เมื่อข้าเป็นนางเอก ที่อยู่ในร่างของนางร้าย

ไป๋อี้อัน วัยสิบเจ็ดหนาว นางยังไม่ยินยอมที่จะออกเรือนไปกับบุรุษต่างเมืองที่บิดามารดาหาให้ เพราะต้องการจะแต่งให้กับ ชุยรุ่ยเหิง ที่มีสัญญาหมั้นหมายอยู่กับ ไป๋ซูฉีวัยสิบห้าหนาว

นางคิดมาตลอดเรื่องที่ต้องการจะแย่งชิงสัญญาหมั้นหมายที่เป็นของน้องสาวมาเป็นของตน ไม่เพียงซูฉีที่นางไม่ยินยอม แม้ทุกเรื่องนางจะยอมพี่สาวได้ทุกอย่าง

แต่เรื่องนี้ บิดามารดาที่เคยตามใจนางจนเสียนิสัย กลับไปเห็นด้วยเป็นอย่างมาก

"ท่านพ่อ ท่านแม่ เหตุใด พวกท่านถึงไม่ยอมให้ข้าแต่งกับคุณชายชุย" นางกรีดร้องออกมาราวกับว่า หากไม่ได้แต่งให้ชุยรุ่ยเหิงนางคงจะเสียสติไปแล้ว

"อี้เออร์ เรื่องนี้ แม่ยอมเจ้ามิได้เด็ดขาด หากเปลี่ยนตัวเจ้าสาว ตระกูลชุยคงไม่พอใจอย่างแน่นอน" หงซื่อมองดูบุตรสาวที่ร่ำไห้อย่างเหนื่อยใจ

ไป๋อี้อัน นางทนฟังคำปฏิเสธของมารดาไม่ไหว จึงได้วิ่งออกจากเรือนไปที่ริมแม่น้ำ ที่น้องสาวนำเสื้อผ้าไปซัก นางต้องการให้ซูฉี เอ่ยยินยอมที่จะเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกับนาง

สาเหตุที่นางต้องการคำตอบมากถึงเพียงนี้ เพราะอีกไม่ถึงสิบวัน ขบวนรับเจ้าสาวของตระกูลชุยก็จะมารับเจ้าสาวแล้ว

ไป๋ต้าหวง เคยช่วยชีวิตของนายท่านชุยไว้ นายท่านชุยจึงคิดที่จะให้บุตรชายของตน แต่งกับบุตรีของต้าหวงคนใดคนหนึ่ง

เมื่อชุยรุ่ยเหิง ได้ติดตามบิดามาขอบคุณต้าหวงที่หมู่บ้าน จึงได้พบกับซูฉี ในวัยสิบสองหนาว เขาจึงยินยอมแต่งนางเข้าจวน เรื่องนี้สร้างความไม่พอใจให้กับอี้อันตั้งแต่ครานั้น

นางคิดว่า เมื่อเวลาเปลี่ยนไป หากชุยรุ่ยเหิงได้ใกล้ชิดนาง หรือพูดคุยกับนาง จะยอมเปลี่ยนใจเลือกนางแทนซูฉี แต่เรื่องทั้งหมดเป็นนางที่คิดผิด

แม้จะพาตัวเองไปอยู่ในสถานที่ที่ชุยรุ่ยเหิงไปประจำ เขาก็มิเคยที่จะสนใจนาง ที่ยอมพูดคุยด้วย เพราะว่านางเป็นพี่สาวของซูฉีก็เท่านั้น

อี้อัน มองเห็นแผ่นหลังของซูฉีที่นั่งซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำเพียงลำพัง เพราะนางต้องซักผ้าให้พี่สาวด้วย จึงเสร็จช้ากว่าชาวบ้านคนอื่น

"ฉีเออร์ เจ้ายกสัญญาหมั้นหมายกับคุณชายชุยให้ข้าเสีย"

ซูฉี หันไปมองพี่สาวที่ดวงตาแดงก่ำไปด้วยโทสะอย่างนึกหวาดกลัว ในยามนี้นางไม่มีผู้ใดที่จะช่วยเหลือนางได้สักคน

พี่สาวของนางมักจะทุบตีนางเสมอเมื่อนางทำอะไรไม่ได้ดั่งใจนาง

"ท่านพี่ เรื่องอื่นข้ายอมท่านมาโดยตลอด แต่เรื่องนี้ ข้าขอร้องท่านให้เห็นใจข้าเถิด" ซูฉีเอ่ยขอร้องอย่างน่าสงสาร

นางฟังเรื่องเปลี่ยนตัวเจ้าสาวมาถึงสามปีแล้ว ทุกครั้งเป็นนางที่เดินหนีหรือไม่ก็นิ่งเงียบยอมให้พี่สาวอาละวาดใส่ทุกครั้ง แต่อีกไม่กี่วันก็จะวันงาน นางไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกแล้ว

"เช่นนั้นหรือ" ดวงตาของอี้อันมองน้องสาวอย่างมุ่งร้าย หากไม่มีนาง งานแต่งที่ใกล้จะเกิดขึ้นยอมตกเป็นของอี้อันอย่างไม่ต้องสงสัย

สิ้นความคิดชั่วร้ายของอี้อัน นางก็พุ่งเข้าชนซูฉีที่ยืนอยู่ริมแม่น้ำอย่างแรง แต่แทนที่ซูฉีนางจะตกลงไปในน้ำเพียงผู้เดียว กลับดึงตัวของอี้อันตกลงไปในน้ำด้วยอีกคน

เสียงน้ำแตกกระจายดังไปทั่วบริเวณ ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมา รีบวิ่งมาดู บางคนว่ายน้ำไม่เป็นก็ได้แต่ส่งเสียงเรียกให้ชาวบ้านที่อยู่ไม่ไกลเข้ามาช่วย

อี้อันกับซูฉีตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดอยู่เหนือผิวน้ำ แต่น้ำที่ไหลเชี่ยวทั้งยังลึกเกินกว่าขาของทั้งคู่จะยืนถึง ร่างของทั้งคู่กระแทกเข้ากับโขดหินจนหมดสติไป

ชั่ววูบความรู้สึกสุดท้ายของซูฉีนางได้ยินเสียงกรีดร้องของมารดา และภาพตรงหน้าที่มืดมิดลง