เจ้ากาเหว่าเอย

"วันนี้ฉันมีความสุข ฯลฯ"

"นั่นเป็นคำขึ้นต้นเพลาราวเมื่อ 47 ปีมาแล้ว ผมเอามาใช้ในวันนี้ (25 มกราคม 2531) ผมมีความสุข เพราะได้อ่านหนังสือเล่มเล็กๆ เรื่อง 'เจ้ากาเหว่าเอย' เขียนโดย 'ศรีดาวเรือง' อ่านตั้งแต่คืนวันที่ 24 แล้วนอนตามปกติ ตื่นเช้าอ่านต่อจนจบ

ผมอ่านด้วยความชื่นใจ ศรีดาวเรืองเขียนเรื่องพื้นบ้านตำบลที่อยู่ในมุมอับของชีวิตชาวนาแถบถิ่นย่านแม่น้ำน่าน ซึ่งเต็มไปด้วยชื่อหมู่บ้านที่มีคำว่าหนอง บึง นำหน้า แต่พื้นที่จริงเป็นดินแห้งแตกระแหง

เธอนั่งเขียนที่ทุ่งสีกัน บางเขน แต่ชีพจรของครอบครัวอาภัพอัปภาคย์ดังกล่าว เด่นชัดสัมผัสได้ด้วยมโนภาพของผม ทั้งนี้ เพราะเธอเขียนสะท้อนความจริง รู้จริง เขียนจากใจ จากความทรงจำที่กลายเป็นชีวิตส่วนหนึ่งของเธอ
เป็นเรื่องที่ผมสะเทือนใจในชีวิตติดดินติดทราย ในทัศนะของผมซึ่งเป็นนักเขียนคนหนึ่ง ผมเห็นว่ามันน่ารัก เพราะมันเป็นศิลปะบริสุทธิ์ ทั้งๆ ที่บอกเล่าถึงความยากจนข้นแค้นอย่างน่าใจหาย

หนังสือเล่มนี้จะต้องมี ที่อยู่ ที่มีเกียรติ แม้ใครไม่จัดที่ให้ มันก็อยู่ในดวงใจของผมแล้ว"

อาจินต์ ปัญจพรรค์ ศิลปินแห่งชาติ
18 กุมภาพันธ์ 2531