คือรัก...คือเธอ Only You

โชคชะตาพรากให้ทั้งสองต้องจากกัน ก่อนที่ปาฏิหาริย์จะพาเธอกลับมาหาเขาอีกครั้ง .

"วีร์ ตะวันกลับมาหาวีร์แล้วนะ อรุโณทัยในตอนนี้ในอดีตเมื่อ 18 ปีที่แล้วคือตะวันวาด นันทพิวัฒน์คนที่เกือบจะได้แต่งงานกันในอีกไม่ถึงเดือนแต่กลับตายก่อนที่จะได้แต่ง ตอนนี้ตะวันกลับมาแล้ว " อรุโณทัยพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน แววตาของนายตำรวจหนุ่มใหญ่เข้มขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของคนรัก เขาดันร่างของหลานสาวเพื่อนให้ออกห่างจากตัว แต่สำหรับอรุโณทัยนั้นมันเหมือนการผลักมากกว่า เพราะเธอเซและล้มลงไปกองที่พื้น
วีร์มองหลานสาวเพื่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เด็กสาวคนนี้กล้าดีอย่างไรถึงกล้าพูดถึงหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ แถมยังบอกว่าตัวเองเป็นเธออีก
"หนูพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม นี่มันไม่ใช่เรื่องตลก ไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดกันเล่นๆนะ" สีหน้าและแววตาของคนตัวใหญ่ไม่พอใจมากเลยทีเดียว
"ตะวันไม่ได้พูดเล่นนะ คนที่อยู่ตรงหน้าวีร์คือตะวันจริงๆ รูปลักษณ์ภายนอกอาจจะเปลี่ยนไป แต่ตรงนี้ ตรงที่หัวใจมันยังเหมือนเดิม" อรุโณทัยพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่อกข้างซ้ายของตัวเองสีหน้าท่าทางจริงจังและเป็นการเป็นงานมากอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน วีร์ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิดเรื่องแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว บางทีคนตรงหน้าอาจจะได้ยินเรื่องของเขามาจากที่ไหนสักที่แล้วก็คิดเองเออเองว่าเป็นตะวันวาด
"หยุด ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว" พูดจบวีร์ก็กดโทรศัพท์และเมื่อคนที่ปลายสายรับเขาก็พูดกับใครคนนั้นทันที "หลานสาวของนายอยู่ที่บ้านของฉัน ช่วยมารับที"พูดจบก็กดตัดสายไป อรุโณทัยรู้ทันทีว่าเขาโทรหาใคร
"วีร์ ฟังกันบ้างสิ"
"ไม่ต้องพูดอะไร ตอนนี้สิ่งที่หนูต้องทำคือนั่งรอคนที่บ้านมารับเงียบๆ ทำแค่นั้นพอ" นายตำรวจหนุ่มใหญ่ตะคอกด้วยความลืมตัว
"ทำไมพูดน้ำเสียงแบบนี้ ตะคอกทำไม ตั้งแต่เล็กจนโตที่เรารู้จักกันมาวีร์ไม่เคยตะคอกใส่ตะวันเลยสักครั้งนะ" อรุโณทัยไม่ยอมแพ้ คนตัวใหญ่กว่าเม้มปากแน่น อยากจะจับหลานสาวของเพื่อนโยนออกไปจากบ้านเสียจริงๆ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง และเป็นหลานสาวของเพื่อนด้วย ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือพยายามอดทนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อรุโณทัยขยับตัวเข้ามาหาเขา เธอพยายามจะจับใบหน้าของวีร์อีกครั้งแต่อีกฝ่ายไม่ยินยอม
"หยุด อย่าคิดจะมาแตะต้องตัวผม" วีร์ออกคำสั่งเสียงเข้ม
"แต่ตะวันจับแก้มวีร์บ่อย และตอนที่เราอยู่ด้วยกันวีร์บอกเองว่าเวลาที่ตะวันจับแก้มและนวดเบาๆมันทำให้วีร์ผ่อนคลายแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น จำได้หรือเปล่า"
"แต่หนูไม่ใช่ตะวันไง อย่าพยายามทำเป็นตะวันเพราะหนูไม่ใช่" วีร์ย้ำ ให้ตายอย่างไรก็ไม่มีทางเชื่อ

-+-+-+
ต่ออีกนิด

"พอเห็นวีร์ในวันนั้น และรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้วีร์แย่มันทำให้ตะวันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม รู้สึกว่าความรักของตะวันกำลังทำร้ายวีร์อยู่ และรู้สึกว่าความรักที่เรามีให้กันมันไม่ใช่ความรักที่ดีเลย ความรักที่ดีมันต้องทำให้อีกฝ่ายมีความสุข ทำให้อีกฝ่ายเห็นคุณค่าในตัวเอง และเข้มแข็งพอที่จะมีพลังในการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปถึงแม้ว่าอีกคนจะไม่ได้อยู่ข้างกันแล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับวีร์มันเป็นเรื่องตรงกันข้าม รักของตะวันกับวีร์ไม่ใช่ความรักที่ดี ะมันบั่นทอนกันและกัน มันทำให้วีร์กลายเป็นคนที่มีความทุกข์มากกว่าความสุข ทำให้วีร์เศร้าซึมมากกว่าจะยิ้มแย้มแจ่มใส ความรักของตะวันพรากความสุขออกไปจากแววตาของวีร์จนหมด มันทำให้ตะวันคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความรัก และตะวันรู้สึกแย่มากเหมือนว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวมากเหลือเกิน ตะวันไม่ใช่คนรักที่ดีของวีร์เลย" อรุโณทัยพูดออกมายาวเหยียด เธอรู้สึกแบบที่พูดจริงๆและรู้สึกแย่มากที่ทำให้คนที่เธอรักต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบที่เห็นครั้งแรก ยิ่งเมื่อรับรู้เรื่องราวที่ผ่านมาของเขาเธอยิ่งโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้
วีร์ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ไม่ใช่เพราะเธอแต่เป็นเพราะเขาเองต่างหากที่ไม่สามารถทำใจยอมรับกับการสูญเสียได้
"ไม่ใช่ความผิดของตะวันเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะวีร์เอง ตะวันเป็นคนรักที่ดี และความรักของตะวันก็ทำให้วีร์ยังคงใช้ชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ แต่ชีวิตที่ไม่มีตะวันอยู่ด้วยมันไม่ง่าย มันยากมาก แต่ตอนนี้ตะวันกลับมาแล้ว ชีวิตของวีร์ก็เหมือนมีแสงสว่างอีกครั้ง" อรุโณทัยเม้มปากพร้อมทั้งมองอีกฝ่ายนิ่ง
"รู้ไหมว่าวีร์กำลังทำให้ตะวันโกรธอยู่นะ โกรธมากด้วย โกรธที่วีร์ทิ้งชีวิตที่ควรจะใช้ให้เต็มที่แล้วทำตัวเหมือนคนแบกโลกเหมือนที่ทำ หลายวันมานี้วีร์ทำให้ตะวันไม่ค่อยมีสมาธิในการเรียนเลยเพราะมัวแต่เป็นห่วง วีร์ต้องเข้มแข็งกว่านี้สิ ช่วยทำตัวให้เหมือนเมื่อก่อนได้ไหม เอาวีร์คนเดิมที่พึ่งพาได้กลับมาได้หรือเปล่า"

**ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายนะคะ**