ฉัน...สำนึกได้แล้ว 70'S

ว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด คำพูดนี้ไม่เกินจริงสักนิด เหว่ยเฟยหย่าก็เป็นหนึ่งในนั้น ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองคนที่ตนเองหลงรัก แต่เฟยหย่าคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ จู่ๆ ก็กระเด็นทะลุมิติมาเข้าร่างนี้ซะงั้น ก็แค่ชื่อที่เหมือนกันมั้ย ใครก็ได้พาเฟยหย่ากลับที ไม่อยากอยู่แล้วอะ
"กรี๊ดดดดด" เสียงกรีดร้องของร่างที่อ้วนกลม ใบหน้ามันแผล็บทั่วทั้งใบหน้าอุดมไปด้วยสิวหัวช้างดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นมานั่งหอบหายใจ แล้วลูบอกตัวเองป้อยๆ พูดปลอบใจตัวเองว่า
"แค่ฝันไป เราแค่ฝันไปเฟยหย่าใจเย็นก่อน" เธอปลอบใจตัวเองก่อนจะมองซ้ายมองขวา และแทบจะตีลังกามองก็ว่าได้
"เห้ออ ทำไมยังอยู่ที่เดิมอีกหล่ะเนี่ยยย อยากกลับบ้านนนน" เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะต้องดึงทึ้งผมของตัวเองไปมา ใช่แล้วหล่ะเธอเข้าร่างนี้มาได้สองวันแล้ว อยู่ๆ ก็เข้ามาเสียอย่างนั้นแหละจำได้ว่านอนเล่นอ่านนิยายอยู่ดีดีแท้ๆ
พอฟุบหลับก็มาเข้าร่างนี้เลย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะโดนเข้ากับตัวเอง อ่านแต่นิยายของน้องไม้ (ปีกไม้ยาง) มากไปหน่อยน้องเค้ามีแต่นิยายทะลุมิติเธอคิดว่าคงไม่มีจริงหรอก พอมาเจอกับตัวไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วตอนนี้
------------------

***แนะนำให้อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ และขอให้รี้ดท์ที่อ่านแล้วช่วยกดหัวใจทั้ง 5 ดวงให้ไรท์ด้วยน้าคะ Please ***