เพลิงรักเจ้าบ่าวมาร

“นี่คุณ จะทำให้ฉันอายไปถึงไหน คนอื่นเข้าใจผิดหมดแล้วเห็นไหม” เธอทุบกำปั้นลงบนอก
เปรมใช้ไหล่เปิดและปิดประตูก่อนจะพาเธอไปที่เตียง อมิตามองเตียงกว้างอย่างตกใจ พอแผ่นหลังสัมผัสความเย็นของฟูกเธอก็ดีดตัวขึ้น
“จะไปไหนมานี่ มาให้ลงโทษซะดีๆ โทษฐานที่ทำให้ผมห่วงคุณเป็นอาทิตย์” เปรมทาบตัวลงไปทับและกกกอดเธอไว้ในวงแขน ปลายจมูกก็ลากไล้สูดความหอมกรุ่นไม่หยุด อมิตาตกใจหัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกจากอก ยิ่งร่างกำยำบดเบียดเสียดสีกับเนื้อนุ่ม เกิดความซาบซ่านจนเธอสั่นไหว
“ปล่อยนะคุณเปรม อย่าทำแบบนี้นะ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”
“ไปถึงไหนต่อไหนยังบอกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเหรอ”
เขาบอกเสียงห้วน ขบเม้มลำคอขาวจนเป็นรอยแดง ร่างงามสะดุ้งน้ำตาคลอเบ้าด้วยความคับแค้นใจ
“เราไปไม่ถึงไหนทั้งนั้นปล่อยฉัน”
เธอดิ้น เขารวบมือบางวางเหนือศีรษะเธอ และยึดไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างก็ถอดเสื้อผ้าเธอออก อมิตาบิดตัวดิ้นรนไม่หยุดหากสุดท้ายร่างงามก็ไร้อาภรณ์หุ้มกาย
“จะทำอะไร ปล่อยนะ” เธอถอยร่นหนีความเร่าร้อนของกายกำยำ แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งพันธนาการแน่นเข้าไปอีก เปรมชื่นชมโลมเลียร่างงามด้วยสายตาเร่าร้อน
“ผมก็จะทำให้เรื่องของเราไปไกลกว่าที่คุณคิดไง”