เกิดใหม่ชาตินี้ข้าไม่ใช่สตรีโง่

ฟ่านอวี้หลันคนเก่าอาจจะไม่สู้คนแต่ข้าคนนี้จะไม่ยอมให้พวกเจ้ามาข่มเหงได้อีก บุรุษชั่วช้าเช่นนั้นอยากได้นักก็เอาไป ข้าไม่ต้องการและหลังจากนี้ข้าจะไม่ใช่ฟ่านอวี้หลันที่โง่เขลาผู้นั้นอีกแล้ว!
..................................................................................
เมื่อในห้องเหลือเพียงสองคนอวี้หลันก็เหลือบมองเขาทีหนึ่งก่อนจะทำเมินแล้วลุกจากเก้าอี้ไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ แต่ขาสั้นๆของนางหรือจะไวกว่าขายาวๆของเขา เพียงสองก้าวเว่ยหลงก็ถึงตัวนางแล้วโอบเอวบางเข้าหาอย่างง่ายดาย
"ปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้เลยเพคะ" นางสั่งเสียงดุ แต่มองอย่างไรก็น่ารักน่าแกล้งยิ่งนักในสายตาของเว่ยหลง
"หากไม่ปล่อยแล้วเจ้าจะทำอันใดข้างั้นรึ?" องค์ชายหนุ่มทำสีหน้ายียวนกวนประสาทยิ่งนัก
เจ้าของเรือนกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยกมือขึ้นหมายจะหยิกเนื้อแขนของเขาให้รู้สำนึกแต่เขากลับไวกว่าฉวยมือเล็กของนางเอาไว้อาศัยจังหวะเผลอโฉบลงไปจุมพิตที่ริมฝีปากเล็กราวกับงูจงอาง ร่างสูงยกร่างของนางลอยขึ้นจากพื้นราวกับนางหนักไม่ถึงชั่ง รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังเล็กๆของนางก็ถูกดันเข้าชิดกำแพงห้อง มือทั้งสองถูกเขาตรึงเอาไว้อย่างแน่นหนาเสียแล้ว