากับเธอ มีบุคคลที่สามและสี่เข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้ทั้งสองยิ่งห่างเหินกันไปเรื่อย ๆ ทั้งที่สายสัมพันธ์ในหัวใจยังเชื่อมโยง...
.........................................................
ภาพเบื้องหน้าขมุกขมัวไม่แจ่มชัด...
คล้ายว่าจอนนี่มองเห็นตัวเองกับนาริน กำลังนั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่ใต้ถุนเรือน ความสุขแสนหวานในคืนวันเก่า ๆ ทำให้เขาเผลอยิ้มเหมือนคนบ้า เพียงชั่วพริบตาทุกสิ่งทุกอย่างก็จางหายไป เมื่อทิศทางลมแปรเปลี่ยน แล้วมีใบหน้าอื่นเข้ามาแทนที่ใบหน้าของเขา
ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง รู้สึกอัดอั้นอยู่ในลำคอ สามัญสำนึกบอกเขาว่า ถ้าเขาไม่ยอมปล่อยนารินไป เพราะเขายังรักและเป็นห่วงเธอ แต่การมีเขาอยู่ทำให้ชีวิตของเธอตกต่ำ หากเขารักเธอจริง ๆ ก็ควรจะเลิกทำตัวเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอ เหมือนอย่างที่นางน้อยทำกับเขา
.........................................................
นารินน้ำตาคลอเบ้า รู้สึกเจ็บจุกจนแน่นหน้าอก เธอเข้าใจความหมายของเขาดี เพราะเธอเองก็กำพร้าพ่อเช่นเดียวกับเขา ความเจ็บปวดในชีวิตวัยเด็กที่ไม่มีพ่อ มันเป็นความรู้สึกเคว้งคว้างอย่างโหดร้าย ไม่ต่างอะไรกับการนอนในบ้านที่ไม่มีหลังคาคุ้มหัว
ทว่า ยิ่งจอนนี่พยายามรักษาเกียรติของเธอ เธอก็ยิ่งไม่อยากเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา