เกิดใหม่เป็นบล็อกเกอร์สามีขาพิการ (Omegaverse)

ชีวิตก่อนผมอาจจะเป็นคนที่เขาไม่รัก แต่เมื่อมีโอกาสเข้ามาผมขอพลิกชะตาชีวิตอีกครั้ง เกิดใหม่คราวนี้ทุกความฝันที่เคยพลาดไปผมจะคว้ามันคืนมา



แนวเรื่องสลับวิญญาณ

(กับนายเอกเรื่อง ทะลุุมิติเปลี่ยนนายเอกสุดรันทดเป็นซิงเกิ้ลมัม) (อ่านแยกได้)


น้ำเพชร Part

"นิลเหรอใครชื่อนิลครับ? ผมชื่อเพชรต่างหาก"

ผมกล่าวแล้วขยับกายลุกขึ้นจากนั้นก็หันหน้ามองไปยังกระจกด้านข้างก่อนที่จะต้องตกใจสุดขีดกับสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาทำให้เผลอยกมือขึ้นจับใบหน้าของตัวเองด้วยความตกตะลึง

นี่มันไม่ใช่ใบหน้าของผม!

"ให้ป้าเรียกหมอไหมคะ คุณนิลปวดหัวมากไหมทำไมจำอะไรไม่ได้แบบนี้?"

อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกก่อนที่จะกระวีกระวาดรีบออกไปตะโกนเรียกคนรถให้นำรถออกพาผมไปหาหมอในทันที หลังจากนั้นผมก็ถูกคนที่ผมมารู้ภายหลังว่าชื่อป้าฉวีก็ประคองพาไปผมขึ้นรถและนำไปส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่รถกำลังแล่นไปหาหมอนั่นเองความทรงจำของเจ้าของร่างก็หลั่งไหลเข้ามาสู่สมองของผมทีละน้อย คนคนนี้มีชื่อว่านิลวัฒน์แต่งงานมาสามปีแล้วกับสามีที่ชื่อขุนพลซึ่งกำลังถูกป้าฉวีโทรไปตามตัวให้มาที่โรงพยาบาลเนื่องจากอาการของผมในความเห็นของแม่บ้านคนสนิทดูน่าเป็นห่วงกว่าที่คิด

ผมนอนหลับตานิ่งในขณะที่พยายามคิดว่าตัวเองจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์ที่ไม่ได้คาดฝันไว้เช่นนี้

ก็คงต้องแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมละมั้ง

ผมตัดสินใจใช้วิธีนั้นเอาตัวรอดไปก่อน เนื่องจากความทรงจำที่มีอยู่ในหัวยังไม่ปะติดปะต่อกันนัก แต่ผมก็รู้ดีว่าที่นิลวัฒน์เสียใจจนเป็นลมสลบไปก็เพราะสะเทือนใจจากการได้รับข่าวร้ายว่าสามีซึ่งแต่งงานกันมาถึงสามปีควงคนอื่นไปรับประทานอาหารเย็นทั้งที่เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา

ถึงเราจะเป็นคนละคนกันแต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน

คือเป็นคนที่สามีไม่รัก

ผมคิดแล้วเผลอถอนหายใจออกมาด้วยความปลงชีวิต



ขุนพล Part

ในเมื่อไม่ต้องการหลานจากคนที่ผมเลือกเอง

งั้นก็ไม่ต้องมีหลานเลยแล้วกัน

ผมไม่รู้หรอกว่านิลวัฒน์คิดอย่างไรกับเรื่องนี้เพราะผมไม่เคยใส่ใจที่จะถามเขา ทั้งที่ความจริงแล้วอีกฝ่ายเป็นน้องน้อยที่เคยมุดรั้วมาวิ่งเล่นกันในยามที่ผมยังเป็นเด็กพวกเราจึงสนิทสนมกันพอสมควร เพียงแต่ว่านิลวัฒน์นั้นสามารถบังคับตนเองให้เติบโตขึ้นมาตามเส้นทางที่ทางบ้านของเขากำหนดไว้ได้อย่างดีไม่มีบิดเบี้ยวเป็นคนที่ทุกคนพึงพอใจอยู่ในกรอบได้ไปเสียหมด

ช่างแตกต่างกับผมเสียเหลือเกินยิ่งเห็นก็ยิ่งชวนหงุดหงิดใจ