เกิดเป็นเทพฝึกหัด ต้องจัดจอมมารซะหน่อย!

ข้า…คือลูกชายของเทพผมขาวและเทพมังกร
ข้า…เป็นเทพฝึกหัดที่กำลังเรียนรู้งานบนสวรรค์
แต่ข้า…กลับได้รู้เรื่องราวในอดีตที่เคยเกิดขึ้นกับพ่อแม่ข้า!
เรื่องราวที่แสนจะน่ากลัว โหดร้าย ทารุณ จนข้าไม่สามารถให้อภัยได้
และในตอนนี้…ข้า…มีโอกาสได้แก้แค้นแล้ว…

“ว่าไงล่ะจอมมาร ถูกจับมาขังไว้ที่นี่คงจะเหงาน่าดูสินะ
ดูท่า…ข้าคงต้องหาอะไรให้ท่านเล่นสักหน่อยแล้ว
แต่จะเล่นอะไรดีล่ะ อ้อ…ข้าคิดออกแล้ว
ไม่ต้องห่วงหรอกจอมมาร ท่านก็แค่…เจ็บนิดๆ
แสบหน่อยๆ …ก็เท่านั้นเอง”


………………………………………………………….
“เมื่อนานมาแล้ว ในตอนนั้นจอมมารเรืองอำนาจ เขารวบรวมกำลังพลของเขาเข้ายึดหุบเขาแห่งหนึ่ง และเริ่มทำการชั่วร้าย ถึงขั้นจะยึดครองสวรรค์ แล้วตั้งตนเองขึ้นเป็นใหญ่
ในตอนนั้น เง็กเซียนฮ่องเต้ได้สั่งการให้เทพนักรบมากมายไปต่อสู้กับกองทัพจอมมาร แต่แล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น จอมมารผู้นี้มีพลังบางอย่าง สามารถครอบงำเทพเหล่านั้นได้ แล้วก็แปรเปลี่ยนให้เป็นพวกของตนเอง”
“เฮ้ย! อย่างนั้นก็แย่นะสิ!” เจียวเมิ่งตื่นเต้นตามคำเล่า
“ใช่ แย่มาก และในที่สุด เง็กเซียนฮ่องเต้ก็มอบหมายงานนี้ให้เทพมังกร ผู้เป็นพ่อของเจ้า เทพมังกรต่อสู้กับจอมมาร หลายครั้งต่อหลายครั้ง บางครั้งเกือบเอาชนะได้ แต่ว่าในที่สุด เขาก็ติดกับ จอมมารค่อยๆควบคุมร่างกายและจิตใจของเขา และสุดท้าย…เทพมังกรกลายเป็นสมุนของจอมมาร”
“ฮะ! ท่านพ่อ…” เจียวเมิ่งอ้าปากค้าง
………………………….………………………………………………………….
***คุกมืด***
ภายในถ้ำที่มืดมิด ไม่เห็นแม้แต่แสงตะวัน มีเพียงลำธารสายเล็ก และต้นไม้ที่ขึ้นอยู่โดยรอบเท่านั้นที่ดูมีชีวิต เสียงน้ำไหลควรจะทำให้คนที่ฟังรู้สึกผ่อนคลาย แต่เจียวเมิ่งกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เขารู้สึกว่าเสียงน้ำไหลที่เขาได้ยิน ดูหดหู่มากกว่าจะสดชื่น และที่ตรงนั้น ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ที่ดูแข็งแรงสองต้น…มีชายผู้หนึ่งถูกตรึงอยู่
“หึหึหึ วันนี้เป็นวันอะไรนะ ถึงได้มีเทพมาเยี่ยมเยือนข้าถึงที่นี่” ชายที่ถูกตรึงเอ่ย น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดูเหนื่อยล้า เขาทำตัวสบายๆ เหมือนกับว่าเขามีความสุขดีที่ได้อยู่ที่นี่
“เจ้าดูมีความสุขดีนิจอมมาร ดูท่า เง็กเซียนฮ่องเต้คงลงโทษเจ้าน้อยไป” เจียวเมิ่งเอ่ย จอมมารหัวเราะร่าออกมา
“ใช่แล้ว” ทั้งสองจ้องตากัน ดูเหมือนว่าคำพูดของจอมมารจะดูประชดประชันมากกว่าเอ่ยเรื่องจริงออกมา
“เอาล่ะ ข้าได้เห็นเจ้ากับตาแล้ว และรู้ว่าเจ้าสบายดีก็ดีแล้ว งั้นข้าไปล่ะ” เจียวเมิ่งหันหลังให้มุ่งตรงไปยังปากถ้ำ แต่ว่า… จอมมารเอ่ยออกมาอีก
“เจ้าเป็นลูกครึ่งสัตว์ใช่หรือไม่” จอมมารฉีกยิ้มออกมา แล้วเริ่มต้นหัวเราะ เจียวเมิ่งเดินดุ่มๆกลับเข้าไปหา คว้าต้นคอจอมมารเอาไว้แน่น
“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไร!!!” เจียวเมิ่งขึ้นเสียง แต่จอมมารยังคงหัวเราะอยู่
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ถ้าข้าทายไม่ผิดล่ะก็ เจ้าเป็นลูกของเทพผมขาวกับเทพมังกรใช่ไหมล่ะ ข้าจำผมขาวๆของเจ้าได้ เทพผมขาวก็มีผมเช่นนั้น และข้าก็จำร่างกายรูปร่างใหญ่โตเช่นนี้ได้ ร่างกายของเทพมังกร ฮ่าๆ ๆ ๆ ช่างตลกสิ้นดี เทพผมขาวประกาศปาวๆว่ารักกับสัตว์ ฮ่าๆ ๆ ๆ เป็นเทพที่น่าขันสิ้นดี ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ”
“หุบปาก!!!!!!!!! หุบปาก!!!!!!!!!!!!” ตอนนี้เจียวเมิ่งร้อนไปทั้งร่าง เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมคอของจอมมารแล้วบีบแรงๆ แต่ดูเหมือนจอมมารจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“ฮ่าๆ ๆ ๆ จนมาถึงตอนนี้ ข้าขำขันซะยิ่งกว่าตอนนั้นอีก รู้ไหม ฮ่าๆ ๆ ๆ ดูเจ้าสิ ส่วนผสมของเจ้าเทพอ้อนแอ้นกับสัตว์เลื้อยคลาน ฮ่าๆ ๆ น่าขำสิ้นดี เจ้าลูกครึ่งสัตว์”
“ผว๊ะ!!!!!!!!” เสียงต่อยดังผว๊ะดังขึ้นอย่างแรง จอมมารที่ปากดีอยู่เมื่อครู่ถูกต่อยเข้าอย่างจังบนใบหน้า เลือดสีดำไหลออกมาจากปากผู้ที่ถูกตรึงอยู่ แต่เขาไม่ได้แสดงออกว่าเจ็บเลยสักนิด เขาหันกลับมา แล้วหัวเราะทั้งๆที่เลือดสีดำยังคงกลบปากอยู่
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ”
เจียวเมิ่งปล่อยให้จอมมารหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่ตรงนั้น แล้วเดินอย่างอารมณ์เสียออกมาจากถ้ำ แล้วกลับออกไปจากคุกมืดทันที และด้วยความโมโห เขาสัญญาว่าจะกลับมาที่นี่อีกแน่ และเขาจะทำให้จอมมารเจ็บช้ำยิ่งกว่าวันนี้…หลายร้อยเท่า!
ส่วนชายที่อยู่ในถ้ำ ตอนนี้หยุดหัวเราะแล้ว เขาจ้องมองปากถ้ำด้วยสายตาละห้อย คิดถึงใบหน้าของชายที่เข้ามาหาเขาเมื่อครู่ เขาจ้องมองตรงนั้น เพราะหวังว่าชายผู้นั้นจะกลับมาอีก กลับเข้ามา แล้วต่อยหน้าเขา เตะเขา หรือกระทืบเขา ทำอย่างไรก็ได้กับเขา ขอแค่…ขอแค่ไม่ปล่อยเขาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง แค่นั้น เขาต้องการแค่นั้นจริงๆ




#นิยายเรื่องนี้เน้นฮาและหื่นค่ะ (จะไม่ซีเรียสนะคะ)
นิยายเรื่องนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามได้ในเรื่องเลยค่ะ
#นิยายเรื่องนี้เป็นแนววายค่ะ
หุหุหุหุหุหุหุ (หรรษาเหมือนเดิมแน่นอนค่ะ)
#ภูษานารี