อดีตบัดซบ ข้าจะแก้ไขมันเอง

อดีตที่ผิดพลาดเกิดจากตัวนางเอง เมื่อมีโอกาสนางจะแก้ไขมัน แต่การแก้ไขอดีตให้ดีขึ้น มันช่างยากเย็นเหลือเกิน ป๋ายลี่ม่านพบเจอกับทางตัดหลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายนางก็ผ่านไปได้
.........
ไม่คิดเลยว่าชีวิตของข้าป๋ายลี่ม่านจะเดินมาถึงจุดนี้ จุดที่ต้องใส่ชุดนักโทษแล้วคุกเข่าอยู่ที่ลานประหารพร้อมกับสามี สามีที่นางไม่เคยรักและหักหลังเขาได้อย่าเลือดเย็น สำนึกผิดเอาตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว
"ข้าขอโทษ"
ป๋ายลี่ม่านกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน นางไม่กล้าสบตาเขา ไม่กล้าสู้หน้าเขา แม้ไม่มีใจให้กันแต่เกาตงหยางก็ให้เกียรตินางในฐานะฮูหยินเอกมาตลอด เพราะความโง่ของนางตระกูลเกา แม้แต่เด็กเพิ่งเกิดยังต้องมาอยู่กลางลานประหาร
ทว่าเกาตงหยางยังคงนิ่งแววตาลุ่มลึกของเขาไม่มีใครคาดเดาความคิดไปจนถึงอารมณ์ความรู้สึกในตอนนี้ได้
"ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เป็นข้าที่วางหมากพลาดเอง"