นิทานฆาตกรรม

คงชีพเป็นนักสืบชู้ เขารู้ลู่ทางทำเงินและหลบเลี่ยงอันตรายเสมอมา
ไม่คิดเลยว่านายจ้างคนล่าสุดกลับถูกฆ่าตั้งแต่วันแรกที่จ้างวาน
วิญญาณของโมบายนายจ้างสาวปรากฏตัวเพื่อทวงสัญญา
เธอให้เงื่อนงำผ่านนิทานอีสปเรื่องแล้วเรื่องเล่า เป็นรหัสสำหรับตีความ เพื่อสาวไปสู่ความลับ
นิทานเมื่อไม่นานนี้ ที่จะสอนให้รู้ว่า บางอย่างไม่ควรแม้แต่อยากรู้!
. . . . . . . .

ร่างผอมเกร็งของชายนักสืบวัยเกือบสี่สิบสะดุ้งขึ้นบนเตียง เสียงแอร์ครางอืดแต่แทบไม่มีละไอเย็น คงเพราะอย่างนี้ด้วย ผิวของเขาจึงชื้นเหงื่อจนรู้สึกเหนอะไปหมด

ถอนใจห้วงใหญ่ในความมืด พลางยกมือตะกุยผมดังแกร็กๆ

นี่เป็นคืนที่สามแล้วที่เขาฝันซ้ำๆ แบบนี้ จะต่างกันก็เพียง ร่างที่หันจ้องมา เขยิบใกล้ขึ้นจากวันแรกและวันที่สองตามลำดับ ไม่แปลกใจเลยถ้าคืนวันพรุ่งจะฝันแบบนี้อีก แล้วจุดที่เจ้าหล่อนหันมา ก็จะพ้นจากแนวรั้วออกมาถึงตัวเขาด้านนอก!

"ช่วยเหรอ" เขาใคร่ครวญกับตัวเองอีกครั้ง

ความทรงจำหวนกลับมาเป็นภาพๆ ชายนักสืบเลือกช้อนภาพวันที่โมบายเข้ามาพบเขาที่สำนักงาน

'สามีของฉันพิชิต' เธอบอกขณะปลายนิ้วเรียวดูบอบบางเลื่อนรูปที่พรินท์บนกระดาษเอสี่มาให้บนโต๊ะทำงาน 'ช่วงหลังเขาดูแปลกๆ ไป'

'คุณหมายถึง ชู้?' คงชีพแสร้งดูดฟันจนใบหน้าบูดเบี้ยวตามความเคยชิน วางนิ้วมือลงบนกระดาษแผ่นนั้นเพื่อหมุนเข้าตัว แต่ก่อนจะเห็นถนัด กระบวนการต่างๆ ก็ฉายชัดในหัวเขาแล้ว

เคสสืบชู้แทบจะเป็นรายได้หลักของสำนักงาน แม้ค่าจ้างจะไม่ถึงไหนถึงกันเท่าพวกเคสสืบทุจริตในบริษัท แต่ปัญหาความรักเกิดขึ้นบ่อยกว่า การตามก็ง่ายกว่า ไม่ถึงกับต้องอาศัยสปายเข้าไปแฝงตัว กระทั่งพวกอุปกรณ์ติดตามอย่างจีพีเอส ส่วนมากก็ให้ผู้จ้างนั่นละช่วยติดตั้งเอง เขาแค่ออกตามถ่ายรูปมายืนยันพฤติกรรมของเป้าหมาย

เป้าหมายในภาพนี้เป็นชายใบหน้าอ่อนเยาว์จนแทบไม่น่าเชื่อว่าอายุสามสิบกว่าเข้าไปแล้ว รูปร่างสูงใหญ่สัดส่วนดี แต่มีบุคลิกบางอย่างสะท้อนให้เห็นว่าน่าจะเป็นคนหงิมๆ เฉพาะเค้าหน้าคมคาย แต่ตาเชื่อมแถมขนตางอนอย่างนั้นละจะยิ่งทำให้สาวๆ ติดใจไม่ยาก

'ชู้...' คำของโมบายลากยาว ฟังดูพยายามสะกดอารมณ์ แต่ยังคงสัมผัสได้ถึงความอับอายอยู่นั่นเอง

ก็เหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่ ต่อให้ผัวเฮงซวยขนาดไหน เธอก็ยังไม่วายจะรู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเองด้วย

ตอนนั้น ความคิดของคงชีพสะดุดลงเพราะคำต่อไปของเธอ

'...คนอื่นๆ'

หัวคิ้วเขาย่นเข้า

อีกฝ่ายกลืนน้ำลายคล้ายกลืนเข็มหมุด 'เขามีเมียอยู่แล้ว'

เขาห่อปาก แต่ไม่ได้เปล่งเสียง 'อ้อ' ออกมา

ตัวเองก็เป็นน้อยเขาสินะ!

กวาดตาพินิจชายในรูปอีกครั้ง มุมปากอมยิ้ม 'ผมคิดค่า 'ตาม' เป็นรายสัปดาห์ สิ้นสัปดาห์จะอัปเดทข้อมูลให้ทีนึง แล้วแต่ความพอใจของผู้ว่าจ้างว่าอยากจะให้ตามต่อรึเปล่า'

แน่ละ งานของเขาไม่เคยจบแค่สัปดาห์เดียว เรื่องพวกนี้มันก็ต้องมีกลยุทธ์สร้างความยืดเยื้อกันบ้าง ทีตาชั่งแม่ค้าในตลาดยังไม่เที่ยง

'เท่าไหร่คะ' เสียงถามแน่วแน่

เขาตอบด้วยตัวเลขหนึ่ง ก่อนเสริม 'แต่มีค่ามัดจำนะครับ'

เธอวิจารณ์เฉพาะตัวเลขหลัง 'มัดจำแพงจัง'

เขาเลิกคิ้ว ท่าทางสบายๆ คล้ายไม่ยี่หระว่าเธอจะเปลี่ยนใจ 'เท่าที่เคยเจอ มีหลายครั้งคนจ้างเกิดโลเลขึ้นมา นึกรักสามีแล้วล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ ผมเป็นคนทำอะไรทำจริง ไม่ชอบเสียแรงเปล่า'

'คุณจะไม่เสียแรงเปล่า' เสียงเธอแข็งขัน 'โอนได้ใช่มั้ย'

ยิ่งผู้ว่าจ้างรีบจ่ายมากเท่าไหร่ก็แสดงว่าต้องการรู้มากเท่านั้น

แน่นอน เพื่อภาพลักษณ์อันเป็นมืออาชีพ เขาแสร้งหยิบขั้นตอนต่างๆ มาอธิบายอย่างละเอียดเสียก่อน จากนั้นยิงคำถาม แค่ไม่มาก เอาเท่าที่พอตีความต่อและทำงานได้อย่างไม่ยากเย็นนัก หากถึงอย่างไรก็หมายใจว่าอาจต้องตรวจสอบอีกที ค่าที่งานหนนี้แม้แต่ผู้ว่าจ้างก็ดูจะมีปูมหลังซับซ้อน

แล้วการสืบก็เริ่มที่แม่โมบายคนสวยนี่ละ จะบอกว่าเธอดูน่าสนใจก็ไม่ผิด เยือกเย็น อ่อนหวาน ดูผิวเผินคล้ายอ่อนแอ แต่เมื่อจ้องลึกในตาพบว่ามีความรุ่มร้อนท้าทาย คนแบบนี้บางทีจะทำอะไรแบบที่ใครคาดไม่ถึง ไม่แปลกที่เจ้าหล่อนเลือกเป็นเมียน้อย แถมยังใจกล้ามาจ้างนักสืบตามหาน้อยอีกคนด้วย!

การตามในบ่ายวันแรกเปิดโอกาสให้คงชีพได้เห็นภาพดังกล่าว ขณะที่เธอกำลังเล่านิทานให้เด็กๆ ฟังด้วยเสียงสูงๆ ต่ำๆ ตอนแรกเขานึกว่ามันคงน่ารัก น่าประทับใจมากจนเผลอเก็บมาฝันถึงติดกันสองคืน แต่คืนนี้ ชายนักสืบค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าไม่ใช่ ไม่ใช่เหตุผลนั้น!

ช่วงกลางวันที่ผ่านมานี่เอง -- ความจริงก็เหมือนทุกวันที่ไม่ติดภารกิจนั่นละ คงชีพอุ้มคอมพิวเตอร์แลปท้อปออกไปนั่งเล่นเกมข้างโต๊ะยายอ๋อย แอดมินผู้เป็นทั้งเลขาและเสมือนเจ้านายของเขาด้วยในที ปากมัวแต่เม้าท์จนชาไข่มุกยี่ห้อสิงโตพ่นไฟน้ำแข็งละลายกลายเป็นรสกร่อยๆ ครั้นบ่นครื่องปรับอากาศเก่าแก่ที่ไม่ช่วยปรับลดความร้อนแต่อย่างใด จู่ๆ ก็มีเสียงร้อง จี๊ดๆ ขึ้นมา ยายอ๋อยกรี๊ดพลางโดดไปยืนบนเก้าอี้ พร้อมกันนั้นเจ้าหนูก็โดดมาที่คงชีพ พุ่งชนถ้วยชาหกใส่คอมพิวเตอร์จนเช็ดกันแทบไม่ทัน

'บอกแล้ว ให้คัดทิ้งไปมั่ง เก็บนั่นเก็บนี่จนหนูมันมาทำรังแล้ว ตึกก็เก่า คนก็แก่--!'

แม้เสียงยายอ๋อยจะเสียดรูหู แต่ความสนใจของผู้เป็นนายกลับถูกตรึงอยู่ที่อีกอย่าง

แรงซับกระดาษทิชชู่ลงบนแป้นพิมพ์ เผลอกดเรียกเว็บไซต์หนึ่งขึ้นปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก คงชีพคงปิดมันลงไป ถ้าไม่เพราะภาพซึ่งโชว์อยู่ข้างเนื้อข่าว คือใบหน้าหญิงสาวผู้ว่าจ้าง

'--พบศพครูประถมสาวตกบ่อข้างดงเปลี่ยว

เจ้าหน้าที่ใช้เวลากว่าชั่วโมง กู้ศพ นางสาว โมบาย วัยยี่สิบแปดปี ขึ้นจากบ่อลึกแถวป่าหญ้าไม่ไกลทางรถไฟฟ้าแอร์พอร์ตลิงค์ เบื้องต้นคาดว่าเป็นอุบัติเหตุ โดยชาวบ้านละแวกนั้นยืนยันว่าผู้ตายมักวิ่งออกกำลังช่วงหัวค่ำ ระยะนี้ฝนตกดินลื่นอาจทำให้ร่วงลงไป

สอบสวนเพื่อนร่วมงานที่โรงเรียนประถม ทราบว่า ผู้ตายพักอยู่ลำพังในอพาร์ทเมนท์ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ก่อนหน้านี้ขาดงานสองวันติดต่อไม่ได้--'

สองวัน...นั่นเท่ากับเวลาที่เธอมาปรากฏตัวในฝันของเขา และเขยิบใกล้เข้ามาในแต่ละวัน...