ร่ายเสน่หา จอมบงการ (หนังสือเสียง)

ตัวอย่าง1

"คะคุณปรัชจะทำอะไรคะ!"
"นั่นสิ ฉันควรทำยังไงกับผู้หญิงดื้อด้านอย่างเธอดี" เสียงเข้มไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามกลับพร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเข้มจัด กระทั่งเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นบางสิ่ง ที่ด้านหลังของเขาหล่อนเข้าถึงได้ค่อยแสยะยิ้ม
"ถะถอยไปได้ไหมคะ" เพราะครั้งนี้เขาคุกคามกันในระยะประชั้นชิด เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขอให้เขาช่วยถอยออกไปห่างๆ ทว่าความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้นนั้น คนที่ต้องเป็นฝ่ายถอยหนี มันดันกลับกลายเป็นเธอเองไปเสียได้
"คุณปรัช รักบอกให้ถอยว้าย!" และเพราะมัวแต่ถอยหนีเขาอย่างคนไม่มีสติ เธอจึงลืมคิดไปเลยว่าด้านหลังของตัวเองในขณะนี้นั้นเป็นสระน้ำขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางบ้าน กว่าจะรู้ตัวว่าทำพลาด ก็สะดุดขาตัวเองตกลงไปในน้ำนั่นแล้ว
"อื้อ ช่วย"
ภาพแม่ตัวดีที่กำลังกะเสือกกะสนเอาชีวิตรอดในสระทำให้ปรัชตกใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็น เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็รีบกระโดดตามลงมา ก่อนจะคว้าเอวบอบบางเข้าหาตัวอย่างแรง
"คนใจร้าย!" คำตัดพ้อเบาๆ นั้นทำให้คนถูกว่าถึงคราวชะงัก แต่ไม่นานเขาก็ปัดทุกๆ ความรู้สึกที่มีทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
"ปากดีแบบนี้ปล่อยให้จมน้ำตายมันเลยดีไหม!"
"ยะอย่านะคะ!" ไม่เพียงแต่คำพูดเท่านั้น แต่มือเล็กๆ นั่นยังเกี่ยวคอเขาเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะปล่อยให้เธอจมน้ำไปจริงๆ อย่างนั้นแหละ ซึ่งใครจะปล่อยให้เธอมาตายในบ้านของตัวเอง เขาคนหนึ่งล่ะไม่คิดทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นแน่!

ตัวอย่าง2
"ผู้หญิงที่อยู่กับฉันในคืนนั้นคือเธอใช่ไหม!" ทว่าคำถามที่ดังสวนกลับมานั้น มันกลับทำให้เธอตกใจจนสิ้นสติ
"คะคุณปรัชพูดเรื่องอะไรคะ รักไม่เข้าใจ" เพราะเขาเลือกที่จะถาม นั่นเลยทำให้เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนที่อยู่กับเขาในคืนนั้นเป็นเธอจริงๆ รึเปล่า
เพราะรู้แบบนั้นเธอถึงเลือกที่จะตีหน้าซื่อ ตอบกลับไป!
ถ้าเพียงเธอยืนกรานว่าไม่รู้เรื่อง ไม่ขอยอมรับเสียอย่าง เขาจะทำอะไรได้! อีกอย่างเรื่องในคืนนั้นมันก็ควรจบที่คืนนั้นไหม จะต้องมารื้อฟื้นหรือพยายามตามหาเธออีกไปเพื่ออะไร
มัลลิการู้มาจากเพื่อนว่าปรัชยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะตามหาผู้หญิงที่อยู่กับเขาในคืนนั้น แต่เพราะเธอยืนยันที่จะเลี่ยง อีกฝ่ายถึงทำได้เพียงแต่คว้าน้ำเหลวเท่านั้น
"เลิกเล่นละครเสียที! เธอคิดว่าฉันโง่มากรึไงห๊ะ!"