เมื่อหลีอันกลับมาแก้แค้นผัวชั่วและนังเมียน้อย 'ในยุค80s'

เรื่องย่อ
ในปี พ.ศ. 2024 หลีอันถูกคนรักและเพื่อนสนิทของเธอทรยศอย่างโหดร้าย วางยาเธอหลายปีจนเธอพบกับจุดจบที่แสนเจ็บปวด และไม่คาดคิดว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างเดิม พร้อมกับความทรงจำของเธอในยุค80s การตายของเธอในยูคนี้ก็ถูกคนรักและเพื่อนสนิททรยศหักหลังอีกเช่นกัน แต่สวรรค์ยังมีตาส่งกู้เมิ่งเหยายื่นมือเข้าช่วย
หลีอันเลือกใช้ชีวิตอยู่ต่อด้วยความแค้น ต้องการให้คนที่ทำร้ายเธอทรมานอย่างที่เธอได้รับ เธอกลับใช้ความรู้สึกของกู้เมิ่งเหยาเป็นสะพาน กว่าจะรู้ตัวก็เกือบเสียส่วนที่ดีที่สุดในชีวิตไป
......................

เนื้อเรื่องบางส่วนในเล่ม
อ้วกกก!!..
เสียงอาเจียนดังอยู่ในห้องนอน ยิ่งทำให้แม่บ้านหงทำหน้างุนงง แล้วเรียกถามคนในห้องว่า
"คุณหนู คุณหนูเป็นอะไร ฉันขอเข้าไปในห้องนะ"
"" ไม่มีเสียงจากด้านใน นอกจากเสียงอาเจียนที่ดังออกมา นั่นทำให้แม่บ้านหงรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง โดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต..
แม่บ้านหงตกใจ เมื่อเห็นพื้นห้องมีแก้วน้ำและขวดน้ำตกแตก ซึ่งเธอเหลียวมองหานายหญิง ไม่เห็นนายหญิงนอนอยู่บนเตียงก็ยิ่งตกใจ แต่เสียงอาเจียนดังอยู่ในห้องน้ำ..
ทำให้แม่บ้านหงเดินไปดู เมื่อเห็นหลีอันยืนเกาะขอบอ่างล้างหน้าอยู่ เธอก็รีบเข้าไปประคองพาไปนั่งบนเก้าอี้
"คุณหนู คุณหนูเป็นอะไร ทำไมถึง" แม่บ้านหงหยุดพูดไว้เพียงแค่นั้น และไม่อยากคิดว่า คุณหนูเว่ยท้อง
"ป้าหง ฉันเวียนหัวมาก อยากอาเจียน" หลีอันยกมือทุบหัวตัวเอง และมืออีกข้างปิดปากปิดจมูกไว้ เพราะเธอเริ่มเหม็นกลิ่นอาหารที่ติดเสื้อผ้าแม่บ้าน
"อาเจียนแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ ฉันว่าให้หมอหม่ามาตรวจร่างกายบ้างก็ดีนะคะ" แม่บ้านหงบอก และช่วยลูบหลังเช็ดเหงื่อออกจากข้างขมับให้เอย่างเบามือ
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอน้ำให้ฉันบ้วนปากหน่อยค่ะ" หลีอันถอนหายใจแรงๆ เหนื่อยมากกับอาการแปลกๆ ที่ตื่นขึ้นมาทุกเช้าต้องอาเจียนแบบนี้
"น้ำค่ะคุณหนู" แม่บ้านหงยื่นแก้วน้ำให้
"ขอบคุณป้าหงมากค่ะ" หลีอันบ้วนปากแล้วเอาแก้วน้ำให้แม่บ้านหง
"ไปค่ะ ฉันจะพาไปนอนพัก" แม่บ้านหง ช่วยเช็ดหน้าด้วยน้ำอุ่นให้ แล้วพยุงให้หลีอันลุก
"ค่ะ" หลีอันยิ้มทั้งที่น้ำตาครอหน่วย ปล่อยให้แม่บ้านหงประคองพาเดินไปที่เตียง
"หน้าซีดจังเลยคุณหนู อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันจะเอาอาหารเช้าขึ้นมาให้กินในห้องเอาไหม" แม่บ้านหงถามขณะห่มผ้าให้หญิงสาว ที่ตอนนี้เอาแต่นอนหลับตา น้ำตาก็ไหลอาบหางตา
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันนอนพักสักหน่อย เดี๋ยวจะไปอาบน้ำ แล้วลงไปกินข้าวเช้าเอง" หลีอันบอกแม่บ้านหงทั้งที่ยังหลับตา
"ทำไมดื้ออย่างนี้นะ" แม่บ้านหงบ่นเสียงเบา
"ป้าหงช่วยเตรียมชุดให้ฉันด้วยนะ" หลีอันยิ้มมุมปาก และบอกแม่บ้านหง
"จะไปไหนหรือคะ" แม่บ้านหงถาม
"ฉันมีงานสำคัญที่ท่าเรือต้องทำนะ" หลีอันลืมตา และลุกนั่งมองแม่บ้านหงที่ยังยืนอยู่ข้างเตียง
แม่บ้านหงส่ายหน้าในความดื้อดึงของนายหญิง และก่อนที่เธอจะเดินไปเตรียมชุดให้นายหญิงนั้น เธอก็เอ่ยบอกว่า
"นี่ถ้าคุณหนูยังอยู่กับนายท่านกู้ ฉันคงคิดว่า คุณหนูท้องแน่ๆ"
คำพูดของแม่บ้านหง ทำให้หลีอันสะอึก แล้วพูดเสียงเบาว่า "ท้องหรือ"
"ก็ใช่นะสิ หน้ามืดคลื่นไส้อาเจียนตอนเช้าแบบนี้นะ ใครเห็นก็ต้องบอกว่าท้องแน่ ถ้าไม่เชื่อฉันให้หมอหม่ามาตรวจก็ดีนะ จะได้รู้ว่าเป็นอะไร" แม่บ้านหงพูดตอบโต้อยู่ในห้องเสื้อผ้าของนายหญิง
"ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่ทำงานหนักจนเครียดลงกระเพาะนะ" หลีอันรีบปฏิเสธทันที
"ถ้าเป็นโรคกระเพาะ ก็ต้องให้หมอหม่ามาตรวจนะคะ" แม่บ้านหงออกจากห้องเสื้อผ้า เดินมายืนตรงปลายเตียง
"ป้าหงลงไปทำอะไรร้อนๆ มาให้ฉันกินหน่อย" หลีอันอยากอยู่คนเดียว และสายตาสงสัยของแม่บ้านที่เอาแต่มองเธอนั้น ทำให้เธอรีบบอกให้แม่บ้านออกไป
"ได้ค่ะ" แม่บ้านหง ที่เตรียมชุดทำงานให้นายหญิงอยู่นั้น เธอวางชุดไว้ที่ปลายเตียง แล้วรีบพยักหน้ารับ และเดินออกจากห้องทันที..
เสียงปิดประตูห้องดัง แกร๊ก ทำเอาหลีอันที่นอนจมอยู่กับความคิดนั้นสะดุ้งตื่นจากความกังวล มือสองข้างลูบหน้าท้องแบนราบ
"นี่เราท้องหรือ ในท้องของเรากำลังจะมีสิ่งมีชีวิตเหรอ" หลีอันถามตัวเอง และนึกทบทวนว่าประจำเดือนเธอไม่มาตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านนี้แล้ว
พี่เมิ่งเหยาจะดีใจไหมนะถ้ารู้ว่าเรากำลังจะมีลูก" หลีอันถามตัวเองในใจ แล้วความคิดที่จะไม่ปิดบังเขาก็ผุดขึ้นพร้อมกับเด้งตัวลุกนั่ง รีบร้อนเข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

............................

หัวใจที่กระชุ่มกระชวยเมื่อครู่ห่อเหี่ยวและผิดหวังเสียใจมาก เมื่อเห็นเมิ่งเหยานั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิง พวกเขาป้อนอาหารให้กันดูมีความสุขมาก
"เรามาที่นี่เพื่ออะไรกัน ในเมื่อเขามีคนใหม่แล้ว" หลีอันยืนหัวใจแตกสลาย น้ำตาไหลออกมาเองทั้งที่ไม่มีเสียงร้องไห้
หึ เธอหัวเราะเยาะตัวเองในใจ ที่กลับมาหาเขา เพราะคิดว่าเขายังต้องการเธออยู่..
ไม่เป็นไรหลีอัน อย่าเสียใจ เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ไปหึงหวงเขา หลีอันตั้งสติหยุดร้องไห้ทั้งที่ยังมีน้ำตาไหล เธอยกมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วเดินเบาๆ ออกจากตรงนั้นไปอย่างเงียบๆ..
และช่วงเวลาที่เธอเดินไปตามทางนั้น ด้วยหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ นั้น เธอก็ต้องชะงัก เมื่อมีเสียงเรียกเธอจากทางด้านหลัง
"คุณนายกู้ นั่นคุณนายกู้นี่"
หลีอันเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้ม แล้วหันหลังกลับเอ่ยทักทาย
"สวัสดีค่ะ เลขากัง"
"มาหาคุณกู้หรือครับ แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ" เลขากังก้มหัวทักทาย แล้วถามเวลาหันหลังไปมองห้องทำงานของเจ้านาย
"" หลีอันไม่พูด แต่เธอยิ้มเล็กน้อย สายตาที่ครอหน่วยก็มองตามสายตาของเลขากังที่หันหลังไปมองห้องทำงานเจ้านาย
เลขากังเห็นหลีอันเงียบ เขาจึงเอ่ยถาม และชี้ไปที่ปิ่นโต "เอ่อ แล้วนั่น เอาอาหารมาให้คุณกู้หรือ"
"ฉันฝากให้เขาด้วยนะ" หลีอันยื่นปิ่นโตให้เลขากัง
"นี่ผมยังไม่ได้หาซื้ออาหารเช้าให้คุณกู้พอดี ขอบคุณนะครับ" เลขากังรับไว้
"ฉันลาค่ะ" หลีอันก้มหัวคำนับ แล้วรีบเดินจากไป
"เอ่อ ครับ" เลขากังก้มหัวคำนับ แล้วเงยขึ้นและเงยขึ้น เห็นหลีอันเดินไปไกลแล้ว
"อะไรของเขานะ มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปหา แล้วเอาให้เองละ" เลขาเกาหัวอย่างงุนงง แล้วหันหลังเดินไปยังห้องทำงานของเมิ่งเหยา

...........................
ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะครับ ขอบคุณที่อุดหนุนครับ