บริษัทไม่จำกัด LOVE

"คุณมาทำอะไรที่นี่ ผมนึกว่าป่านนี้คุณจะยังยืนคุยอยู่กับผู้ชายพวกนั้นซะอีก"
"ฉะ...ฉันคิดว่าที่นี่คือห้องพักพนักงานค่ะ"
"มุกตื้น ๆ แบบนั้นใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้หรอกนะ ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าที่นี่มันห้องพักส่วนตัวของผม"
"ฉันขอโทษค่ะท่านประธาน ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!"
ลลินก้มหน้าตอบด้วยเสียงสั่นเพราะรู้สึกอับอายจนใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเงอะงะจนเกือบสะดุดขอบพรม แต่ก่อนที่เธอจะก้าวออกไป เจย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอหยุดชะงัก
"เดี๋ยว"
ลลินหยุดอยู่กับที่พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว เธอไม่กล้าหันกลับไปมองเจย์แม้แต่น้อย ทว่าเธอสัมผัสได้ถึงสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาล เจย์เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะดันตัวของลลินให้ชิดกำแพง สายตาของเขาสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
...
คงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ อิอิ