บัลลังก์ทอง เล่ม 3

*ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2*

คาร์ลหันใบหน้าหล่อเหลายิ้มเย็นไปให้ทั้งที่ยังถูกมัดมือไพล่หลังอยู่
"ท่านทำข้าผิดหวังนะซาลาดิน"
"ผิดหวังอะไร"
"ลงแส้กับคนที่โดนตีตรวนไร้ทางสู้ เฮ้อ...เจริญเถอะ แบบนี้เด็กอมมือยังทำได้ ไม่ต้องเป็นกษัตริย์หรอกนะ"
คาร์ลพูดด้วยดวงตาเย้ยหยัน เขาขบขันเบาๆ อย่างเย้ยเยาะและไม่น่าเชื่อว่าซาลาดินเปลี่ยนรอยยิ้มเป็นขบฟันหงุดหงิด คาร์ลจึงยั่วอารมณ์ต่อ
"ข้าถอดเสื้อให้ด้วยก็ได้นะเผื่อฟาดเบาๆ แล้วเสื้อไม่ขาด เดี๋ยวท่านจะเสียหน้า"
ฟ้าว!
เสียงแส้ของซาลาดินฟาดลงบนแผ่นอกคาร์ลที่โดนมัดมือไพล่หลังอยู่ เสื้อไม่ขาดจริงเสียด้วยซึ่งมันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว แค่แส้หนังเสื้อจะขาดได้อย่างไร แต่คาร์ลก็ได้จังหวะหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ก็บอกแล้วว่าให้ข้าถอดเสื้อก่อน แล้วอย่าเอาเลยนะแส้นี้ อย่างท่านฟาดไปเนื้อข้าก็ไม่สะกิดหรอก ไปเอานู่นมาเลย เครื่องทุ่นแรงสำหรับคนขี้ขลาด แส้หางปลากระเบนน่ะเด็กอมมือฟาดเนื้อข้ายังแตกเลย ไปหยิบมาเถอะ ไม่ต้องอาย ข้าจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทหารพวกนี้ก็จะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องว่าท่านมีปัญญาเรียกเลือดข้าด้วยเครื่องทุ่นแรงเท่านั้น พวกเจ้าจะไม่ไปพูดต่อว่ากษัตริย์ของเจ้าขี้ขลาดใช่ไหม"
ซาลาดินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า!
"คนสุดท้ายที่กล้าท้าทายข้าแบบนี้มันโดนฝังอยู่ใต้ทรายไปแล้ว"
"แต่คนสุดท้ายที่ฟาดข้าคือแม่ข้า กระทั่งผู้บังคับบัญชาของข้าจะลงโทษข้าเขายังแสดงพละกำลังและความเก่งกาจของเขาด้วยการชกกับข้าตัวต่อตัว ข้าจะลงโทษลูกน้องก็ไม่เคยมัดมือแล้วโบย แต่สิ่งที่ท่านทำมันก็แค่การละเล่นของพวกขุนนางขี้ขลาด!"
ซาลาดินเขวี้ยงแส้ทิ้งทันที!