เมื่อฉันทะลุมิติ...มาเป็นสาวน้อยผู้อ่อนแอ(ยุค70)

คำโปรย...
ลี่ลี่ ทะลุมิติมาอยู่ในยุคจีน70 ในร่างของสาวน้อยผู้อ่อนแอ เธอถูกรังแกโดยแม่เลี้ยงและพี่สาวที่เป็นลูกติดของแม่เลี้ยง แต่มีหรือที่ลี่ลี่คนนี้จะยอม ด่ามาด่ากลับนะเออ และเธอจะไม่ทนให้ถูกรังแกอีกต่อไป!!!

"ลูกสาวบ้านนี้ช่างงามหน้าเสียจริง งานบ้านไม่ช่วยทำไม่พอ ยังกล้าที่จะพาผู้ชายเข้าบ้านอีกหน้าไม่อาย" นางสุ่ยจีที่พึ่งกลับมาจากบ้านเดิมของเธอเมื่อเห็นว่าลูกเลี้ยงกำลังนั่งอยู่กับผู้ชายก็อดที่จะพูดกระแนะกระแหนไม่ได้ ยิ่งเห็นลูกเลี้ยงคนนี้เธอก็ยิ่งไม่พอใจ

".." ชายหนุ่มหญิงสาวต่างพากันหันไปมองคนที่ส่งเสียงเมื่อครู่ ก่อนที่เหมยลี่จะพูดออกมาด้วยท่าทางระอา

"คุณจะไปทำอะไรก็ไปเถอะค่ะ อย่ามายุ่งวุ่นกับฉันนักเลย ฉันจะอ่านหนังสือและคงไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับคุณ" เหมยลี่พูดจบก็ถอนหายใจออกมา

"นี่หล่อนกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ห๊ะ ฉันเป็นแม่ของเธอนะ!!!" นางสุ่ยจีเอ่ยออกมาเสียงดังอย่างไม่พอใจ เธอไม่คิดว่าลูกเลี้ยงคนนี้ ที่เคยว่านอนสอนง่ายจะกล้ามาพูดกับเธอแบบนี้ได้ นางสุ่ยจีรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ดี

"คุณสุ่ย เท่าที่ฉันจำได้ แม่ของฉันได้ตายไปหลายปีแล้ว ถ้าคุณอยากจะเป็นแม่ของฉันแล้วล่ะก็ควรที่จะตายไปเสียตั้งแต่วันนี้เลย ฉันจะได้เรียกคุณว่าแม่ได้เต็มปาก" เหมยลี่พูดพร้อมกับจ้องหน้าของนางสุ่ยจีอย่างไม่หลบสายตา นี่เธออุตส่าห์พูดดีด้วยแล้วนะ แต่ก็ยังอยากที่จะหาเรื่องเธอไม่หยุด

"หึ ๆ .." กู้ถานฉือที่ได้ยินถ้อยคำเจ็บแสบนี้ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา เขาไม่คิดว่าลี่ลี่ของเขานั้นจะมีถ้อยคำที่น่าเอ็นดูแบบนี้

"นี่เหมยลี่ แกกล้าที่จะแช่งให้ฉันตายอย่างนั้นหรือห๊ะ!!! ดีดี ฉันไม่น่าจะเลี้ยงดูแกมาเลย ฉันน่าจะปล่อยให้แกตายไปตั้งนานแล้ว!!!" นางสุ่ยจีตะโกนออกมาเสียงดัง ตัวของเธอสั่นด้วยความโมโห เธอไม่เคยเห็นใครที่ก้าวร้าวแบบนี้มาก่อน หรือจะพูดให้ถูกก็คือลูกเลี้ยงของเธอคนนี้เป็นเด็กที่เรียบร้อยมาตลอด แล้วตอนนี้ไปเอาความกล้าที่ไหนมา

"แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาต่อว่าลูกสาวของฉัน!!!" พ่อโจวที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ที่หน้าบ้านยจึงได้รีบออกมาดูด้วยความร้อนใจ เขาก็เห็นว่าภรรยานั้นกำลังต่อว่าลูกสาวของเขาอยู่

"สามีคะ.." นางสุ่ยจีรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่จู่ ๆ สามีของเธอก็โผล่เข้ามา นี่ไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาต้องอยู่ที่ลานของหมู่บ้านหรอกหรือแล้วทำไมตอนนี้เขาอยู่ในบ้านได้ล่ะ เพราะนางรู้ดีว่าทุกเย็นสามีของเธอจะต้องพูดคุยวางแผนงานกับคณะของหมู่บ้าน แต่นางก็สามารถดึงสติกลับมาได้ และรีบเข้าไปกอดแขนสามีเอาไว้อย่างคนที่ถูกรังแกและต้องการการปกป้อง

"สามีคะ คุณคิดดูสิคะ ฉันเลี้ยงดูเหมยลี่มาตั้งแต่ลูกยังเด็ก ฉันก็ควรที่จะมีสิทธิ์ว่ากล่าวตักเตือนลูกได้สิคะ คุณไม่เห็นหรือคะว่าตอนนี้เหมยลี่พาผู้ชายเข้ามาในบ้าน แล้วถ้าชาวบ้านเอาไปพูดกันจะไม่เสียหายหรือคะ ลูกจะหาคนที่มาแต่งงานด้วยลำบากนะคะคุณ" นางสุ่ยจีรีบอ้างบุญคุณที่ตนนั้นดูแลลูกเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก และการที่เธอสอนเหมยลี่ในฐานะลูกสาวย่อมเป็นเรื่องที่ถูกต้อง มันมีแต่สิ่งที่เธอหวังดีและใส่ใจทั้งนั้น

"เธอจึงใช้ข้ออ้างนี้มาต่อว่าเหมยลี่สินะ" พ่อโจวใช้มือแกะมือของนางสุ่ยจีออกจากแขนของตน พร้อมมองหน้าภรรยาด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา

"มะ..ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่เพียงสั่งสอนลูกเท่านั้น ฉันไม่มีความคิดเป็นอื่นเลยค่ะ" นางสุ่ยจียังไม่ยอมรับว่าเมื่อครู่นี้เป็นเธอที่กำลังต่อว่าลูกเลี้ยงอยู่

"เอาล่ะสุ่ยจี ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้เธอก็ไม่ต้องเหนื่อยมาดูแลลูกสาวของฉันอีกแล้ว เธอมีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไป ส่วนเหมยลี่ฉันจะทำหน้าที่ดูแลเอง" ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว พ่อโจวก็อยากจะตัดปัญหาให้ลูกสาวเสียที เขาอยากให้เธอได้ตั้งใจอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องมากังวนเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก

"คุณพี่!!! มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" นางสุ่ยจีหน้าซีดเผือดกับสิ่งที่เธอพึ่งได้ยิน ถ้าหากว่าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป เธอจะเอาใบหน้าไปไว้ที่ไหนกัน มีแต่อับอายเท่านั้น

"ไม่มีแต่อะไรทั้งสิ้น ถ้าเธอยังกล้าขัดคำสั่งของฉัน หรือยังสร้างปัญหาไม่เลิก เธอก็เตรียมตัวหย่าและกลับบ้านเดิมของเธอได้เลย!!!" พ่อโจวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่มีทีท่าว่าหยอกล้อเลยสักนิด

".." นางสุ่ยจีที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก แล้วหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยความขุ่นเคือง เธอจะกล้าทำอะไรตอนนี้ได้ และคงต้องหาโอกาสเอาคืนครั้งหน้า ตอนนี้เธอจึงได้เก็บความไม่พอใจลงท้องไป