ไม่อาจเรียกว่ารัก

"ไม่อาจเรียกว่ารัก" (Is this Love...?) โดย...ดาลัน
เธอให้เขาไปแล้วหมดทั้งใจ แต่เขาบอกว่า...มันไม่ใช่ความรัก

ชลัมภ์ไม่ได้คบผู้หญิงคนไหนเพื่อตามหา "รักแท้" เพราะคิดอยู่ตลอดว่าไม่มีอยู่จริง
อีกทั้งยังเผลอดูถูกความรักของแทนรักที่มีต่อเขา คิดเอาเองว่าเธอแค่หลงใหลในตัวเด็กหนุ่มรุ่นพี่หน้าตาดี และคงลืมเขาไปง่ายๆ เพียงแค่จากกัน

"เมื่อคืนพี่คิดน้อย แล้วก็อารมณ์มันพาไป" เขาบอกสั้นๆ ทั้งที่เรื่องราวหลายชั่วโมงถัดจากอารมณ์พาไป สะพัดจนข้าวของบนเตียงหลังที่เขานั่งอยู่...กระจัดกระจาย ดุจดังมีพายุพัดผ่าน
"......" เธอคนนั้นได้แต่นิ่งงันไปกับคำนั้น
คำว่า "คิดน้อย" กับเป็นเพราะ "อารมณ์" กำลังบ่มเพาะจนเธอเหมือนถูกผลักตกจากที่สูง เด็กหนุ่มถอนหายใจอีกรอบแล้วมองมาตรงๆ
"เข้าใจใช่ไหมว่าเรื่องเมื่อคืน เป็นเพราะเราต่างก็เด็กด้วยกันทั้งคู่ สติที่จะยับยั้งก็เลยไม่มี แต่จากนี้แทนเริ่มต้นใหม่ตอนที่ไม่มีพี่ได้เลย พี่ต้องไปหลายปี แทนจะลืมพี่ก็ได้"
เขาพูดออกมาง่ายดาย เมื่อเห็นสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ แต่กระบอกนัยน์ตาชอกช้ำแค่มีน้ำตามาเอ่อยังไม่ไหลก็หยุดปาก
ชลัมภ์หลุบเปลือกตาสีคล้ำลงแล้วพูดต่อจนจบ...
"เชื่อพี่...ไม่ยากหรอก เพราะมันก็แค่เรามาสนุกด้วยกัน มันไม่ใช่ความรัก"

โปรดติดตาม "ไม่อาจเรียกว่ารัก" ได้ในเล่มเลยค่ะ
ดาลัน I Novel by Dalaan Story