เส้นทางหัวใจของนางร้าย

ในโลกปัจจุบัน หญิงสาวคนหนึ่งที่หลงใหลในนิยายจีนโบราณ ได้พบว่าตัวเธอเองได้ทะลุมิติเข้าสู่ร่างของนางร้ายในนิยายที่เธออ่านอยู่ นางร้ายที่กำลังจะต้องแต่งงานกับท่านแม่ทัพหนุ่ม แต่เขาไม่อยากแต่งกับนาง

ซูเหมยหลิงรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่นางจะต้องแสดงให้หลงอี้ฟงเห็นว่านางเปลี่ยนไปจริง ๆ และนางเองก็ได้รับคำชมจากบิดาและมารดาของนางอยู่บ่อย ๆ ทำให้นางตัดสินใจเชิญเขามาทานอาหารที่จวนของนางเพื่อให้เขาเห็นถึงความพยายามและความตั้งใจของนางในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง

“ซูหมิง วันนี้ข้าอยากให้เจ้าช่วยจัดเตรียมอาหารและตกแต่งห้องอาหารให้สวยงาม ข้าจะเชิญท่านแม่ทัพมาทานข้าวที่จวนของเรา” ซูเหมยหลิงเอ่ยบอกกับสาวใช้คนสนิทด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเป็นพิเศษแต่ก็มีความกังวลใจอยู่ไม่น้อย

“ได้เจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะช่วยจัดเตรียมทุกอย่างให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ” หลานซูหมิงตอบรับด้วยความกระตือรือร้นที่จะช่วยนางทำในทุก ๆ อย่าง

“ซูหมิง เจ้าคิดว่าท่านแม่ทัพจะมาหรือไม่” ซูเหมยหลิงเอ่ยถามสาวใช้ของนางด้วยความกังวลใจเล็กน้อย

“ข้าคิดว่าท่านแม่ทัพคงไม่ปฏิเสธโอกาสที่จะมาทานอาหารที่คุณหนูได้เตรียมไว้หรอกเจ้าค่ะ” หลานซูหมิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน

“เจ้าอย่ากังวลใจไปเลยหลิงเอ๋อร์ วันนี้เจ้าต้องทำให้ดีที่สุดเท่านั้นหลิงเอ๋อร์ แม่เชื่อว่าท่านแม่ทัพคงไม่ทำลายน้ำใจของเจ้าอย่างแน่นอน” ซูเว่ยหยางเอ่ยกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและให้กำลังใจ

ซูเหมยหลิงพยักหน้าด้วยความตั้งใจที่เต็มเปี่ยม “ข้าจะทำให้ดีที่สุด ท่านแม่ไม่ต้องกังวลไปเจ้าค่ะ”

หลังจากที่มารดาของนางให้กำลังใจแล้วก็เดินออกไป นางจึงเริ่มปรึกษากับหลานซูหมิงเรื่องอาหารที่จะทำให้หลงอี้ฟงได้ทาน

“ซูหมิง เจ้าคิดว่าเราควรทำอาหารอะไรบ้างสำหรับวันนี้ ข้าอยากให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด” ซูเหมยหลิงถามสาวใช้ด้วยความกระตือรือร้น

“คุณหนูทำอาหารที่ถนัดและมั่นใจดีกว่านะเจ้าคะ เช่น ซุปที่คุณหนูทำได้ดีมาก ๆ ในช่วงนี้และอาจมีอาหารใหม่ ๆ ที่คุณหนูเพิ่งเรียนรู้มาเพิ่มด้วย” หลานซูหมิงแนะนำคุณหนูของนางด้วยรอยยิ้มที่จริงใจของนาง

“ใช่ ข้าต้องทำให้ดีที่สุด ข้าต้องทำให้ท่านแม่ทัพรู้สึกว่าข้าเป็นสตรีที่เหมาะสมจะอยู่เคียงข้างเขา” ซูเหมยหลิงพูดด้วยความมุ่งมั่นที่จะตั้งใจทำในวันนี้

ซูเหมยหลิงเตรียมตัวอย่างดีในวันนี้ นางเลือกสวมชุดผ้าสีเขียวอ่อนที่ดูสง่างามและเป็นธรรมชาติ นางจัดโต๊ะอาหารอย่างประณีตและตระเตรียมทุกอย่างให้พร้อม

เมื่อถึงเวลานัดหมาย หลงอี้ฟงก็มาถึงจวนของซูเหมยหลิงพร้อมกับทหารคนสนิทของเขา

เมื่อหลงอี้ฟงมาถึงที่จวน ซูเหมยหลิงรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ก็พยายามเก็บอาการไว้

“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ ขอบคุณที่กรุณามาเยือนจวนของเราในวันนี้” ซูเหมยหลิงกล่าวทักทายเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เช่นเดียวกันกับครอบครัวของนางที่ให้การต้อนรับท่านแม่ทัพหลงอี้ฟงอย่างอบอุ่นเช่นเดียวกัน

“ข้ารู้สึกยินดีที่ได้มา ข้าได้ยินว่าเจ้าเตรียมอาหารเอง ข้าต้องขอลองชิมฝีมือของเจ้าแล้ว” หลงอี้ฟงตอบกลับนางด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“หลิงเอ๋อร์ตั้งใจทำอาหารต้อนรับท่านแม่ทัพด้วยตัวเองอย่างตั้งใจ” มารดาของนางเอ่ยขึ้นมาอย่างภูมิใจในตัวของบุตรสาว

“ข้าเองก็หวังว่าท่านจะชอบอาหารที่ข้าได้เตรียมไว้นะเจ้าค่ะ” ซูเหมยหลิงเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ข้าเองก็ได้ยินว่าเจ้าพยายามฝึกฝนทักษะการอาหาร คิดว่าคงอร่อยเป็นแน่” หลงอี้ฟงเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ซูเหมยหลิงที่ดูเหมือนจะเขิน ๆ เล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าเขารู้ว่านางกำลังพยายามเปลี่ยนตัวนางเพื่อเขา

“ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปทานอาหารกันเถอะ ท่านแม่ทัพคงจะหิวแย่แล้ว” บิดาของซูเหมยหลิงเอ่ยชวนหลงอี้ฟงเข้าไปทานอาหารที่ห้องอาหารด้วยรอยยิ้มที่แสนจะมีความสุข



ห้องอาหาร

ซูเหมยหลิงจัดโต๊ะอาหารอย่างสวยงามและเต็มไปด้วยอาหารที่นางตั้งใจทำด้วยความพิถีพิถัน ทั้งซุปไก่รสละมุนและผัดผักสดกรอบ ตามมาด้วยซุปหอมกลิ่นขิงซึ่งเป็นซุปที่นางภูมิใจและอาหารจานอื่น ๆ ที่นางก็ตั้งใจทำอย่างดี หลงอี้ฟงเริ่มตักซุปและชิม ซูเหมยหลิงมีท่าทีที่กังวลว่าเขาจะชอบอาหารที่นางทำหรือไม่

“ซุปนี้อร่อยมาก ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำอาหารได้ดีถึงเพียงนี้” หลงอี้ฟงชมออกมาอย่างจริงใจ

“ข้าตั้งใจทำมากเจ้าค่ะ ข้าอยากให้ท่านเห็นว่าข้าเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ” ซูเหมยหลิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“อาหารของเจ้าทำให้ข้านึกถึงอาหารที่แม่ของข้าทำให้ทานแต่ตอนนี้ข้าไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ข้ารู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก” หลงอี้ฟงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“ข้าดีใจที่ท่านชอบ ข้าตั้งใจทำเพื่อท่านโดยเฉพาะ” ซูเหมยหลิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม