ทางแค้นสีชมพู

พอรู้ว่าน้องตั้งใจมาแก้แค้น
พี่ก็ยอมให้น้องระบายแค้นเต็มที่
ทางแค้นสีเพลิงเลยกลายเป็นสีชมพูหวาน



"พี่รบจะช่วยหนูจริงๆ หรือคะ" ดวงตากลมโตเปล่งประกายวาววับราวเจอนักบุญมาโปรด

"ก็ไม่ช่วยได้ไหมล่ะ?" เขาย้อนเธอด้วยสีหน้ากวนๆ อุ้มเข้าบ้านมาซะขนาดนี้แล้ว ใบหน้าที่เบ่งบานเหมือนดอกไม้ของเธอพลันหุบฉับลงในเสี้ยววินาที

"หนูก็ไม่ได้อยากให้พี่ช่วยสักหน่อย พี่มาช่วยเองนะ"

"อือ.พี่นี่ขี้เสือกเนอะ" เลิศรบหัวเราะหึหึในลำคอ

"ไม่ได้ว่าอย่างนั้นสักหน่อย"

"แล้วว่าอย่างไหน?"

"ก็หมายถึงว่าหนูไม่ได้ขอร้องไง แต่ไหนๆ พี่ช่วยแล้วหนูก็ขอบคุณนะคะ" ใบหน้ากระเง้ากระงอดเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มประจบประแจง