SET ฮองเฮาเช่นข้า จะเป็นซุป’ตาร์

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เล่ม คือ

ฮองเฮาเช่นข้าจะเป็นซุป'ตาร์ เล่ม 1 ( มี 2 เล่มจบ)

“คุณไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น”

สิ้นสุดคำถาม ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ทั้งสองต่างจ้องตาอย่างไม่มีใครยอมใคร กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสิบนาที

กลับเป็นเสิ่นเวยลี่ที่เป็นฝ่ายยอมแพ้ แล้วพูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ

“คุณต่างจากที่ผมคิดเอาไว้มาก”

เสิ่นเวยลี่มองเซี่ยหนิงอย่างประเมิน ไม่มีทางที่เขาจะเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าคนที่ยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่อที่จะให้ได้งานเล็ก ๆ จะสามารถกลายเป็นคนที่ดูเย่อหยิ่งในวันนี้

ในเมื่อเป็นนักแสดง ไม่แน่ว่าสิ่งที่เห็นอยู่ อาจจะเป็นการเสแสร้งแกล้งทำก็เป็นได้

เสิ่นเวยลี่บอกให้ตัวเองคิดแบบนั้น ทั้งที่รู้ดีว่าต่อให้เป็นนักแสดงระดับเอส ก็ใช่ว่าจะสามารถทำให้ตัวเองมีกลิ่นอายที่น่ายำเกรงแบบนี้ได้

ไหนจะท่าทางสูงส่ง กับสายตาคมกริบ ที่เหมือนกับมองทุกอย่างทะลุปุโปร่งนั่นอีก

คล้ายกับคนที่ผ่านโลกมาอย่างช่ำชอง ต่างจากหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างเขาคนนั้นราวกับเป็นคนละคน

ดวงตากลมโตเคลื่อนจากใบหน้าหล่อเหลา หลุบตามองที่ถ้วยน้ำชา ก่อนที่จะริน และยกขึ้นมาจิบช้า ๆ เพื่อดับกระหาย

“ฉันเป็นแบบไหนเหรอคะ”

น้ำเสียงเนิบนาบเชื่องช้า บวกกับท่าทีสูงส่งของหญิงสาว ทำเอาคิ้วหนาถึงกับกระตุกยิก ๆ ความรู้สึกเหมือนขุนนางกำลังถูกสอบสวนจากองค์ราชินี

สำหรับเซี่ยหนิงแล้ว เสิ่นเวยลี่ถือเป็นผู้ชายที่ไม่เลวคนหนึ่ง มีความเป็นผู้นำ สุขุม แต่ยังมีอดทนไม่มากพอ หากเทียบกับสามีของเธอในอดีต บอกได้แค่ว่ายังห่างอีกหลายขุม แต่ถ้าจะใช้เป็นหลักยึดเกาะ ในยุคนี้คงเปรียบได้ว่าเป็นขาทองคำ

คุณชายเสิ่นไม่รู้เลย ว่าตนเองกำลังถูกหญิงสาวนำไปเปรียบเทียบกับอดีตสามี ทั้งยังถูกมองว่าเป็นขาทองคำ แต่ถึงแม้จะรู้ จากท่าทีของชายหนุ่ม ก็คงจะยินยอมที่จะเป็นให้ด้วยความเต็มใจ

กลับมาที่คำถามของเซี่ยหนิง หลังจากที่ถามออกไป เสิ่นเวยลี่ใช้มือข้างซ้ายท้าวคาง นิ้วมือข้างขวาเคาะโต๊ะสองสามครั้ง แล้วพูดถาม

“ตัวตนไหนกันแน่ที่เป็นคุณจริง ๆ คุณที่เป็นอยู่ตอนนี้ หรือคนที่ขึ้นเตียงกับผมในวันนั้น”

“แล้วคุณคิดว่าคนไหนที่เป็นฉัน”

“ไม่รู้สิครับ แต่ผมชอบคุณในตอนนี้มากกว่า”

เสิ่นเวยลี่พูดเสียงเจ้าชู้ แววตามองไปยังหญิงสาวอย่างสื่อความหมาย หากว่าเซี่ยหนิงเป็นเหมือนเมื่อก่อน ที่พยายามเข้าหาเขา แน่นอนว่าตอนนี้ เธอจะไม่มีทางได้มานั่งอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน

เซี่ยหนิงยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้น มีเพียงการกระพริบตาเท่านั้น ที่บ่งบอกว่าหญิงสาวเป็นสิ่งมีชีวิต

ฮองเฮาเช่นข้าจะเป็นซุป'ตาร์ เล่ม 2 (เล่มจบ)

หลังจากที่วางสายเซี่ยหนิง เสิ่นเวยลี่ก็มีสีหน้าเรียบตึงขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปมองผู้ให้กำเนิด ที่ถ่อมาพบเขาถึงที่บริษัท ไม่เพียงเท่านั้น ยังพาคนนอกเข้ามาด้วย มันทำให้ชายหนุ่มแทบอยากจะล้มโต๊ะไปเสียเดี๋ยวนั้น

“ผมว่าผมเคยบอกคุณพ่อไปแล้วนะครับ ว่าอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของผม”

เสิ่นเวยลี่พูดเสียงแข็ง สายตาที่มองพ่อผู้ให้กำเนิด เหมือนกับพร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ

เสิ่นสือเห็นสายตาลูกชายมองมาที่ตนเอง ไม่ได้มีความเคารพ อย่างที่ลูกควรจะมีต่อพ่อผู้ให้กำเนิด ก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่พอใจ

“แกจะไม่ให้ฉันยุ่งได้ยังไง ก็ผู้หญิงที่แกติดพันอยู่ เป็นแค่ผู้หญิงต่ำ ๆ คนหนึ่งที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากหน้าตา ผู้หญิงคนนั้นมันมีแต่จะฉุดแกให้ต่ำลงเท่านั้น ฉันหาคนดี ๆ มาให้ทำไมแกไม่เอา”

เสิ่นสือไม่พอใจ ที่ลูกชายไปคว้าเอาดาราหน้าใหม่มาเลี้ยงดู เขาจะไม่ว่าเลยสักนิด หากลูกชายคิดจะคบเล่น ๆ เหมือนผู้หญิงที่ผ่าน ๆ มา

แต่ข่าวล่าสุดที่เขาได้ยิน คือลูกชายของเขาทิ้งผู้หญิงในสต็อกทั้งหมด เพียงเพื่อจะได้คบหากับดาราคนนั้น ทั้งยังจะเอาเข้ามาเป็นสะใภ้ เรื่องนี้เขารับไม่ได้จริง ๆ

สะใภ้ของตระกูลเสิ่น จะต้องครบถ้วนทั้งเรื่องรูปสมบัติ และนามสมบัติ คนที่มีที่มาจากบ้านเด็กกำพร้า เขาไม่ยอมรับมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด

“หยุดพูดถึงเซี่ยหนิงในทางที่ไม่ดีได้แล้ว แล้วก็ช่วยเอาคนที่พ่อพามากลับไปด้วย ผมจะทำงาน”

เสิ่นเวยลี่ไม่อยากมีปัญหากับพ่อ เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นผู้ให้กำเนิด แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างพ่อไม่เหมือนกัน ซ่งหว่านเอ๋อร์ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับตระกูลเสิ่น

นอกจากจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้ว อีกฝ่ายยังเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดด้วย เสิ่นเวยลี่ไม่ให้คนที่กำลังถ่ายละครอยู่ ไม่ไว้ใจเขาหากไม่ใช่ผู้เป็นพ่อที่ดื้อดึงจะพาเข้ามา ก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ที่นี่ในตอนนี้

“คุณหนูซ่งเหนือกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไหน ๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือแม้แต่ชาติตระกูล ผู้หญิที่แกควงนั่นเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ ฉันขอสั่งแกให้เลิกกับมัน แล้วเข้าพิธีหมั้นกับคุณหนูซ่งซะ”

เสิ่นสือออกคำสั่งกับลูกชาย เจ้าตัวคิดว่าการได้เกี่ยวดองกับตระกูลทหาร มันจะทำให้ตระกูลเสิ่นมีหน้ามีตาเพิ่มขึ้น

คำสั่งเด็ดขาดของคนเป็นพ่อ ทำให้แววตาของชายหนุ่มเย็นเยียบจนน่าหวาดหวั่น เสิ่นเวยลี่มองทั้งสองคนสลับไปมา

“ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาผมยอมพ่อมากเกินไปสินะครับ ถึงได้ไม่รู้ตัวว่าตัวเองควรจะทำตัวยังไง”

น้ำเสียงกดต่ำ เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ที่พร้อมจะปะทุออกทุกเมื่อของเสิ่นเวยลี่ เหมือนจะดึงสติของเสิ่นสือกลับมาได้บ้าง แต่มันก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ด้วยความคิดที่ว่าตนเองเป็นพ่อ ลูกก็ต้องให้ความเคารพ และเชื่อฟัง ทำให้ไม่ได้มีความหวาดกลัวใด ๆ ต่อสายตาที่มองมาอย่างฟาดฟัน

“แกหมายความว่ายังไง”

“ผมเคยเตือนพ่อแล้วว่าอย่ามายุ่งเรื่องของผม ในเมื่อไม่คิดที่จะฟัง ก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน มู่เหลิง”

“ครับบอส”

“ตัดบัตรเครดิตคุณพ่อให้หมด จ่ายเป็นรายเดือนเดือนละสองแสนพอ”

เสิ่นเวยลี่เหนื่อยที่จะต้องใช้เหตุผลกับผู้เป็นพ่อ จึงเรียกให้เลขามาพาออกไป จากนั้นก็สั่งตัดวงเงินทั้งหมด เพื่อที่ว่าไม่มีเงินแล้ว จะเลิกสร้างเรื่องให้ปวดหัวสักที ถือเป็นการสั่งสอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับคนที่ชอบคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมได้ทุกอย่าง

แต่ยังไม่ทันที่มู่เหลิงจะเข้าถึงตัวของเสิ่นสือ เจ้าตัวก็ลุกพรวดพราดขึ้นมา ชีหน้าด่าลูกชายทันที

“ไอ้ลูกอกตัญญูแกจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันเป็นพ่อแกนะ!!!”