เพียงอุ้มรัก | Mpreg

การสูญเสียภรรยาอย่างกะทันหัน ทำให้ เจตนิพัทธ์ เสียศูนย์ แม้กระทั่งลูกน้อยที่ลืมตาดูโลกจากการอุ้มบุญของ เพียงรัก เขาก็ไม่สนใจ หน้าที่เลี้ยงดูเจ้าก้อนน้อยทั้งหมดจึงตกเป็นของเพียงรัก โดยไม่มีท่าทีว่าเจตนิพัทธ์จะเลิกจมปลักอยู่กับความเสียใจนั้นง่าย ๆ


"อันนิอายัย" เด็กน้อยในอ้อมแขนของเพียงรักนั้นไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว เขาชี้ไปที่กระเป๋าที่ป้าดาวกำลังถืออยู่แล้วถามอย่างสงสัย

"อันนี้กระเป๋าของอคินไงครับ พี่เพียงจะพาไปบ้านใหญ่ ต้องเอาของไปเยอะ ๆ"

"อันนิอายัย" พอหายสงสัยเรื่องหนึ่งแล้วก็หันมาสนใจอีกเรื่องหนึ่งต่อ

"อันนี้สร้อย"

"จ้อย"

"พูดเก่งจริง ๆ เลยอ้วน" ความสดใสเดียวในวันนี้ของเพียงรักก็คืออคิราจริง ๆ นั่นแหละ





"คุณก็เหมือนกัน! นี่ลูกคุณนะ ช่วยแสดงความเป็นห่วงหน่อยไม่ได้หรือไง" คำพูดนั้นทำให้ทุกคนที่ได้ยินตกใจไปตาม ๆ กัน แต่ถึงอย่างนั้นหลาย ๆ คนก็เห็นด้วย เพราะดูเหมือนว่าเจตนิพัทธ์จะไม่ได้ห่วงใยคุณหนูเลยแม้แต่นิดเดียว

"เป็นแค่พี่เลี้ยง กล้าด่าเจ้านายขนาดนี้เลยเหรอ"

"ผมด่าได้มากกว่านี้อีก คุณจะลองไหมล่ะ" เพียงรักตวัดสายตามองไปยังขนิษฐาที่พูดขึ้นเมื่อครู่

"เพียงรัก!" เจตนิพัทธ์เอ่ยเรียกเสียงเข้ม ทำให้เจ้าของชื่อแค่นหัวเราะเบา ๆ

"ไม่พอใจผมที่ด่าเขาเหรอ แล้วคุณได้ไม่พอใจเขาที่เขาทำลูกคุณตกหรือยัง" คำพูดดังกล่าวทำให้หลาย ๆ คนมองไปยังเจตนิพัทธ์เป็นตาเดียว หากแต่เขายังคงทำใบหน้านิ่งเฉย ไม่แสดงอาการอะไรออกมา "คุณแม่ง เป็นพ่อที่โคตรห่วยแตก" พูดจบเพียงรักก็หันไปหาดินซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลทันที "พี่ดิน ไปโรงพยาบาล"





"ก็เลี้ยงลูกไง เข้าหาลูกสิโว้ย !" จิณภัทรตอบอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจเพราะความโง่ของพี่ชาย "มึงคิดว่าลูกมึงเขาขอมาเกิดเหรอ ก็พวกมึงเองไม่ใช่หรือไงที่กระเสือกกระสนอยากจะมีเขา แล้วพอเขาออกมามึงก็เสือกไม่เลี้ยงดู ไอ้ควาย"

"นี่มึงมาเพื่อด่ากูเหรอ"

"ใช่ดิ ถ้าจะเป็นแบบนี้ให้หลานกูออกไปอยู่กับพี่เลี้ยงแล้วเรียกเขาว่าแม่เลยเถอะ" ตอนแรกจิณภัทรคิดว่าพี่ชายน่าจะมีเหตุผลอะไรที่มากกว่านี้ ไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วเหตุผลมันจะโง่ขนาดนี้ "ไอ้เจต มึงคิดว่าอรอยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เหรอ อรก็คงอยากให้มึงดูแลลูกที่เกิดมาไม่ใช่หรือไง" จิณภัทรไม่ได้อยากพูดแบบนี้เลย เจตนิพัทธ์ควรจะคิดเองได้ด้วยซ้ำ "หรือยังไง มึงรักอร เสียใจเรื่องอร จนไม่อยากเจอเลือดเนื้อเชื้อไขของอรงั้นเลยปะ"

"ก็ไม่ใช่แบบนั้น"

"ถ้าอย่างนั้นมึงก็เปลี่ยนตัวเองได้แล้ว เข้าหาลูกมึงซะ ก่อนที่ลูกมึงจะโตมาแบบที่ขาดพ่อ และไม่ต้องการพ่ออีกต่อไป"




เจตนิพัทธ์ได้มองใบหน้าของลูกใกล้ ๆ แล้วก็รู้สึกอยากด่าตัวเองที่เมื่อก่อนเอาแต่เสียใจจนละเลยเขาไป
"ไม่รู้ว่าต้องขอโทษเท่าไรกับเรื่องที่ผ่านมา" มือหนาอีกข้างที่ว่างยกมือขึ้นลูบหัวของอคิราเบา ๆ "สุขสันต์วันเกิดนะครับอคิน ขอให้อคินเป็นเด็กดี มีความสุขในทุก ๆ วัน"

"พ่อ" เสียงเล็ก ๆ ที่เอ่ยเรียกหลังจากนั่งเงียบอยู่นานนั้น ทำให้เจตนิพัทธ์ยิ้มกว้างก่อนจะตอบรับด้วยความดีใจ

"ครับ ลูกพ่อ"