อยู่ในอาณัติ

"ลลิล" แอบชอบรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัย "ฉัตรชยา" ไปบอกรักแต่ถูกเขาปฏิเสธ
วันเลี้ยงส่งเขากลับประเทศทำให้เกิดค่ำคืนแสนหวานของเราสองคน แต่เขาไม่คิดสานต่อแล้วบอกให้เธอลืม
จนกลับไทยแล้วพี่ชายของเธอพาน้องสาวมาทวงความรับผิดชอบถึงบ้าน บอกว่าเธอท้องกับเขาและต้องการความรับผิดชอบ
ชายหนุ่มจำต้องรับเธอเข้ามาในฐานะภรรยา แต่ก็บอกว่าจะหย่าทันทีหลังหญิงสาวคลอดลูก
ทว่ายามเมื่อได้อยู่ด้วยกันเขากลับมีความสุขและรักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้น...จึงต้องการให้เธออยู่ในอาณัติของเขา
ตลอดไป...
.
.
.
"เธอท้องเหรอ" คำถามแรกก็ตรงประเด็นสมกับเป็นฉัตรชยา
ชายหนุ่มไม่ใช่คนอ้อมค้อมและพูดทำร้ายจิตใจคนฟังเก่งเหลือเกิน หล่อนยังจำได้ดีกับคำดูถูกและหยามศักดิ์ศรีของตนที่เขาเป็นคนเอ่ย ความรู้สึกที่มีต่อคนตรงหน้าจึงแปรเปลี่ยนไป ความรักไม่อาจไปต่อได้เมื่อถูกตัดรอนทั้งยังแสดงท่าทีรังเกียจ
สิ่งที่มอบให้เขาได้คงมีเพียงความเกลียดชังเท่านั้น...เธอพยายามบอกตัวเองให้รู้สึกเช่นนั้นกับเขา
เพียรสร้างกำแพงป้องกันตัวเองอย่างดี แต่พอเจอหน้าเขาทีไรหัวใจก็ไม่เคยเชื่อฟังเลยสักครั้ง ถึงท่าทีจะแสดงออกว่าต่อต้าน หัวใจกลับไม่ยอมทำตาม
"ไม่ใช่เรื่องของคุณ" บอกเสียงแข็งแต่เขาก็ไม่ได้ถือสาสักนิด เลือกจะมองหน้าที่หน้าท้องแบนราบของหล่อนจนเจ้าตัวต้องหยิบหมอนมาปิดกั้นสายตาของเขา
"มันจะไม่ใช่เรื่องของฉันแน่ถ้าเด็กในท้องเป็นลูกคนอื่น แต่ตอนนี้พี่ชายเธอไปโวยวายถึงบ้านให้ฉันรับผิดชอบเธอกับเด็กนั่น" หญิงสาวนึกโกรธที่ชายหนุ่มเรียกลูกของตนว่าเด็กนั่น เหมือนเขาไม่ยอมรับว่าเป็นพ่อของเด็กในท้อง