กลรักวานิชร้าย

เพราะอคติในใจบวกกับใช้เงินซื้อความสำราญจนกลายเป็นความเคยชิน เจิ้งซุนเทียนจึงใช้ความเจนจัดพรากพรมจรรย์สตรี ที่มีใบหน้าคล้ายคนที่ทำลายล้างตระกูลเดิม ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่านางไม่ใช่!

กว่าจะรู้ตัวว่าการกระทำของตนได้สร้างความทุกข์อย่างแสนสาหัสให้หญิงสาว ก็เมื่อได้มาเห็นกับตาว่านางต้องเผชิญกับปัญหาหนักหน่วง เมื่อสำนึกผิดในการกระทำอันเลวทรามของตน จึงตามงอนง้อขอรับผิดชอบ

หลิวเสี่ยวเหยาอาศัยอยู่กับน้องสาวตัวน้อยหลังบุพการีตายจาก นางไม่ปรารถนาสิ่งใดนอกจากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข หลุดพ้นจากการกดขี่ของญาติที่ชอบเอารัดเอาเปรียบได้ ก็นับว่าดีมากแล้วสำหรับนาง

แต่แล้วเหตุการณ์ที่เป็นจุดพลิกผันก็ผ่านเข้ามาในชีวิต เมื่อมีคนไม่ดีคิดจะใช้เรื่องเสื่อมเสียมาข่มขู่บีบให้นางยอมจำนน ในเมื่อบีบคั้นกันจนไม่เหลือทางเดินก็ต้องสู้

ไม่ว่าจะเป็นคนพาลเช่นป้าสะใภ้ หรือบุรุษผู้ช่วงชิงความสาวไปจากนาง หลิวเสี่ยวเหยาไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น



ตัวอย่าง

หลิวเสี่ยวเหยาที่หมอบหลบอยู่ข้างพุ่มไม้ประดับ กำลังชั่งใจว่าควรไปทางไหนดี แต่เมื่อเห็นว่าบริเวณนี้ปลอดเวรยามเดินตรวจตรามานาน นางจึงตัดสินใจวิ่งฝ่าความมืดตรงไปยังที่หลบซ่อนใหม่ นั้นก็คือพุ่มไม้ที่ดูหนาทึบกว่าตรงนี้

ทันใดนั้นได้มีเงาทะมึนสูงใหญ่โผล่เข้ามาขวางหน้า ทำให้คนที่วิ่งไปเต็มกำลังพุ่งชนเข้าอย่างแรงจนเสียหลัก ฝ่ายบุรุษที่จงใจเข้ามาขวางทางก็แล้งน้ำใจยิ่งนัก ไม่คิดจะช่วยฉุดดึงสักนิด ปล่อยให้ร่างเล็กล้มหงายท้องไม่เป็นท่าอย่างสาแก่ใจ

สิ้นเสียงร้อง "โอ้ย" มือแกร่งก็คว้าต้นแขนเล็กเอาไว้แน่น

"จะหนีไปไหน!"

"ไม่! อย่ามาแตะตัวข้า"

หลิวเสี่ยวเหยาปัดตีมือที่คว้าต้นแขนนางจนหลุด ก่อนจะยันเท้าไปกับพื้นสะถดหนีที่ละนิด เมื่อเห็นว่าเขายังก้าวตามไม่ลดละ จึงหันไปกอบกำดินผสมเศษใบไม้ปาใส่

"ออกไปห่าง ๆ ข้า อย่าเข้ามานะ!"

เจิ้งซุนเทียนยกแขนขึ้นกันเศษผงเข้าตา ยังคงไล่ต้อนอย่างใจเย็น ปล่อยให้สตรีไม่ประมาณตนแผลงฤทธิ์ให้เต็มที่ ในจังหวะที่หญิงสาวละสายตาไปกวาดหาเศษใบไม้ เขาก็พุ่งเข้าไปคว้าตัวคนขึ้นมา

"จะหนีข้า หรือจะพาตัวเองไปสังเวยให้พวกเวรยามกันแน่"

"จะเป็นหรือตายก็เรื่องของข้า ปล่อยข้านะ ข้าจะกลับหมู่บ้าน"

ร่างสูงตัดปัญหาด้วยการโน้มตัวลงเอาไหล่ดันร่างดุจปุยนุ่นขึ้น คนถูกแบกระทุบกำปั้นลงบนแผ่นหลังตึงแน่นไม่ยั้ง สองขาแตะแกว่งถ่วงรั้งไม่ยอมให้อีกฝ่ายก้าวเดินได้อย่างสะดวก เมื่อไม่เป็นผลจึงเปลี่ยนมากำกระตุกผมที่ทิ้งตัวสยายเต็มแผ่นหลัง ทำเอาคนแบกหน้าหงายเจ็บแสบไปทั้งหัว

เจิ้งซุนเทียนเอาคืนด้วยการฟาดฝ่ามือลงบนสะโพกงอนหนัก ๆ สามครั้งติด ฝ่ายคนถูกตีถึงกับน้ำตาเล็ดแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือที่กำผมเขา

"หากเจ้ากล้าดึงผมข้าอีก ข้าจะฟาดก้นเจ้าให้ซ้ำจนนั่งไม่ได้เลย ไม่เชื่อก็ลองดู..."