SET เฉินจื่อรั่ว หมอหญิงหมื่นปี

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เล่ม คือ

เฉินจื่อรั่ว หมอหญิงหมื่นปี เล่ม 1 มี 2 เล่มจบ

“กินไม่ได้ ในนี้มีส่วนผสมของถั่วลิสง”

เป็นหลิวหยางที่คว้าเอาช็อกโกแลตจากมือของหญิงสาว ทั้งพูดว่าเสียงดุ จนเฉินจื่อรั่วกับหลี่เจี๋ยถึงกับขมวดคิ้ว

“…”

“…”

หลี่เจี๋ยมองไปเพื่อนรัก สายตาเต็มไปด้วยคำถาม หลิวหยางรู้ได้ยังไงว่าอาของเขากินถั่วลิสงไม่ได้ เพราะแม้แต่ตัวเขาที่ค่อนข้างจะสนิทกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าคนเป็นอาแพ้ถั่ว

เฉินจื่อรั่วมองคนที่แย่งของกินไปจากมือด้วยสายตาซับซ้อน

“ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“กินได้เลยครับ รับรองไม่มีใครแย่งอีกแน่นอน”

หลี่เจี๋ยที่รู้สึกว่าบรรยากาศดูกระอักกระอวน จึงถลึงตาใส่เพื่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นก็เลื่อนจานที่ใส่ขนมที่เหลือไปตรงหน้าผู้เป็นอา แต่แล้วนนมจานนั้นก็ถูกเลื่อนกลับคืนที่เดิม

“ก็อย่างที่คุณชายหลงพูด ฉันกินไม่ได้ฉันแพ้ถั่วลิสง”

เฉินจื่อรั่วพูดตอบ ทั้งที่ยังมองหน้าเพื่อนของหลานชายอยู่ เธอไม่ถามว่าหลิวหยางรู้ได้อย่างไร เพราะดูจากแววตา เหมือนกับว่าอีกฝ่ายจะทำไปโดยที่ไม่รู้ตัวเช่นกัน

“มีธุระอะไรก็ว่ามาเถอะ”

เมื่อไม่ได้กินขนมอย่างที่ต้องการ จื่อรั่วรู้สึกเหมือนความดันจะขึ้นเล็กน้อย จึงได้พูดถามหลานชายไปตามตรง ถึงสาเหตุที่พาหลิวหยางมาพบเธอ

“เอ่อ…คุณอาช่วยอาหยางหน่อยได้ไหมครับ เพื่อนผมนอนไม่ค่อยหลับ พอกินยาก็นอนได้แค่แปป ๆ ก็ตื่น แถมยังฝันเป็นตุเป็นตะอีกด้วย”

หลี่เจี๋ยพูดอธิบายถึงสถานะการณ์ของหลิวหยาง แต่ไม่ได้ลงรายละเอียดเรื่องการฝัน หากว่าเป็นอาการป่วยทั่ว ๆ ไป ชายหนุ่มคงไม่นำความลำบากใจมาให้ผู้เป็นอาอย่างแน่นอน แต่เพราะสิ่งที่หลิวหยางกำลังเผชิญ ถือว่าเข้าขั้นวิกฤต

ขนาดยาชนิดที่แรงที่สุด ยังออกฤทธิ์เพียงแค่สองชั่วโมง หากจะให้ใช้ยาบ่อย ๆ ก็ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพ ความหวังสุดท้ายของหลี่เจี๋ยจึงอยู่ที่เฉินจื่อรั่ว

“เรื่องการรักษา เราพึ่งคุยกันจบไปเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เหรอ”

เธอพึ่งจะพูดไปหยก ๆ ว่าจะไม่รับรักษาคนอีกแล้ว แล้วนี่อะไร ยังไม่ทันที่จะข้ามวันด้วยซ้ำ ก็หาคนไข้มาให้เธอถึงที่ แล้วแบบนี้คำสัญญาที่เคยว่าไว้ มันจะมีผลเมื่อไหร่

“ครั้งนี้ครั้งเดียว ช่วยเพื่อนผมหน่อยนะครับ นะครับคุณอา”

แม้จะรู้ว่าการผิดสัญญามันไม่ดี แต่เพราะหลิวหยางเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่เขามี เมื่อเพื่อนมีปัญหา แล้วเราพอที่จะหาช่องทางช่วยเหลือได้ ก็ไม่อยากที่จะปล่อยไป

อาการของหลิวหยางหากปล่อยไว้นาน ๆ มีโอกาสที่จะเสียชีวิตสูงมาก เห็นคนใกล้ตายอยู่ตรงหน้า ในฐานะหมอรู้ว่ามีโอกาสรักษา ก็ต้องยื้ออย่างสุดชีวิตอยู่แล้ว

เฉินจื่อรั่วมองหน้าหลานชาย กับคุชายหลงสับกันไปมา ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างคนปลงตก

“ขอฉันจับชีพจรหน่อยได้ไหมคะ”

แม้ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนตรงหน้า แต่เห็นแก่ที่เมื่อครู่เจ้าตัวช่วยให้เธอไม่ต้องกินถั่วลิสง เฉินจื่อรั่วจึงตัดสินใจที่จะรักษาให้ อย่างน้อย ๆ ก็จะได้ไม่มีอะไรตกค้างต่อกัน

ทางด้านหลิวหยางที่ได้ฟังคำสรรเสริญหญิงสาวจากเพื่อนบ่อย ๆ ก็รู้ว่าหญิงสาวชำนาญเรื่องแพทย์แผนจีน แต่สำหรับหลิวหยางแล้ว คนที่อายุเพียงสิบเก้า ยังห่างไกลคำว่าชำนาญมากนัก แต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องเสียหน้า สุดท้ายก็ต้องตามน้ำ ยื่นแขนไปให้เฉินจื่อรั่วจับชีพจร

นิ้วเย็นถูกวางบนข้อมือแกร่ง ตรงจุดที่เป็นเส้นเลือดใหญ่ แล้วแช่อยู่อย่างนั้นไม่ยอมยกออก หัวคิ้วสวยค่อย ๆ ขยับเข้าหากัน จนแทบจะผูกเป็นปม เม็ดเหงื่อเริ่มผุดตามกรอบหน้า จนคนที่ดูอยู่อย่างหลี่เจี๋ยอดที่จะห่วงไม่ได้

“เป็นยังไงบ้างครับ”

“พาเขากลับบ้านของเรา”


เฉินจื่อรั่ว หมอหญิงหมื่นปี เล่มจบ

“ว่าไง”

“คุณอาครับ หลิวหยางถูกหามส่งโรงพยาบาลครับ”

น้ำเสียงร้อนรนของหลี่เจี๋ยดังออกมาจากลำโพง เป็นเสียงพูดที่แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็พอจับใจความได้

“เดี๋ยวฉันรีบไป ซินอี๋ฉันจะไปที่โรงพยาบาล เธออย่าลืมเก็บชีทเรียนไว้ให้ฉันด้วยนะ”

เฉินจื่อรั่วกรอกเสียงใส่มือถือก่อนที่จะกดวาง และหันมาบอกลาเพื่อน จากนั้นก็เดินหายออกไปทันที ปล่อยให้ชินอี๋ยืนนิ่งอยู่กับที่ ด้วยความมึนงง

“ไปดีมาดีนะ เฮ้อ!…. ทำไมช่วงนี้โดนทิ้งบ่อยจังเลยเรา”

“เป็นไงบ้าง”

หลังจากที่คุยกับหลานชายไม่ถึงสิบนาที เฉินจื่อรั่วก็มาโผล่ที่หน้าห้องไอซียู ที่มีครอบครัวของหลิวหยาง และหลี่เจี๋ยยืนอยู่ก่อนแล้ว

ทางด้านของหลี่เจี๋ย เมื่อเห็นว่าผู้เป็นอามาเร็วกว่าปกติ ชายหนุ่มก็ถึงกับต้องกุมขมับ เพราะรู้ว่าหญิงสาวเดินทางมาด้วยวิธีไหน

“นี่คุณอาใช้วิชาตัวเบาอีกแล้วใช่ไหมครับ ผมบอกให้เลี่ยงใช้ในเวลากลางวันไงครับ”

“ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ คุณชายหลงอาการเป็นยังไงบ้าง”

“ยังอยู่ในห้องไอซียูครับ หมอข้างในยังไม่มีใครออกมาเลย”

ตอนที่ส่งมาถึงโรงพยาบาล หลิวหยางถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน แต่เพราะหัวใจหยุดเต้นไปครั้งหนึ่ง ชีพจรความดันทำงานผิดปกติ จึงได้ถูกส่งเข้ามาที่ห้องไอซียู กระทั่งตอนนี้ แพทย์ที่อยู่ข้างใน ก็ยังไม่มีใครออกมารายงานเลยสักคน

“ตอนที่มาถึงโรงพยาบาล เขามีอาการเป็นยังไง”

“ตอนนั้นหลิวหยางไม่มีสติแล้วครับ เห็นคุณอาบอกว่า นั่งกินข้าวกันปกติ จู่ ๆ หลิวหยางก็วูบไปเลยครับ”

เหมือนว่าคำตอบจากหลานชาย จะยังไม่ทำให้หญิงสาวพอใจ จึงได้เดินเข้าไปหาชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ยืนกอดกันอยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่จะเอ่ยถาม

“ขอโทษนะคะ ก่อนที่คุณชายหลงจะล้ม เขาไม่ได้มีอาการอะไรใช่ไหมที่ผิดสังเกตไหมคะ”

“เอ่อ…”

คุณนายหลงขมวดคิ้วมองหน้าเฉินจื่อรั่ว เธอจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ไม่เข้าใจว่าจู่ ๆ ทำไมถึงได้มาถามถึงอาการลูกของเธอ คุณนายหลงมองผ่านหญิงสาวไปที่หลี่เจี๋ยที่ยืนอยู่ข้างหลัง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผงกหัวให้ เธอจึงเริ่มเล่าอาการของบุตรชายให้ฟัง

“เขาบอกว่าเหมือนเห็นภาพซ้อน แล้วก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว ตอนที่ฉันจับลูกตัวเขาร้อนมากค่ะ แต่พอมาถึงโรงพยาบาล ตัวเขาก็เย็นเหมือนกับน้ำแข็ง หลี่เจี๋ยลูกชายของอาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก”

คุณนายหลงเล่าทั้งน้ำตา ก่อนที่ประโยคสุดท้าย จะหันไปถามเพื่อนรักของลูกชาย ด้วยหวังว่าจะได้คำตอบที่ฟังแล้วทำให้ใจชื้นขึ้นบ้าง

“คุณอาใจเย็น ๆ นะครับ หลิวหยางจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน”

หลี่เจี๋ยไม่รู้ว่าต้องปลอบอย่างไร เพราะชายหนุ่มรู้ว่านี่ไม่ใช่การป่วยปกติ คนที่จะช่วยได้ มีเพียงแค่อาสาวของเขาเท่านั้น สายตาที่เต็มไปด้วยการร้องขอ ถูกส่งมาให้เฉินจื่อรั่ว แต่สิ่งที่ทำให้หลี่เจี๋ยรู้สึกร้อนใจ คือใบหน้าสวยยของคนเป็นอา สายเนตรูเคร่งเครียดอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณอาครับ”

“เข้าไปด้านในได้ไหม”หญิงสาวถามเสียยงเครียด

“เข้าไป? คุณอาจะเข้าไปด้านในเหรอครับ”

“ฉันอยากเข้าไปตรวจอาการด้วยตัวเอง”

ความวุ่นวายภายในห้องไอซียู เฉินจื่อรั่วรับรู้มันทุกอยย่าง นั่นทำให้เธออยากที่จะเข้าไป ก่อนที่คนด้านในจะเป็นอะไรไปซะก่อน

“ได้ครับ”

เมื่อเป็นความต้องการของผู้เป็นอา หลี่เจี๋ยรู้ได้ทันที ว่าเพื่อนของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย ชายหนุ่มรีบคว้าเสื้อกราด์วมาสวมให้กับเฉินจื่อรั่ว ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป

พยาบาลที่เห็นว่ามีคนอื่นเข้ามาโดยที่ไม่ได้รับอนุญญาต ก็รีบเข้ามาขวางในทันที

“คุณเข้ามาได้ยังไงคะ ห้องฉุกเฉินไม่อนุญาตให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามานะคะ กรุณากลับออกไปด้วยค่ะ”

“ทำหน้าที่ของพวกคุณไปก็พอครับ”

หลี่เจี๋ยพุดเสียงเรียบ บรรยากาศเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากตัวของชายหนุ่ม ทำให้พยาบาลจำต้องหลีกทางให้

เมื่อทางสะดวก เฉินจื่อรั่วจึงเดินเข้าไปจับชีพจรของคนที่นอนอยู่บนเตียง ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ผละออก มายืนดูอยู่ห่าง ๆ หากคนอื่นมองมาอาจจะคิดว่าหญิงสาวกำลังมองดูการทำงานของแพทย์และพยาบาล มีเพียงหลี่เจี๋ยที่รู้ ว่าคนเป็นอากำลังช่วยเพื่อนของเขาอยู่

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ความวุ่นวายในห้องก็ได้หยุดลง เมื่อทุกอย่างกลับมาปกติ

“ชีพจร ความดัน คลื่นหัวใจกลับมาเป็นปกติแล้วค่ะคุณหมอ”

ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจ มีคนหนึ่งที่ใบหน้าซีดเซียว เฉินจื่อรั่วทิ้งตัวไปพิงหลานชาย ก่อนที่จะพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน

“หลี่เจี๋ย พาฉันออกไปที”