เหมยหลงกลิ่นแก้ว

คำโปรย : กูสิเอาร่างมัน ไผกะขวางทางกูบ่ได้!

คำเตือน
ผู้แต่งมีการหยิบในส่วนของเรื่องความเชื่อและพิธีกรรมมาซึ่งจะไม่อ้างอิงความจริง 100%
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน งดดราม่านะคะ

คัดซีนบางส่วน
น่ากินเสียจริง..

ปลายเล็บยาวเหยียดจิ้มลงบนข้อเท้าแลบลิ้นเลียริมฝีปากล่างอย่างชอบใจ คะนิ้งไม่เห็นไม่ได้รู้สึกเจ็บแค่สัมผัสได้ถึงความเย็นวูบวาบคล้ายกับคนเป็นเหน็บชามันค่อย ๆ ลากไล้ขึ้นมาตามขา สะโพก และเอววนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าท้องก่อนมันจะโน้มหน้าเข้าใกล้สูดดมกลิ่นกายที่อยู่ใต้ผ้าห่มอย่างหลงใหล กูจะเอาร่างมัน..

ลิ้นยาว ๆ ยื่นออกจากโพรงปากมันกำลังเลียลงไปบนผ้าและจังหวะนั้นเองเรือนร่างของหญิงสาวรูปงามริมฝีปากแดงฉ่ำก็ผุดขึ้น เหมยถลึงตาใส่พร้อมกับตะเบ็งเสียงแข็งกร้าว

อีคะนิ้งมันเป็นของกู!

บรรยากาศคละคลุ้งไปด้วยอารมณ์เดือดดาลจากใบหน้าสละสลวยเปลี่ยนเป็นเน่าเฟะ ผีปอบสะดุ้งแต่ไม่ได้รู้สึกกลัวมันหันมายิ้มเยาะลำโพงใจใส่เหมยก่อนค่อย ๆ คลานถอยออกห่างจากร่างที่นอนอยู่ แขนและขาป่ายปีนขึ้นไปตามผนังห้องก่อนกระโดดลงหน้าต่างหนีไป ดวงตาสีนิลของเหมยแผดเผาด้วยแรงโทสะแววตาคล้ายเปลวไฟที่กำลังลุกโชน

ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติมึงก็ยังกลับมาเจอและได้รักกันกับพี่แก้วผิดกับกูที่ยังอยู่ตรงนี้ในเมื่อแยกมึงออกจากพี่แก้วไม่ได้กูก็จะเป็นมึงแทนเอง อีคะนิ้ง!