ทะลุมิติไปเป็นตัวร้าย คว้าหัวใจพระเอก

เรื่องราวในเรื่องนี้จะกล่าวถึงขมิ้นเด็กใต้ผู้ปากแซ่บ หากได้ตีฝีปากกับใครแล้ว กัดได้กัด จิกได้จิก อาจถึงขั้นหยุมหัวกันเลยก็ได้หากไม่ระวัง จึงเป็นสาเหตุให้ขมิ้นได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในยุคจีนโบราณ เกิดใหม่ก็ดีอยู่หรอก แต่

"ไซร้แค่ให้มาเกิดอยู่ในร่างนางร้ายเล่า เจ็บหัวเหม็ดพันนี้ ไม่เอาได้หม้ายท่านเทพ เกรงใจอย่างแรงนิ!"

มาดูกันว่าขมิ้นข้ามยุคไปยังยุคจีนโบราณแล้วไปอยู่ในร่างของนางร้าย กลับพบว่าแม่นางเอกของเรื่องเป็นพวกดอกบัวขาว หากมีแต่ความหลอกลวง งั้นขมิ้นคนนี้ขอตัวพระเอกมาไว้เองก็แล้วกันนะเจ้าคะ

*****************
"มันเป็นไปบ่ได้ ข้อยบ่เซื่อสายตา ว่าตัวเองสิเป็นจั่งสี้จั่งสั้นกะเขานำแน่ ทุกอย่างมันบ่แม่น ฮาย... หอบแดกเลย แหลงหิดเดียวนิ" อุตส่าห์อ้อร้อแหลงอีสาน พันพรือละมึงเอ้ย! ลิ้นควั่นพันมั่วหมด

"โอ้ย!! จะหยุดได้หรือยัง โวยวายอยู่ได้หูข้าจะแตกแล้วเนี่ย! ไม่สมกับเป็นสตรีเลยจริง ๆ" ทำไมท่านไป๋หู่ถึงต้องส่งข้ามารับดวงวิญญาณสติไม่สมประกอบคนนี้ด้วยนะ สภาพ... เกินจะบรรยาย

"เสียงใครหลาว แน่จริงออกมาต่ะ แม่จะทุบให้ปากยุบเลย" ฮึ่ม! คนยิ่งมึน ๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวแม่ก็กระซวกไส้มากินซะเลยหนิ หึ! คิดแล้วรมณ์เสีย

"เมื่อใด! เมื่อใดเจ้าจะหยุดแหกปากเสียที สตรีอัปลักษณ์"

"นายนั่นแหละ อยู่โหรก อัปลักษณ์ หล่อตายแหละ" ขมิ้นตะเบ็งด่าเสียงดังลั่น พลางงหันมองไปรอบ ๆ หาที่มาของเสียง ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ สงสัยจะขี้เหร่ไม่น่าแล เลยไม่กล้าออกมาให้ใครเห็นหน้า

"เจ้าสิขี้เหร่!" เทพฝึกหัดในอาภรณ์สีดำเข้มตะโกนสวนกลับอย่างไม่ชอบใจ ทั้งยังปรากฏตัวออกมาด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง หากบีบคอสตรีตรงหน้าให้ตายอีกรอบได้ เกรงว่าคงทำไปแล้ว ช่างเป็นสตรีแปลกประหลาด หาดีไม่ได้เลย ตัวเขาออกจะหล่อเหลา มีตาหามีแววไม่ เออนะ! นางจะมีแววได้อย่างไรในเมื่อตายแล้ว สมน้ำหน้านางจะผิดไหม? ช่างเถอะ...

ทว่าคนอย่างขมิ้นนะหรือจะสนใจ หึ! เรื่องขี้ปะติ๋วแค่นี้จิ๊บ ๆ ไม่สะเทือนตับไตเธอหรอก

"น่าสงสารจริง ๆ เรื่องเท่านี้ยังยอมรับความจริงไม่ได้ จิ๊ จิ๊! จิ๊!!" ขมิ้นกอดอกเดินวนไปมารอบตัวชายแปลกหน้า ที่แต่งตัวประหลาดพิลึกกึกกือ อย่างถือดี นัยน์ตาจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง แล้วเบะปากมองบน ทำหน้าแบบนี้มีหวังนินทาเธอในใจชัวร์ ดูตาเขาก่อนสิ! ล่อกแล่กไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

"คำพูดนี้ข้าว่า... เจ้าควรใช้กับตนเองดีกว่ามั้ง"

"มีไอไหรที่ฉานอิยอมรับความจริงไม่ได้กัน อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย"

"แน่ใจ"

"อย่าลีลา มีไอไหรก็แขบแหลงมาต่ะ"

"เจ้าได้สิ้นอายุขัยแล้ว รู้ตัวหรือยัง" เทพฝึกหัดเอ่ยบอกสีหน้าเอือม ๆ

"ห๊ะ! เบ๋อตายหว่างไหนแล้วนิ เอ้า! ลูกเอา..." แม่เจ้าโว้ย! ตายไม่ทันรู้ตัวเจ็บหัวจริง ผัวก็ยังไม่มีขิตเฉยเลย บนหวันเหอ! ส่งผัวมาให้นุ้ยสักคนต่ะ ถ้าได้นิไหว้ย่อสวย ๆ กราบค่ะกราบ... ตายแล้ว ตายแล้ว ตายของจริงกัน นั่น แต่ว่านะเธอเป็นคนไทยไม่ช่ายเหอ แล้วไซร้ยมบาลถึงแต่งตัวเหมือนไม่ช่ายของไทย ขมิ้นมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า มองขึ้นลงอยู่แบบนั้นพลางคิดไปเรื่อย ว่าแต่พอตายแล้วต้องไปไหนนิ ไม่ใช่ว่าต้องไปลงทะทองแดงนะ สีแหบตายเลยแหละ จากเหี่ยว ๆ ถูกน้ำมันร้อน ๆ ทีนึงฟิตปึ๋งปั๋ง ว่าไปนั่นหลาว

"เจ้าช่วยหยุดเพ้อเจ้อสักครู่ได้หรือไม่?" แค่ชั่วจิบชาข้าก็จะปราสาทเสียกับความคิดฟุ้งซ่านของนางไม่ไหวแล้ว ก่อนตายนางโดนใครเย็บปากมิให้พูดหรืออย่างไรถึงได้... ฮึ่ม! กำหมัดแล้วนะ ไร้ยางอายเป็นที่สุด รับไม่ได้!!

"แหลงมั่วจริงเติน ใครเพ้อเจ้อ ไม่มี๊!" ขมิ้นตวัดตามองชายชุดสีดำอย่างเอาเรื่อง "ชอบขัดอยู่เพ้อ แรงหวาฝอยขัดหม้อ จับไปล้างถ้วยหวางหูแหละบาวเหอ"


************
- คุณนักอ่านสามารถเข้าไปอ่านตัวอย่างได้ในเล่ม ก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ
- กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพ หากไฟล์มีปัญหาหรือเจอคำผิดสามารถแจ้งได้เลยนะคะ
- ซื้อผ่านเว็บไซต์จะถูกกว่าซื้อผ่าน IOS ค่ะ