ก่อนรักจะสลาย

"ต้องการอะไร เราไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีกแล้วนะ"
ดวงตาสีเข้มวาวโรจน์หากมองลึกเข้าไปจะเห็นดวงไฟลุกโชนอยู่ และมันไม่ใช่ไฟเสน่หาแบบที่ครั้งหนึ่งเคยมี
"หาทางปีนขึ้นที่สูงเก่งนี่ จากเลขาอีกไม่นานก็คงได้พ่วงตำแหน่งอื่น"
"พูดอะไรของคุณไม่ทราบ..." คนถูกค่อนแขวะนิ่วหน้าไม่เข้าใจในทีแรก แต่วินาทีต่อมาเธอก็ตีความคำพูดของเขาได้กระจ่าง
"อ๋อ ถ้าคุณจะหมายถึงเรื่องของฉันกับคุณปรเมศวร์ นั่นก็ไม่แน่ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต"
"หึ เรื่องของอนาคตงั้นเหรอ ผู้หญิงอย่างเธอคงกระเสือกกระสนไขว่คว้าหาแต่อนาคตที่สุขสบายให้ตัวเองสินะ"
"ใครบ้างที่ไม่คิดจะหาความสุขสบายให้ตัวเอง? ตอนนี้คุณเองก็ออกจะมีชีวิตที่สุขสบาย ฉันยินดีกับคุณด้วยมาก ๆ"

"ใช่ ตอนนี้ฉันมีชีวิตที่ดี ดีกว่าเมื่อก่อนมาก ๆ ต่างกันยังกับหน้ามือกับหลังเท้า"
ประโยคุดท้ายเขาจงใจกระแทกคำพูดใส่หน้าเธอ ย้ำให้นึกถึงสิ่งที่เขาเองก็...
ไม่ลืมมัน
"แล้วคุณจะเอายังไงกับฉันอีก มันคงไม่เหมาะแน่ถ้าใครรู้ใครเห็นว่าคุณลากฉันเข้ามาอยู่ในห้องนี้"
อัยวาขู่ฟ่อ อย่างน้อยเขาควรจะเกรงใจคู่หมั้นคนสวยของเขาบ้าง แต่ตรงกันข้ามเขายังมีสีหน้าที่ไม่รู้เดือดรู้ร้อนในสิ่งที่เธอพูด
"ใครที่นี่ก็รู้จักฉันทั้งนั้น ฉันจะทำอะไรก็ได้ แม้แต่จะบีบคอใครสักคนให้ตายอยู่ในห้องนี้แล้วโยนศพลงไปตามท่อก็ยังไม่มีใครกล้าเปิดปากเลย"
สิ่งที่คับคั่งอยู่ในใจอัดแน่นพร้อมระเบิดออกมา อัยวามองเข้าไปในตาของเขา มันเหมือนมีเงาทมึนของปีศาจร้ายอยู่ในนั้น ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เขาไม่ใช่ชายหนุ่มคนนั้นที่เธอรู้จักอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวพยายามข่มความกลัวทำใจกล้าโต้ตอบออกไป เธอยังมีสิ่งสำคัญที่ทำให้เธอตายไม่ได้
"ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะทำอย่างนั้นกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ ถ้าทำคุณก็ไม่ควรถูกเรียกว่าคน!"
^
^
^
***อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ

***ฝากเรื่องนี้ด้วยน้า