รักแรกของชรัณ

"ลุก!"
"ไม่เอา หนูยังสนุกอยู่เลย! ไอ้พี่รัณ ปล่อย!" นอกจากเขาจะไม่ยอมปล่อยแล้ว เขายังช้อนอุ้ม หนู ที่ตัวไม่น้อยเลยขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินตรงมายังลานกว้างอันไร้พวกสอดรู้ถึงได้ปล่อยให้เท้าน้อยๆ ที่คอยแต่จะวิ่งหนีกันอยู่เรื่อยสัมผัสพื้น
"แค่ผู้ชายคนเดียว เป็นได้ถึงขนาดนี้ มีสมองรึเปล่า!" เขาอยู่ในร้านนั้นด้วย วันที่เธอรวบรวมความกล้าบอกรักไอ้เวรนั่น แต่นอกจากมันจะไม่ยินดียินร้ายแล้ว ยังเปิดตัวคนรักซึ่งก็ไม่ใช่ใครไหน แต่เป็นพี่สาวของยัยนี่ต่อหน้าทุกคนหน้าตาเฉย
"แล้วพี่มาเสือก"
"พูดดีๆ"
"แล้วพี่มายุ่งอะไรด้วยเล่า! หนูจะเป็นแบบไหนมันก็เรื่องของหนูไหม" เรื่องที่ว่าเธอจะทุกข์ใจเพราะผิดหวังกับใครนั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด แล้วเขามายุ่งทำไม!
คนที่แค่ขยับตัวหน่อยเดียว ก็มีคนรักและพร้อมถวายหัวให้มากมายอย่างเขาจะไปเข้าใจหัวอกใครได้ อีกอย่างพี่โรมเป็นรักแรกของเธอเชียวนะ จะไม่ให้เสียใจเลยมันได้เหรอ
"ก็ไม่ได้อยากยุ่ง แต่เห็นแล้วมันหงุดหงิด แล้วเวลาที่ฉันหงุดหงิด คนที่จะซวยก็คือเธอ!" ไม่ทันจะได้ถามว่าน้ำหน้าอย่างเขาจะกล้าทำอะไรเธอได้ร่างสูงก็เป็นฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ ก่อนที่ในนาทีถัดมาเขาจะรั้งท้ายทอของเธอให้โน้มเข้าหา
"อื้อ" และจากนั้น จูบแรก ในชีวิตสาว ก็ถือพ่อคนพาลช่วงชิงไปอย่างอุกอาจ ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะเป็นใจ
เป็นใจบ้าบอสิ นี่มันไม่ใช่แล้ว เขามีสิทธิ์อะไรมาจูบเธอแบบนี้ แฟนก็ไม่ใช่ และคงไม่มีวันใช่ด้วย ไอ้คนสารเลวเอ้ย!
แต่จะว่าไป จูบหมอนี่ดีเป็นบ้า!
ไม่ได้สินังหมิง แกจะมาเคลิ้มไปกับจูบของหมอนี่ไม่ได้ เธอเกลียดขี้หน้าเขา คนเกลียดกันไม่ควรจะมาจูบกันอย่างนี้!
ใจสั่งให้ขัดขืนเต็มที่ แต่ทว่าร่างกายนั้นกลับไม่ยอมขยับ เนิ่นนานเหลือเกินกว่าจูบแรกของเราจะค่อยๆ สิ้นสุดลง
"โง่!"

ใช่ นั่นคือคำพูดเดียวที่เขาทิ้งท้ายเอาไว้ หลังจากปล้นจูบเธออยู่นานร่วมสิบนาที เท่านั้นยังไม่พอ เขายังเดินนำมาส่งเธอที่เต้นท์ก่อนจะเดินฝ่าความมืดหายไปหน้าตาเฉย
ไม่พูดถึงจูบของเราเลยสักคำ!