พันศรณ์ เล่ม 1

“แม่หญิง ท่านไม่สังเกตหรือว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว ไม่มีใครเห็นท่านเลย และท่านก็ไม่เห็นใครนอกจากฉัน ที่เป็นแบบนี้เพราะท่านไม่ใช่คนแล้ว เป็นแค่วิญญาณ”
‘ไม่จริง จะเป็นไปได้ยังไง ทะ...ท่านตาบอดจะไปรู้อะไร ไม่พูดกับท่านแล้ว ฉันจะไปหาคนอื่นต่อ’
“ขออภัยที่เสียมารยาท” พันรบเดินขึ้นหน้าหลายก้าวอย่างมั่นคงก่อนจะยื่นมือออกมา ศรณ์ตะลึงงัน มือข้างนั้นทะลุผ่านร่างของเธอไปอย่างน่าอัศจรรย์ “ท่านพูดถูก ฉันตาบอด ย่อมมองไม่เห็น เช่นนั้นไหนท่านลองบอกฉันที ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น”
ศรณ์พูดไม่ออก เหมือนมีก้อนหินจุกลำคอ เธอได้แต่ยืนมองเขายื่นมือผ่านร่างเธอ แค่นี้เธอก็น้ำตาจะไหลแล้วแต่พยายามข่มกลั้นตั้งสติ
‘แล้วทำไมท่านมองเห็นฉันได้เล่า’
“แม่หญิง ฉันตาบอด มองไม่เห็นไม่ว่าท่านเป็นผีหรือคน”
‘ถ้าเช่นนั้นทำไมท่านรู้ว่าฉัน...เป็นวิญญาณ’
“แม่หญิงศรณ์ ถ้าฉันบอกกว่ารู้ล่วงหน้าว่าท่านจะตาย ท่านจะเชื่อหรือไม่”